ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Օրերս տուն կը վերադառնայի, ինչպէս միշտ՝ քալելով: Ի տես ճամբաներու «բարւոք» վիճակին, միտքս եկաւ օրեր առաջ Հայաստանի առաջին դէմքին Վաղարշապատ քաղաքի փողոցներէն մէկուն հրապարակած նկարը, որուն ընկերացած էր «ինչպէս եւ խոստացել էի» գրութիւնը:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Ի՞նչ հունի մէջ է Մերձաւոր Արեւելքը՝ մանաւանդ Իսրայէլի «ձեռք ձգած» նոր կանաչ լոյսէն ետք։ Հարցադրումը տեղին է ու կարեւոր, որովհետեւ երկու տարուան արիւնալի պատերազմէն ետք Իսրայէլի վարչապետ Նեթանիյահուի կառավարութիւնը կարծէք ապահոված է որոշակի համաձայնութիւն մը՝ ամբողջական ներխուժման համար Կազզէի ուղղութեամբ։
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
«Հարցումներու պատասխաններ Առակաց գիրքէն եւ բացատրութիւններ» շարքը, որ անցեալ շուրջ երեք տարիներու ընթացքին շաբաթական դրութեամբ հրապարակեցինք ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթի սիւնակներուն վրայ, այսօր իր աւարտին կը հասցնենք, մեր սիրելի ընթերցողներուն ներկայացնելով Առակաց գիրքի վերջին երկու գլուխներէն հատուածներ:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
«Հանրային կարծիք» կոչուած ուտելիք մը, որուն հետ անկարելի է հաշուի չնստիլ՝ մանաւանդ այսօր:
Հայութեան մեծ սեղանի բուն ճաշը կամ կեանքը բնականաբար եւ անխուսափելիօրէն կը պարտադրէ իր անվիճելի կանոնները:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Իւրաքանչիւր քայլափոխին վրէժի լեզու. բնութիւնը սկսած է խօսիլ ո՛չ թէ բառերով, այլ աղէտներով:
Կենսական հարցում մը. ո՞վ ունի գոյատեւելու իրաւունք՝ մինչ մարդկութիւնը դադրած է ինքզինքը դասել բնութեան զաւակ:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Առօրեան կը դիւրանայ զանազան «գործիքներով», իսկ մարդիկ կը դառնան լարուած մեքենաներ: Փափազեան արկած մը անցընելէ վերջ վեհանձնութիւնը ունեցած է շնորհակալութիւն յայտնելու այն մարդոց, որոնք փրկած են իր կեանքը:
ՏԻԳՐԱՆ ԳԱԲՈՅԵԱՆ
Երկու մեծագոյն յայտնագործումներ են դրամատիրական կամ անոր հակառակ համարուող ընկերվարական վարչակարգերը, որոնցմով կը տնօրինուի մարդկային հասարակութիւններու տնտեսական գործունէութիւնը՝ վերջին մէկուկէս դարուն:
ԱՆՈՒՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ
Հայրենիքի անկախութիւնը պատմութիւն է, զոր մենք ապրեցանք… Այդ ի՜նչ ուրախութիւն էր… Ի՜նչ հպարտութիւն…
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
1 սեպտեմբերէն սկսեալ դպրոցական կեանքը իր հունին մէջ մտած է արդէն Հայաստանէն ներս եւ մեր զաւակները դպրոց կը յաճախեն ուսումի եւ գիտելիքի մարմաջով տոգորուած:
ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ
Կը յիշես չէ՞, շփոթ հոգիդ տեսնելով,
Խօսած էի քեզի իբրեւ հարազատ,
Յոյսի մաքուր զգացումներով,
Օրերուս կորսուած երջանկութիւնը յիշելով,
Ու կարօտի ճերմակ բառերով։
