Հարթակ

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Վեր­ջին օ­րե­րուն Սու­րիոյ մէջ տե­ղի ու­նե­ցող զար­գա­ցում­նե­րը ցոյց կու տան, որ գետ­նի վրայ սկսած է ձե­ւա­ւո­րուիլ նոր դրու­թիւն մը, որ պայ­մա­նա­ւո­րուած պի­տի ըլ­լայ ոչ միայն զի­նուո­րա­կան դա­շինք­նե­րով, այլ քա­ղա­քա­կան նոր ձե­ւա­չա­փե­րով:

ՀԱՄ­ԲԻԿ ՊԻ­ԼԱ­ԼԵԱՆ

Ըստ ե­րե­ւոյ­թին տա­կա­ւին ո­րո­շա­կի շրջան մըն ալ հայ տպա­գիր մա­մու­լը պի­տի պա­հէ իր կեն­սու­նա­կու­թիւ­նը շնոր­հիւ հայ հա­ւա­տա­ւոր ըն­թեր­ցող­նե­րու, ո­րոնց յա­մառ եւ յա­րա­տե­ւո­ղի պա­հուած­քին ի պա­տաս­խան, հայ մա­մու­լի ա­ռա­քե­լու­թեան հա­ւա­տա­ցող հո­վա­նա­ւոր միու­թիւն­ներ եւ կու­սակ­ցու­թիւն­ներ, ան­հատ­ներ թէ բա­րե­րար­ներ պի­տի շա­րու­նա­կեն սա­տար կանգ­նիլ ա­նոր տա­րա­ծու­մին:

ԼՈՒ­ՍԻ­ՆԷ­ ԱԲ­ՐԱ­ՀԱ­ՄԵԱՆ

ԽՄԲ.- Սա­նա­նը, դուստրն է մեր պաշ­տօ­նա­կից՝ «Ազ­դակ»ի գլխա­ւոր խմբա­գիր Շա­հան Գան­տա­հա­րեա­նին: Ե­րի­տա­սարդ զոյ­գին ա­ռած քայ­լը ա­ւե­լի քան օ­րի­նա­կե­լի է, ո­րուն հա­մար յար­մար տե­սանք այս գրու­թիւ­նը բաժ­նել մեր ըն­թեր­ցող­նե­րուն հետ: Քա­ջա­լե­րե­լի է ա­մէն հայ ե­րի­տա­սարդ զոյգ, որ նման ո­րո­շում կ՚առ­նէ: Մենք կը հա­ւա­տանք, որ նման քայլ մը, նաեւ ըն­տա­նե­կան դաս­տիա­րա­կու­թեան ար­դիւնք է, ո­րուն հա­մար շնոր­հա­ւո­րե­լի են ծնող­նե­րը:

ՀԱ­ՄՕ ՄՈՍ­ԿՈ­ՖԵԱՆ

Երկ­նէր եր­կին,
Երկ­նէր եր­կիր,
Երկ­նէր եւ ծովն ծի­րա­նի...
Եւ ի բո­ցոյն վա­զէր խար­տեաշ պա­տա­նե­կիկ
Նա հուր հեր ու­նէր, ա­պա թէ բոց ու­նէր մօ­րուսն
Եւ աչ­կունքն էին ա­րե­գա­կունք…:

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Լի­բա­նա­նի քա­ղա­քա­կան թա­տե­րա­բե­մին վրայ վերջին օ­րե­րուն դար­ձեալ օ­րա­կարգ կը դառ­նար խորհր­դա­րա­նի ընտ­րու­թեան հար­ցը: 
Մինչ տար­բեր լրագ­րող­ներ խնդրին մա­սին գրե­լով կար­ծիք կը յայտ­նէին, թէ սահ­մա­նադ­րա­կան ժամ­կէտ­նե­րով յա­ռա­ջի­կայ՝ 2017 թուա­կա­նի ամ­րան սկիզ­բին ըլ­լա­լիք խորհր­դա­րա­նա­կան ընտ­րու­թիւն­նե­րը դար­ձեալ պի­տի յե­տաձ­գուին, ան­դին Խորհր­դա­րա­նի նա­խա­գահ Նե­պիհ Պըր­րի կը յայ­տա­րա­րէր, որ ընտ­րու­թիւն­նե­րը պի­տի կա­յա­ցուին ճիշդ ժա­մա­նա­կին եւ ո­րե­ւէ յե­տաձ­գում ար­դա­րա­նա­լի կամ ըն­դու­նե­լի չէ: 

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇ­ԿԷ­ՐԵԱՆ

ՈՉ՝ ԾԱ­ՓԱ­ՀԱ­ՐՈՒ­ԹԵԱՆ…
Ծա­փա­հա­րու­թիւ­նը գնա­հա­տան­քի ձեւ մըն է, որ կը ձգտի քա­ջա­լե­րել եւ խրա­խու­սել հան­դէս ե­կող ա­րուես­տա­գէ­տը։ Ան իր մեկ­նա­բա­նու­թեան ար­ժե­ւորու­մը կը տես­նէ ծա­փա­հա­րու­թեան ո­րա­կին՝ ո­րո­տըն­դոստ կամ յոտն­կայս, եւ տե­ւո­ղու­թեան մէջ։

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Ինչ որ մար­դու կը վե­րա­բե­րի, ամ­բող­ջու­թեամբ կա­րե­լի է վե­րագ­րել նաեւ կեն­դա­նա­կան (ա­նաս­նա­կան) աշ­խար­հի: Կ՚ը­սենք հայ­րե­նա­սի­րու­թիւն. մի­թէ՞ ան­տա­ռի ա­նա­սուն­նե­րը չու­նին ի­րենց հայ­րե­նի­քը… ու եր­բեմն զի­րար խա­չա­ձե­ւե­լով՝ նաեւ մա­հա­ցու մար­տեր կը մղեն ի­րարու մի­ջեւ, երբ ի­րա­րու սահ­ման­նե­րը աս­պա­տա­կած են, քա­նի որ ա­մէն ա­նա­սուն ինք կը գծէ իր սահ­մա­նը:

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

Օ­գոս­տոս ամ­սուն հայ­րե­նի­քը կը վխտայ զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րով: Աշ­խար­հի տար­բեր եր­կիր­նե­րէն կը ժա­մա­նեն հայ­րե­նիք՝ ա­նոր տե­սար­ժան վայ­րե­րը ըմ­բոշխ­նե­լու: Զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րը միայն հա­յեր չեն հար­կաւ. բա­ւա­րար է ե­րե­կո­յեան քա­լել Ե­րե­ւա­նեան հրա­պա­րակ­նե­րուն մէջ ու լսել հասկ­նա­լի ու ան­հասկ­նա­լի լե­զու­ներ՝ անգ­լե­րէն, գեր­մա­նե­րէն, պարս­կե­րէն, յու­նա­րէն, ա­րա­բե­րէն, հնդկե­րէն...:

ԳԷՈՐԳ ՅԱ­ԿՈԲ­ՃԵԱՆ

12 Օ­գոս­տո­սը Ե­րի­տա­սա­րու­թեան մի­ջազ­գա­յին օրն է: Այս տա­րի ՄԱԿ-ը այս օ­րը օգ­տա­գոր­ծած էր ե­րի­տա­սար­դու­թեան մաս­նակ­ցու­թիւնն ու ներգ­րա­ւուա­ծու­թիւ­նը ամ­րագ­րե­լու ՄԱԿ-ի Կա­յուն զար­գաց­ման նպա­տակ­նե­րու ի­րա­կա­նաց­ման մէջ:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Սրտա­ռուչ եր­գեր շատ կան նա­յած ա­ռիթ­նե­րու. ին­ծի հա­մար ա­նոնց­մէ մէկն է «Վեր­ջին Զան­գը»... ոչ ա­նոր հա­մար, որ ապ­րած եմ այդ պա­հը, այլ ընդ­հակա­ռա­կը: Ու­րեմն հասկ­նա­լի է. ան­կա­տար իղձ մը կը կա­պէ զիս կա­րօ­տով, սա­կայն ջեր­մա­նա­լով ա­նոնց­մով, ո­րոնք ոչ միայն այդ պա­հը ապ­րած են, այլ շա­րու­նա­կած են մագլ­ցիլ վեր, մին­չեւ դոկ­տո­րա­կան...։

​