Հոգե-մտաւոր

ՄԱՅՐՈՒԹԵԱՆ ՄԱՍԻՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Մայ­րու­թիւն»ը մարդ­կու­թեան գե­րա­դաս վի­ճա­կը՝ գա­գաթ­նա­կէտն է, քա­նի որ մարդ՝ որ­պէս կին-մարդ ա­մե­նէն բարձր կեր­պով աս­տուածն­ման կ՚ըլ­լայ, Աս­տու­ծոյ կը նմա­նի, Ա­նոր գո­րծա­կից եւ Ա­նոր ան­մի­ջա­կան գոր­ծա­կա­տա՛­րը կ՚ըլ­լայ։

ՆՆՋԵՑԵԱԼՆԵՐ ՄԱՍՆԱԿԻՑ ՏՕՆԱԿԱՆ ՈՒՐԱԽՈՒԹԵԱՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մե­ռեալ­նե­րը յի­շա­տա­կել, ար­դա­րեւ կը նշա­նա­կէ՝ մաս­նա­կի՛ց ը­նել զա­նոնք մեր ապ­րում­նե­րուն, մեր ու­րա­խու­թիւն­նե­րուն, մա­նա­ւա՛նդ տօ­նա­կան օ­րե­րու խան­դա­վա­ռու­թեան։

ԼՐՋԱԽՈՀ ԲԱՅՑ Ո՛Չ ԽՈԺՈՌԱԴԷՄ

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քի ընդ­հա­նուր փոր­ձա­ռու­թիւ­նը ցոյց կու տայ՝ թէ կան շատ մը ազ­նիւ հո­գի­ներ՝ ո­րոնք փոր­ձու­թե­նէ ծան­րա­պէս ճնշուած, գրե­թէ ընկ­ճուե­լու մօտ են ի­րենց «Ես»ին եւ «չար»ին զօ­րու­թիւն­նե­րուն դէմ պայ­քա­րե­լու հա­մար։

ԽՆԱՄՔ ԱՌՈՂՋՈՒԹԵԱՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կ՚ը­սուի, թէ բժիշ­կը՝ Աս­տու­ծոյ ձեռքն է աշ­խար­հի վրայ։ Ար­դա­րեւ, ե­թէ նկա­տի ու­նե­նանք բժիշկ­նե­րու օգ­տա­կա­րու­թիւ­նը եւ ծա­ռա­յու­թիւ­նը մարդ­կա­յին կեան­քին պահ­պան­ման եւ գո­յա­տեւ­ման նկատ­մամբ, կը տես­նենք, թէ ո՛ր­քան ի­րա­ւա­ցի է այս խօս­քը, ի­րա­կա­նու­թիւն մըն է այն մեծ մա­սամբ, քա­նի որ բժիշկ­նե­րը, կեր­պով մը գոր­ծա­կից­նե­րը կ՚ըլ­լան Աս­տու­ծոյ՝ Իր նա­խախ­նա­մու­թեան ու հո­գա­տա­րու­թեան գոր­ծին մէջ։

ՆԵՂՈՒԹԻՒՆՆԵՐ ԱՆՎՐԻՊԵԼԻ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը կրկնենք, Յի­սուս Ի՛նք կը հաս­տա­տէ, թէ այս աշ­խար­հի վրայ պի­տի ըլ­լան միշտ նե­ղու­թիւն­ներ, քա­նի որ այս աշ­խար­հը վար­դաս­տան մը չէ՛, այլ պէտք է քաջ ըլ­լալ եւ պայ­քա­րիլ նե­ղու­թիւն­նե­րու դէմ՝ փո­խա­նակ վհա­տե­լու եւ յու­սալ­քուե­լու։

ՄԱՏԱՆԻԻՆ ԽՈՐՀՈՒՐԴԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը խօ­սինք ա­մուս­նու­թեան խոր­հուր­դին՝ ա­նոր ան­հա­տա­կան եւ հա­ւա­քա­կան-ըն­կե­րա­յին եւ հո­գե­ւոր կեան­քի մէջ կա­րե­ւո­րու­թեան եւ ներ­կա­յա­ցու­ցած ար­ժէ­քին մա­սին։ Ա­մուս­նու­թեան սրբա­զան միու­թեամբ կազ­մուած ըն­տա­նի­քը՝ ար­դա­րեւ առ տնին ե­կե­ղե­ցի մըն է՝ սրբա­տե­ղի մը եւ Աս­տու­ծոյ տու­նը նաեւ, քա­նի որ Աս­տուած սէր է եւ ու­րեմն ո՛ւր որ սէր կայ՝ հոն ներ­կայ է Աս­տուած, եւ քա­նի որ ա­մուս­նու­թեամբ կազ­մուած այս հրա­շա­լի՜ միու­թեան հի­մը սէ՛րն է, ա­պա ու­րեմն որ­քան ճիշդ է ըն­տա­նի­քը ա­նուա­նել՝ առ տնին ե­կե­ղե­ցի մը, սրբա­տե­ղի մը, Աս­տու­ծոյ տո՛ւ­նը։

ԵՐԿՈՒ ՈՐԴԻՆԵՐՈՒՆ ԱՌԱԿԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յի­սուս այս ա­ռա­կը պատ­մե­լէ ա­ռաջ կը հարց­նէ. «Ի՞նչ է ձեր կար­ծի­քը»։ Ար­դա­րեւ պատ­մուածք­նե­րու նպա­տակն է՝ դիւ­րին հասկ­նա­լի դարձ­նել գա­ղա­փար մը, սկզբունք մը եւ կա­րե­ւոր է խօ­սակ­ցու­թեան մաս­նա­կից ը­նել ա­մէն ա­նոնք, ո­րոնք կը հե­տաքրք­րուին եւ ու­շադ­րու­թիւն կը դարձ­նեն խօս­քին, խօ­սուած­նե­րուն։

ԹԱԳԱՒՈՐԻՆ ԵՐԱԶԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Թա­գա­ւոր մը, կը պատ­մուի, թէ ե­րազ մը տե­սած էր՝ եր­կին­քէն փո­խա­նակ անձ­րե­ւի ա­ղուէս կը տե­ղար։ Ան մտա­հո­գուած՝ ան­մի­ջա­պէս հրա­ման ար­ձա­կեց.
«Ո՛վ որ ե­րազս ին­ծի բա­ցատ­րէ, ա­նոր հա­զար ոս­կի կու տամ»։ Թա­գա­ւո­րին այս հրա­մա­նը լսող աղ­քատ մարդ մը կու գայ եւ կ՚ը­սէ. «Ե­թէ ե­րեք օր ժա­մա­նակ տաս ին­ծի, ե­րազդ կը մեկ­նեմ քե­զի»։­

Էջեր