Հարթակ

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

​(Յայտ­նի է, այն ա­տեն խելքս չէր
հաս­ներ «ազ­գի ծա­ռա­յել»ուն ինչ
ըլ­լա­լուն եւ «ազ­գի ծա­ռա­յող»նե­րուն
գլխուն գա­լիք­նե­րը)։
ՎԱՐԴ­ԳԷՍ ԳՈՒ­ՐՈՒԵԱՆ

ՍՈՒ­ՐԷՆ ՇԷ­ՐԻՔ

«Շատ զբա­ղած է միտքս, այն­քան շատ բան ու­նիմ մտա­ծե­լու...», «Գլուխս պի­տի պայ­թի, այս ո՞ր­քան բան կայ խոր­հե­լու...», «Ա՛լ կը բա­ւէ, ոչ մէկ բառ ա­ւե­լի. միտքս յոգ­նե­ցաւ...» եւ այ­սօ­րի­նակ ա­ռօ­րեայ հո­գե­րով ու գան­գատ­նե­րով կլա­նուած ենք յա­ճախ:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

​Յու­լիս 6-ին հայ ժո­ղո­վուր­դը կ՚ո­գե­կո­չէ մա­հո­ւան 11-րդ ­տա­րե­լի­ցը քսա­նե­րորդ դա­րու մե­ծա­վաս­տակ հա­յա­գէ­տին՝ բա­նա­սէր ու լե­զո­ւա­բան ա­կա­դե­մա­կան ­Գէորգ ­Բեգ­լա­րի ­Ջա­հու­կեա­նի (1920-2005), որ ոչ միայն ման­կա­վար­ժա­կան իր բե­ղուն գոր­ծու­նէու­թեամբ սե­րունդ­ներ հաս­ցուց, այ­լեւ գի­տա­կան իր պատ­կա­ռե­լի վաս­տա­կով լու­սա­ւո­րեց հա­յոց գա­լիք սե­րունդ­նե­րու ու­ղին՝ ազ­գա­յին մեր հո­գեմ­տա­ւոր ժա­ռան­գու­թեան հա­ղոր­դո­ւե­լու եւ տէր կանգ­նե­լու ուղ­ղու­թեամբ։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Իս­րա­յէ­լի վար­չա­պե­տին հա­մար մեծ յաղ­թա­նակ կը հա­մա­րուէր վե­րա­տի­րա­նալ իս­րա­յէ­լեան այն հրա­սայ­լե­րէն մէ­կուն, որ բռնագ­րուած էր 1982 թուա­կա­նին լի­բա­նա­նեան Պե­քաա­յի մէջ: Իս­րա­յէ­լի Լի­բա­նան ներ­խուժ­ման ըն­թաց­քին տե­ղւոյն «Սուլ­թան Եա­գու­պ» շրջա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցած ճա­կա­տա­մար­տի ա­տեն սու­րիա­կան բա­նա­կը յա­ջո­ղած էր գրա­ւել իս­րա­յէ­լեան քա­նի մը հրա­սայ­լեր, ո­րոնք ա­ւե­լի ուշ տա­րուած էին Մոս­կուա: Այդ ռազ­մի ա­տեն քիչ չէր ռուս մաս­նա­գէտ­նե­րու ցու­ցա­բե­րած նե­ցու­կը Սու­րիոյ բա­նա­կին, ու այդ հրա­սայ­լե­րուն գրա­ւու­մը կը հա­մա­րուէր հա­մա­տեղ գոր­ծակ­ցու­թեան դրա­կան ար­դիւնք:

ԳԷՈՐԳ ՊԵ­ՏԻ­ԿԵԱՆ

Միտքս պար­զեմ: Քա­ջա­տե­ղեակ էք, շատ հա­ւա­նա­բար՝ ա­յո՛, թէ Յու­նիս 24-ին, ե­ռօ­րեայ իր այ­ցե­լու­թեամբ, Հա­յաս­տան ե­կաւ Կա­թո­լիկ ե­կե­ղեց­ւոյ քա­հա­նա­յա­պետ, հո­գե­ւոր ա­ռաջ­նորդ եւ Վա­տի­կան պե­տու­թեան ղե­կա­վար Ֆրան­սիս­քոս Պա­պը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Փա­քիս­տա­նի Պա­լուշս­տան քա­ղա­քին մէջ, Մա­յի­սի 21-ին, կը սպան­նուէր Թա­լե­պան շար­ժու­մի ղե­կա­վար Մոլ­լա Ախ­թար Ման­սու­ր: Վեր­ջին ա­տեն­նե­րուն ա­մե­նէն կարճ շրջա­նի մը հա­մար Թա­լե­պան շար­ժու­մը ղե­կա­վա­րած Ման­սուր կը սպան­նուէր ա­մե­րի­կեան ա­նօ­դա­չու սար­քի հրթի­ռով:

Շատ պարզ է. մեր հա­մայն­քի ող­նա­սիւ­նը, ա­նոր ոտ­քի կանգ­նած մնա­լու, գո­յա­տե­ւե­լու եւ ազ­գա­յին կեն­սու­նակ կեան­քով ապ­րե­լու ե­րաշ­խիք­նե­րէն ա­մե­նէն հզօ­րը՝ հայ­կա­կան վար­ժա­րա՛նն է:

ԿԱ­ՐԻ­ՆԷ Ա­ՒԱ­ԳԵԱՆ

Ճա­նի Հատ­տատ… Սու­րիա­հայ բժիշկ, գի­տա­կան բազ­մա­թիւ աշ­խա­տու­թիւն­նե­րու հե­ղի­նակ, բարեգործ…. ա­սոնք,  ան­շու՛շտ, մար­դու ան­հա­տա­կա­նու­թիւ­նը ընդգ­ծող յատ­կա­նիշ­ներ են, սա­կայն բա­րե­գոր­ծու­թիւ՛նն է ի վե­րուստ դրուած Աս­տու­ծոյ ստեղ­ծած ա­րա­րած­նե­րէն իւ­րա­քան­չիւ­րի հո­գիի կեր­տուած­քին մէջ…

Սու­րիա­կան տագ­նա­պի ա­ռա­ջին օ­րե­րէն Հա­լէ­պի նուի­րեալ հայ տղա­քը հայ­կա­կան մեր թա­ղե­րու պաշտ­պա­նու­թիւ­նը ստանձ­նե­ցին: Ա­նոնք նա­խընտ­րե­ցին մա­քա­ռում­նե­րով առլ­ցուն հե­րո­սա­պա­տում կեր­տող­նե­րու դժուար ճամ­բան եւ մեծ դեր ու­նե­ցան ու կը շա­րու­նա­կեն ու­նե­նալ ոչ միայն մեր  ըն­տա­նիք­նե­րու, մեր ա­շա­կերտ­նե­րու, բա­րե­սի­րա­կան գոր­ծի նուի­րուած մեր քոյ­րե­րու եւ եղ­բայր­նե­րու, մեր ե­կե­ղե­ցա­կան­նե­րու պաշտ­պա­նու­թեան մէջ, այ­լեւ ի­րենց յան­դուգն յանձ­նա­ռու­թեամբ պա­տե­րազ­մա­կան վայ­րագ գոր­ծո­ղու­թիւն­նե­րուն ու ա­հա­բեկ­չա­կան ա­րարք­նե­րուն դի­մաց հայ հա­մայն­քին գո­յեր­թը ե­րաշ­խա­ւո­րող վա­հան­ներ դար­ձան:

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԻ­ՔԱ­ՅԷ­ԼԵԱՆ

Կեանքի մէջ ա­մենավատ բանը այն է, երբ  տագնապի մէջ, վտանգի դիմաց, կամ մահուկենաց օր­հասի պահե­րուն կը զգաս, որ մինակ ես, ան­տէր ես ու անտի­րա­կան, երբ կեանքիդ բո­լոր օ­րե­րը ե­ղած ես ըն­կե­րա­յին շրջա­նա­կի մէջ, սի­րած ես, օգ­նած ես, քա­ջա­լե­րած ես, պայ­քա­րած ես, փրկած ես, հա­սած ես բո­լո­րին, զո­հած ես ա­ռող­ջու­թիւն ու հան­գիստ, մո­մի պէս լու­սա­ւո­րած ես շրջա­պատդ ու հա­լած… ու այս բո­լո­րէն ետք, երբ «լի­նել-չլի­նե­լ»ու դա­մոկլ­եան սու­րը կախ­ուած է գլխա­վե­րեւդ, շուրջդ կը նա­յիս ու մարդ չես գտներ ձեռ­քէդ բռնող, վէրքդ կա­պող, յե­նակ ե­ղող, որ ոտ­քի կանգ­նիս. մի­նակ ես, ա­ռան­ձին, լքուած քու ճա­կա­տագ­րիդ…