Հարթակ

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Տարիներ առաջ էր, երբ հայրենակից Անդրանիկին հետ Լոռիի շրջանէն Երեւան կը վերադառնայինք: Սեպտեմբերի վերջերն էր: Լաւ կը յիշեմ: Աշնանամուտ: Եռօրեայ այս շրջապտոյտս կարծես զիս առաւել կապած էր հայրենի հողիս:

ՄԱՀՄՈՒՏ ՏԱՐՈՒԻՇ
Արաբերէնէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

-Քնանա՞լ կ՚ուզես:
Առաւօտեան ժամը չորսին, դրան զանգը կ՚արթնցնէ քեզ: Գիտես այցելուն, սակայն անքունութիւնը ոստիկանէն աւելի զօրաւոր է: Առաւօտեան ժամը իննին, գրասենեակդ կ՚երթաս աշխատելու: 

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Հարցում. Բարկասիրտ եւ ցասկոտ մարդիկը ինչպէ՞ս կը վարուին:
Պատասխան. Առակացին մէջ կը կարդանք. «Բարկասիրտ մարդը կռիւ կը հանէ եւ ցասկոտ մարդը շատ յանցանքներ կը գործէ» (Առ 29.22):

ՍԵՒԱՆ ՍԵՄԷՐՃԵԱՆ

Անցեալ շաբթուընէ ի վեր ցնծութեան մէջ եմ։ 
Իս՛կապէս. Մէկ կողմ դրի բոլո՜ր անտեղի մտահոգութիւններս, բոլոր անիմաստ հարցումներս, վախերս։ 

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Տարածաշրջանէ ներս Թեհրանի ազդեցութեան լծակները կը սահմանափակուին. Երեւանի համար անանտեսելի: Իրան-Լիբանան յարաբերութիւններու թէեւ Մերձաւոր Արեւելքին կը վերաբերի, սակայն, կը ցոլանայ Հարաւային Կովկասի վրայ:

ՏԻԳՐԱՆ ԳԱԲՈՅԵԱՆ

Այս գրութեամբ եւս կը շարունակենք նկարագրել Նիւ Եորքը։ Եւ այսպէս, երբ դրամատիրութեան ծաղկումը կ՚արշաւէ գեղեցկօրէն ու անհասնելի է դաւանանքներուն ու համակարգներուն, իսկ դուն չես յեղափոխանար, այդ մէկը կը պատգամէ Նիւ Եորքը իր հոգիով ու սէրով, իր անցուդարձով ու մարդոց կերպարագործմամբ:

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Հայաստանեան ներկայի մեր իրականութիւնը ցաւալի պատկեր մը ունի, որովհետեւ ներկայի մեր իրականութենէն բացակայ են շատ մը արժեհամակարգեր, ինչի հետեւանքով մեր ներկան ամուլ է եւ անորոշ վիճակ մը կը ներկայացնէ գրեթէ բոլոր առումներով: 

ՂԱՍԱՆ ՔԱՆԱՖԱՆԻ
Արաբերէնէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Կարեւոր է, որ ուսուցիչը երբեմն-երբեմն խոստովանի, թէ խարդախութեան կը դիմէ, որպէսզի խեղճ աշակերտի մը օգնէ յաջողելու համար: Ես այդ բանը կ՚ընէի…: Համիտին նիշերը միշտ լաւ էին, հակառակ անոր, որ միջակ էր, սակայն երբեք չէի զգացած իմ գնահատակններուս արդարութիւնը այնքան, ինչքան կը զգայի, երբ Համիտին գնահատականները կը դնէի…

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Հարցում. Առակացին մէջ մի քանի տեղեր կը խօսուի զաւակներու դաստիարակութեան մասին: Օրինակ, 29-րդ գլուխին 17-րդ համարին մէջ կը կարդանք. «Խրատէ՛ քու որդիդ, որպէսզի քեզ հանգստացնէ եւ քու հոգիդ զուարճացնէ»:

ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ

Ռէյչըլ Ճոյսի «Հերըլտ Ֆրայի անսպասելի ուխտագնացութիւնը» վէպը, առաջին հայեացքով պարզ ու սրտառուչ պատմութիւն մըն է, ապա՝ խորքով լեցուն հոգեւոր ու մարդկային փնտռտուք մըն է եւ կ՚արտացոլէ 65 տարեկան Հերըլտ Ֆրայի զարթօնքը, զոր կ՚ապրի ժամանակի ծանրութեան տակ։