Հոգե-մտաւոր

ՍՈՒՏԸ Կ՚ԱՊՐԻ ՊԱՀՈՒԸՏԱԾ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Սուտ»ը՝ որ ճշմար­տու­թեան հա­կադ­րումն է՝ խա­ւա­րի եւ լոյ­սի, չա­րի եւ բա­րիի, վնա­սա­կա­րի եւ օգ­տա­կա­րի, շա­հա­մո­լու­թեան եւ ա­ռա­տա­ձեռ­նու­թեան նման, միշտ կ՚ապ­րի պա­հուը­տա՛ծ, որ­պէս­զի չյայտ­նուի իր իս­կա­կան ե­րե­սը։ Ծա­ծուկ կը շար­ժի, գաղտ­նօ­րէն կը վա­րէ իր կեան­քը, քա­նի որ մի՛շտ վա­խը ու­նի յայտ­նուե­լու։

ԱՍՏՈՒԱԾ՝ ԶՕՐՈՒԹԵԱՆ ԱԿԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո՛չ մէկ տա­րա­կոյս, ո՛չ մէկ կաս­կած՝ Աստուած Ի՛նքն է զօ­րու­թեան ա­կը՝ Ան ա­մե­նա­կա­րող է, քա­նի որ Ան ա­մե­նա­զօր է եւ ա­մէն զօ­րու­թիւն Իր­մէ կը բխի։ Բայց այդ զօ­րու­թեան ներ­գոր­ծու­թեան ար­դիւն­քը պէտք է ապ­րուած կեն­դա­նի կեան­քով ցոյց տրուի մարդ էա­կին, ո­րո­հե­տեւ ան տես­նե­լով եւ շօ­շա­փե­լով է որ կրնայ ըմբռ­նել կարգ մը վե­րա­ցա­կան  ար­ժէք­ներ՝ ո­րոնք «խոր­հուրդ» են եւ կը ծած­կուին մարդ­կա­յին տե­սո­ղու­թե­նէն եւ զգա­յու­թե­նէն։

ԲԱՐՈՅԱԿԱՆ ԿԱՏԱՐԵԼՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Այն պա­հուն երբ մարդ կը տես­նէ եւ կը հասկ­նայ բա­րիին ար­դա­րու­թեան եւ ի­մաս­տու­թեան կա­րե­ւո­րու­թիւ­նը, բա­րո­յա­կան կա­տա­րե­լու­թեան հաս­նե­լու հա­մար ար­դէն ա­ռա­ջին քայ­լը նե­տած կ՚ըլ­լայ։ Այդ լու­սա­ւոր եւ եր­ջա­նիկ պա՛հն է՝ որ մար­դուս մտքին կը տի­րա­պե­տէ «բա­րո­յա­կան կա­տա­րե­լու­թեան» գա­ղա­փա­րը։

ՄԵԾ ՊԱՀՔԻ ՔԱՌԱՍՈՒՆ ՕՐԵՐ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ճշմա­րիտ պա­հե­ցո­ղու­թեան մա­սին Յի­սուս կ՚ը­սէ.
«Երբ ծոմ կը պա­հէք, տրտու­մե­րես մի՛ ըլ­լաք կեղ­ծա­ւոր­նե­րուն նման, ո­րոնք ի­րենց ե­րե­սը կը կա­խեն, որ­պէս­զի մար­դոց ցոյց տան թէ ծոմ կը պա­հեն։ 

ԳԱՂԱՓԱՐ ԵՒ ԳԻՏՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընդ­հան­րա­պէս կա­րե­լի է հան­դի­պիլ մար­դոց՝ ո­րոնք ա­մէն հար­ցի մէջ մի­ջա­մուխ ըլ­լա­լու սո­վո­րու­թիւն մը ու­նին։ Ա­մէն ա­տեն, ա­մէ­նու­րեք կա­րե­լի է տես­նել ա­նոնք, որ տե­ւա­կան «գա­ղա­փար» կը յայտ­նեն, շա­րու­նակ կը խօ­սին, կը քննա­դա­տեն, բայց երբ կար­գը գոր­ծե­լու կու գայ՝ ո՛­չինչ կ՚ը­նեն։

ՎԱՐԴԱՆ ՄԱՄԻԿՈՆԵԱՆԻ ՃԱՌԸ՝ ԱՒԱՐԱՅՐԻ ՃԱԿԱՏԱՄԱՐՏԻՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Վար­դա­նանց պա­տե­րազ­մը, ամ­բողջ ժո­ղո­վուր­դի մը գո­յա­պահ­պան­ման եւ գո­յա­տեւ­ման իւ­րա­յա­տուկ տի­պա՛րն է. ան, հո­գե­ւոր ա­զա­տու­թեան, մարդ­կա­յին ար­ժէք­նե­րու, մշա­կոյ­թի՝ լե­զուի, դպրու­թեան, հա­ւատ­քի պաշտ­պա­նու­թի՛ւնն է։ Ար­դա­րեւ, սխա՛լ է ա­նի­կա հասկ­նալ աշ­խար­հա­յին ար­ժէք­նե­րուն նկատ­մամբ, քա­նի որ Վան­դա­նանց ճա­կա­տա­մար­տը բո­լո­րո­վին գա­ղա­փա­րա­յին, սկզբուն­քի հո­գե­ւոր եւ մտա­ւոր ար­ժէք­նե­րու պաշտ­պա­նու­թեան, ա­զա­տու­թեան եւ ան­կա­խու­թեան ար­դար պայ­քա՛ր մըն է։

ՂԵՒՈՆԴԵԱՆՑ ՔԱՀԱՆԱՆԵՐՈՒ ՕՐԻՆԱԿՈՎ ՀՈԳԵՒՈՐԱԿԱՆԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Իգ­նա­տիոս Ան­տիո­քա­ցի կ՚ը­սէ, թէ՝ ե­րէց­նե­րը իբ­րեւ Աս­տու­ծոյ խոր­հուր­դին ան­դամ­նե­րը եւ իբ­րեւ ա­ռա­քեալ­նե­րուն հա­մա­խում­բը՝ ա­ռանց ա­նոնց կա­րե­լի չէ՛ Ե­կե­ղե­ցիի մը մա­սին խօ­սիլ։ Ուս­տի «ձեռ­նադ­րուած պաշ­տօ­նա­տար»ին ե­կե­ղե­ցա­կան ծա­ռա­յու­թեան մէ­ջէն՝ Քրիս­տոս Ի՛նքն է որ ներ­կայ է Իր Ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ իբ­րեւ Գլուխ՝ Իր Մար­մի­նին, իբ­րեւ Հո­վիւ՝ Իր հօ­տին, Քա­հա­նա­յա­պետ՝ փրկչա­գործ զո­հին եւ Վար­դա­պետ՝ ճշմար­տու­թեան։ Այս ի­մաս­տով, քա­հա­նան կը գոր­ծէ յան­ձին Քրիս­տո­սի։

ԱՆՏԵՂԵԱԿ ԿԱՄ ԱՆԳԻՏԱԿԻ՛Ց

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հի­նէն ի վեր կ՚ը­սուի, թէ՝ չգիտ­նա­լը ա­մօթ չէ, այլ՝ չսոր­վի՛­լը։
Մա­սամբ ճիշդ է այս մտա­ծու­մը, բայց ո՛չ բո­լո­րո­վին, քա­նի որ ան­գի­տու­թիւ­նը երբ միշտ պատ­ճա­ռա­բա­նուի, «չսոր­վե­ցնող» ա­մէն մարդ ամ­բաս­տա­նուած, մե­ղադ­րուած կ՚ըլ­լայ։ 

Էջեր