ԱՆՊԱ ՄՈՒՍԱ
Հայացուց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Մեր եկեղեցիին մէջ կենդանի ծիսակատարութիւն կայ, որ լիցքաւորուած է մտապէս, յուզականօրէն եւ հոգեւորապէս: Եկեղեցիէն ներս ծէսը դաւանանքի ամանն է, ո՛չ միայն ուսուցման բովանդակութեան առումով, որ եկեղեցին իւրաքանչիւր ծէսի միջոցով կը ներկայացնէ մեզի, այլ նաեւ որպէս յուզական, հոգեւոր եւ մտային արտայայտութիւն, այս ծէսին ունեցած ազդեցութեան մեր ներքին թէ արտաքին կեանքին վրայ…:
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Դիւրին յաղթանակի մը չէին հաւատացած Իսրայէլի զօրավարները, որոնք հասկցած էին, որ երկիրը կը պարտուի այն ժամանակ, երբ իր պաշտպանութեան բանակի զօրավարները մնան տունը։ Յորդանանի Հուսէյին թագաւորը եւս հասկցած էր այդ մէկը, ինչպէս հասկցած էին Եգիպտոսի բարձրաստիճան զինուորականներու մեծ մասը՝ բացառութեամբ հրամանատար Ապտ ալ Հաքիմ Ամերին, որ այնքան ատակ չէր եւ կը մեղադրուէր փտածութեան մէջ։
ԱՆՈՒՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ
-Արփիակ, ինչ լաւ ըրիր հեռաձայնեցիր, թէ ոչ վարորդը պիտի կարծէր, որ խենթ եմ…
-Ինչո՞ւ, ի՞նչ ըրիր, մէկէն բարձրաձայն երգել սկսար նորէն…
-Ո՜չ, առանձին կը խնդամ, գիտնաս ի՛նչ յիշեցի…
-Ի՜նչ, նորէն…
-Կը յիշե՞ս մամիին սենեակը պահարանին վրայ ելանք, որպէսզի անկողինին վրայ ցատկենք…
ՍԵՒԱՆ ՍԵՄԷՐՃԵԱՆ
Յովհաննավանքի մէջ մատուցուած նորոգման երկու պատարագներէն ետք, արդէն անցեալ կիրակի յայտարարած էր մեր վարչապետը, որ յաջորդ պատարագը Թալինի Ս. Աստուածածին եկեղեցւոյ մէջ պիտի մատուցուի եւ պիտի նուիրուի մեր նահատակ բոլոր զինուորներու հոգիներուն։
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Արաբ-իսրայէլեան հակամարտութեան պատմութեան մէջ 1967 թուականը կը նկատուի ճակատագրական շրջադարձի տարի։ Սոյն թուականի յունիսի վեցօրեայ պատերազմը միայն սահմանային բախում մը չէր՝ Իսրայէլի եւ Եգիպտոսի, Սուրիոյ ու Յորդանանի միջեւ։
ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Լիբանանի զգուշաւոր լռութիւնը կարելի է «պայթումէն հինգ րոպէ առաջ» խորագրել։ Հասարակութեան մօտ առկայ է որոշակի վախ մը, որովհետեւ անցեալ տարուան պատերազմն ու ռազմական գործողութիւններու դադրեցումը՝ չեն բերած կայունացման, հետեւաբար, նաեւ ամբողջական խաղաղութիւն մը կերտուած տեսնելու հեռանկարը։
ՏԻԳՐԱՆ ԳԱԲՈՅԵԱՆ
Եւ կ՚անցնի մանկութիւնը՝ գրեթէ կեանքի ամենաթէժ սփռումներով եւ կու գայ, կը կանգնի պատանեկութեամբ՝ որպէս դեռ չսկսած ապրուստի հատուցման յորդոր եւ սկզբնադրուժ յորձանուտ ոգիի եղելութեան, որ ապագայ կը ջախջախէ ու նոյն կշռոյթով կը սրբակերտէ:
Արաբերենէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Նկատի ունենալով Հայաստանի ներկայ անկայուն, անառողջ, չարութեամբ, ատելութեամբ եւ թշնամանքով լեցուն իրավիճակը, իրողութիւն մը, որ արդիւնքն է ներկայ իշխանութիւններու վարած հակահայկական եւ հակահայաստանեան քաղաքականութեան, մեր ընթերցողներուն թարգմանաբար կը ներկայացնենք մի քանի բանաստեղծութիւններ հայերնիքի մասին՝ գրուած արաբ գրողներու կողմէ:
ՂԱՍԱՆ ՔԱՆԱՖԱՆԻ
Արաբերէնէ թարգմանեց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Մուհամմատ Ալի Աքպարը առանց ամչնալու լացաւ: Թերեւս երիտասարդ դառնալէ ետք առաջին անգամն էր, որ լացաւ: Եւ յանկարծ, վնասակար կարօտ մը զգաց ջուրի երկու տոպրակներուն, զորս իր ուսերուն վրայ կը շալկէր:
ԱՆՊԱ ՄՈՒՍԱ
Հայացուց՝
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Պարզ է, որ մեր զրոյցը երիտասարդութեան հետ, ըլլայ ընդհանուր թէ՛ անձնական՝ պէտք է, որ եկեղեցական ուղղութիւններ ալ ունենայ, այն հաւատքով ու համոզումով, թէ երիտասարդութիւնը Տէր Յիսուսի մարմինին՝ Եկեղեցւոյ մէկ մասնիկն է եւ թէ իւրաքանչիւր երիտասարդ կամ երիտասարդուհի պէտք է համոզուի իր անդամակցութեան այս Սուրբ Մարմինին, զոր մկրտութեամբ ստացած է եւ կ՚աճեցնէ զայն եկեղեցւոյ ամենօրեայ կեանքին միջոցով, ըլլայ եկեղեցւոյ՝ կառոյցին (շինութեան) մէջ, կամ ալ եկեղցւոյ՝ տան մէջ, կամ նոյնիսկ եկեղեցւոյ՝ սիրտին մէջ:
