ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ֆրանսացի արուեստագէտները սքանչանալով հայ արուեստագէտի աշխատութեան, զարմանքով հարց կու տան, թէ ան արուեստի ո՞ր դպրոցը աւարտած է. հայ արուեստագէտը կը պատասխանէ. «Իմ դպրոցը մինչեւ այսօր եղած է Շուշիի փողոցներու ցեխը. բացի անոնցմէ ուրիշ դպրոց չեմ տեսած»:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ընչասիրութիւնը, այսինքն լայն առումով նիւթապաշտութիւնը՝ արծաթասիրութիւնը կամ ագահութիւնը վատ եւ շատ վնասակա՛ր մոլութիւն մըն է՝ մշտապէս անարգուած։ Շատեր արծաթասիրութիւնը «ճարպիկութիւն» կը համարեն՝ մարմնական եւ աշխարհային նկատումներով։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Զբօսաշրջիկներու հոսքը դէպի Հայաստան որպէս լա՞ւ թէ վա՞տ պէտք է ընդունիլ՝ չեմ գիտեր. յաճախ կ՚ունենանք այն մտածումը, որ երկիր մը եթէ ունի բազմաթիւ այցելուներ՝ կը նշանակէ աճի ու յառաջընթացի մէջ է, սակայն վերջերս հակառակն է որ կը նկատեմ. աւելին, սկսած եմ համոզուիլ, որ այն երկիրը որ ունի այցելուներու հոսք՝ ունի դժբախտ ու թշուառ ժողովուրդ մը, որ իր երկրին բարիքները կրնայ տալ ուրիշին՝ սակայն ոչ իր սեփական ժողովուրդին:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Dura lex, sed lex». խիստ է օրէնքը, բայց օրէ՛նք է։
«Երկիւղով աշխատեցէ՛ք իրագործելու ձեր փրկութիւնը, որովհետեւ Աստուա՛ծ է, որ ձեր մէջ կը գործէ թէ՛ ուզելը եւ թէ՛ գործելը՝ ի սպաս Իր բարեհաճ ծրագիրներուն». (ՓԻԼ. Բ 12-13)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կը ճանչնա՞ք հայ մը՝ որուն անունով Ֆրանսայի մէջ ամբողջ թանգարան մը գոյութիւն ունենայ. կը ճանչնա՞ք հայ մը, որ ֆրանսական պետութեան կողմէ արժանացած ըլլայ Պատուոյ Լէգէոնի ասպետ կոչումին. կը ճանչնա՞ք հայ մը, որ 1903 թուականին Վենետիկի մէջ արժանացած ըլլայ Ոսկէ Մեծ Մրցականի եւ շքանշանի: Եթէ պատասխանը ոչ է՝ ապա պէտք է ճանչնաք զինք:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Գարեգին Ա. Տրապիզոնցի Խաչատուրեան Պատրիարքի (1951-1961) խօսքը քանդակուած կը մնայ մեր մտքին մէջ. «Ժպիտը մաքուր սրտի եւ խաղաղ խղճի մը արտայայտութիւնն է»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անցնող շաբթուան ընթացքին Լիբանանի մէջ տեղի ունեցաւ անմեղ մանուկի մը մկրտութիւնը: Մկրտութենէն ետք մանուկին հարազատները համացանցի իրենց էջին մէջ տեղադրեցին սոյն յօդուածին կցուած նկարը, որ վերջին մի քանի օրերուն քննադատութեան առարկայ դարձաւ եւ մինչեւ իսկ մամուլի ճամբով հրատարակուեցաւ անոնցմէ մի քանին:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Որպէս համաձայնագրութիւն, հին ազգերը, ինչպէս եւ հռովմայեցիները, ամուսնութիւնը կը նկատէին իբրեւ «համաձայնութիւն» մը՝ որ երկու անձ՝ այր-մարդ եւ կին-մարդ, կը հաստատէին իրենց միջեւ, իրենց յօժար կամքով եւ փոխադարձ հաւանութեամբ եւ համաձայնութեամբ։ Եւ այսպէս կը նայէին այս համաձայնութեան՝ նկատի ունենալով ամուսնութեան «արտաքին հետեւանք»ները՝ ամուսիններու փոխադարձ պարտաւորութիւնը պահպանել միայն նիւթական կողմէ, այր մարդու իրաւունքը կնոջ բաժիններուն եւ այլ ստացուածքներուն վրայ, հօր եւ մօր պարտաւորութիւնները իրենց զաւակներուն հանդէպ, եւ այլն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աւելի քան դար մը առաջ՝ 1905 թուականին Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներու մէջ կը հրատարակուի «Արծիւ» կիսամեայ ազգային, գրական եւ քաղաքական հանդէսը: Ցեղասպանութենէն առաջ Պոսթոնի մէջ հայերէն թերթի մը գոյութիւնը փաստն է այդտեղ գոյութիւն ունեցող հայկական գաղութի մը, որ կարիքը զգացած է նաեւ մամուլի՝ ամրապնդելու համար իր հայութիւնը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ընդհանրապէս կ՚ընդունուի, որ երջանկութիւնը կապուած է նիւթական գոհացումներու։ Մարդ երբ կը գոհացնէ իր նիւթական պահանջքները, երջանի՛կ է։ Այս պարզ տրամաբանութեամբ՝ երկու սենեակ, երկու անկողին եւ երկու հաց ունեցող մէկը, մէկ սենեակ, մէկ անկողին եւ մէկ հաց ունեցողէն աւելի երջանիկ կը նկատուի։
