Հարթակ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Եր­կու տա­րի եւ ութ ա­միս տե­ւած «խա­չե­լու­թիւն»էն ետք, յա­ռա­ջի­կայ Եր­կու­շաբ­թի օր, Լի­բա­նան պի­տի ու­նե­նայ նոր նա­խա­գահ մը: Ինչ­պէս յայտ­նի է եւ վեր­ջին տասն օ­րե­րուն ըն­թաց­քին ե­ղած «հա­մա­ձայ­նու­թիւն­նե­րու»ն ար­դիւն­քով լի­բա­նա­նեան բա­նա­կի նախ­կին հրա­մա­նա­տար զօրա­վար Մի­շէլ Աուն պի­տի ընտ­րուի երկ­րի 12-րդ նա­խա­գա­հը:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Մեր ամ­բողջ պատ­մու­թիւ­նը վեր­ջին հա­զա­րա­մեա­կին, ըլ­լա­լով ար­տա­քին փո­թոր­կոտ ու ան­հա­մե­մատ ու­ժե­րու են­թա­կայ, ողբ ու տա­ռա­պանք է ե­ղած, ու իբ­րեւ շնչա­ռու­թեան ա­ռիթ՝ ելք մը գտնե­լու, ձեր­բա­զա­տուե­լու առ­կայ ի­րա­վի­ճա­կէն, ո­րոնք ան­շուշտ դա­րե­րու ըն­թաց­քին ի­րենց դրոշ­մը ու­նե­ցած են մեր կեն­ցա­ղա­յին մտա­ծո­ղու­թեան, ա­րե­ւե­լում­նե­րուն եւ զա­նա­զան այ­լոց...

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

-Մա՛մ, գալ շա­բաթ չեմ ու­զեր եր­թալ այս գոր­ծու­նէու­թեան: Օ­տար մար­դիկ ե­կան այ­սօր, ա­նոնք բարձ­րա­խօ­սով ու քա­մե­րա­յով սկսան նկա­րել ու պա­տե­րազ­մի մա­սին հար­ցում­ներ հարց­նել. ես բան մը չը­սի, չու­զե­ցի յի­շել այդ օ­րե­րը, բայց ըն­կեր­ներս մէ­կիկ-մէ­կիկ սկսան պատ­մել ի­րենց ապ­րած պա­տե­րազ­մա­կան դէպ­քե­րուն մա­սին,- դո­ղա­լով կ՚ը­սէ Ա­րան մօր, ո­րու ձեռ­քը այն­քան ա­մուր կը սեղ­մէ, որ միայն սար­սա­փա­հար մէ­կը այդ­պէս կ­­՚ը­նէ:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Ա­մէն շար­ժում, որ տե­ղա­փո­խու­թիւն կ­­՚են­թադ­րէ ու­նի իր ճամ­բան, ծո­վու ձու­կը, ցա­մա­քա­յին ճամ­բոր­դու­թիւ­նը, ինչ­պէս ն­­աեւ՝ օ­դա­յի­նը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Մի­ջազ­գա­յին լրա­հո­սին մէջ վեր­ջերս քննար­կում­նե­րու ա­ռիթ կը դառ­նար «Ուի­քի­լիք­ս­»ի հրա­պա­րա­կած շարք մը նա­մա­կագ­րու­թիւն­ներ: Ի շարս այլ հար­ցե­րու, հոն կը բա­ցա­յայ­տուէին Իս­րա­յէ­լի կա­ռա­վա­րու­թեան կող­մէ շուրջ տասն ա­միս ա­ռաջ Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու նա­խա­գա­հա­կան թեկ­նա­ծու Հի­լը­րի Քլին­-թը­նի մօ­տիկ հա­մա­րուող անձ­նա­ւո­րու­թիւն­նե­րուն ուղ­ղուած նա­մակ­նե­րը:

Կարէն Աղամեան ծնած է 1946-ի Նո­յեմ­բե­րի 28-ին, Ե­րե­ւան: 1964-ին ա­ւար­տած է Ե­րե­ւա­նի Փանոս Թեր­լե­մե­զեա­նի ա­նուան գե­ղա­րուես­տի ու­սում­նա­րա­նը, 1969-ին՝ Ե­րե­ւա­նի Գե­ղա­րուես­տա-թա­տե­րա­կան հիմ­նար­կը: 1970-էն ի վեր կը դա­սա­ւան­դէ Երե­ւա­նի Գե­ղա­րուես­տա-թա­տե­րա­կան հիմ­նար­կին մէջ (1989-էն՝ փրո­ֆէ­սէօր, 1988-94 թուականնե­րուն՝ ամ­պիո­նի վա­րիչ): 1974-ին՝ կը դառնայ Հա­յաս­տա­նի նկա­րիչ­նե­րու միու­թեան ան­դամ: 1982-ին՝ ստա­ցած է Խորհրդային Հա­յաս­­տանի Ն­կա­րիչ­նե­րու միու­թեան վկա­յա­գիր՝ տա­րուայ լա­ւա­գոյն գե­ղան­կա­րի հա­մար: 1988-ին դար­ձած է Խորհրդային Հա­յաս­տանի ծ­րա­գող­նե­րու միու­թեան ան­դամ: 1998-էն ի վեր նախագահն է Հա­յաս­տա­նի Նկա­րիչ­նե­րու միու­թեան:

ՍԵ­ԴՕ ՊՈ­ՅԱ­ՃԵԱՆ

Հա­լէ­պի կո­րուս­տը հա­մա­զօր է ազ­գա­յին կո­րուս­տի: Չա­փա­զան­ցու­թիւն կամ զգա­ցա­կա­նու­թիւն պէտք չէ ո­րո­նել դժուա­րու­թեամբ ար­տա­յայ­տուող այս հաս­տա­տու­մին մէջ: Կեն­սա­կա­նօ­րէն կա­րի­քը կայ բա­ցատ­րե­լու ազ­գա­յին մա­կար­դա­կով հե­տե­ւանք­ներ ու­նե­ցող ի­րա­վի­ճակ մը, ո­րուն լու­սա­բա­նումն ու հիմ­նա­ւո­րու­մը պէտք է շա­տոնց տրուէր, անդ­րա­դառ­նա­լու հա­մար, թէ ի՞նչ կը նշա­նա­կէ հաս­տա­տուած եւ կազ­մա­ւո­րուած գա­ղու­թի մը գո­յա­տեւ­ման, մին­չեւ իսկ գո­յու­թեան վտան­գը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Վեր­ջին օ­րե­րուն իս­րա­յէ­լեան մա­մու­լի ա­մե­նա­թէժ քննար­կու­մը Մոս­կուա­յի կող­մէ դէ­պի Մի­ջին Ա­րե­ւելք ռու­սա­կան ար­դիա­կան զէն­քե­րու ա­ռա­քումն է

ՄԱ­ՐԻԱ­ՆԱ ՊԵՐ­ԹԻԶ­ԼԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Ա­մէն ան­գամ  քա­ղա­քա­մայր Ե­րե­ւա­նէն  Հա­լէպ վե­րա­դար­ձիս, հետս ան­պայ­ման հա­րա­զատ­նե­րուս հա­մար յու­շա­նուէր­նե­րու  կա­պոց մը կ՚ու­նե­նամ:

ԴՈԿՏ. ՀԻԼ­ՏԱ ԳԱԼ­ՖԱ­ՅԵԱՆ-ՓԱ­ՆՈ­ՍԵԱՆ

2011 թուա­կա­նէն ի վեր Ե­րե­ւա­նի մէջ կը գոր­ծէ Սփիւռ­քի նա­խա­րա­րու­թեան Ա­մառ­նա­յին Դպրոց ծրա­գի­րը: Այս տա­րի ո­րոշ փո­փո­խու­թիւն մտցուած էր ծրագրի գոր­ծադ­րու­թեան ձե­ւին մէջ: Սփիւռ­քի Նա­խա­րա­րու­թիւ­նը այս ծրագ­րի գործ­նա­կան ղե­կա­վա­րու­մը վստա­հած էր Պե­տա­կան Հա­մալ­սա­րա­նի Հա­յա­գի­տա­կան Հե­տա­զօ­տու­թիւն­նե­րու Ինս­տի­տու­տին եւ ա­նոր փոխ-տ­նօ­րէն Դոկտ. Մհեր Յով­հան­նի­սեա­նին: Դա­սըն­թացք­նե­րու վայրն ալ Պետական Հա­մալ­սա­րա­նի գլխա­ւոր շէնքն էր: