Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մայ­րը, ի­րա­պէ՛ս ճշմա­րիտ տի­պար մըն է անձ­նու­րա­ցու­թեան, զո­հո­ղու­թեան եւ վե­հանձ­նու­թեան։ Ուս­տի մայ­րե­րու հա­մար խօ­սիլ կամ գրել թէ՛ դիւ­րին եւ թէ դժուար է։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Քրիս­տո­սի Համ­բարձ­ման տօ­նին յա­ջոր­դող Կի­րա­կի օ­րը Հայ Ա­ռա­քե­լա­կան Ե­կե­ղե­ցին կը նշէ «Երկ­րորդ Ծաղ­կա­զարդ»ը։ Տօ­նին ա­նուա­նու­մը ե­կած է Զատ­կի, այ­սինքն Սուրբ Յա­րու­թեան նա­խոր­դող տօ­նի ա­նուա­նու­մէն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​«Տէր Յի­սուս ա­շա­կերտ­նե­րուն հետ խօ­սե­լէ ետք եր­կինք համ­բար­ձաւ եւ Հօ­րը աջ կող­մը նստաւ» (ՄԱՐԿ. ԺԶ 19)։ Մար­կոս Ա­ւե­տա­րա­նիչ այս­պէս կը նկա­րագ­րէ Յի­սուս Քրիս­տո­սի եր­կինք համ­բար­ձու­մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինչ­պէս մեր նա­խորդ գրու­թիւն­նե­րուն մէջ յի­շե­ցինք, Յով­հան­նէս Թ Կո­լոտ Բա­ղի­շե­ցիի 13 Փետ­րուար 1741 թուա­կա­նին վախ­ճան­ման երկ­րորդ օ­րը Յա­կոբ Վար­դա­պետ Նա­լեան Պատ­րիարք կո­չուե­ցաւ, քա­նի որ 1739 թուա­կա­նին Կո­լոտ Պատ­րիարք հրա­ժա­րած էր եւ Ա­թո­ռը յանձ­նած՝ իր կա­րող ա­շա­կեր­տին՝ Յա­կոբ Վար­դա­պե­տին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ պէ՛տք է ապ­րի իր հա­մո­զում­նե­րուն, հա­ւա­տա­ցած­նե­րուն հա­մա­ձայն։ Ար­դա­րեւ ա­մէն անձ ու­նի ի­րեն յա­տուկ տե­սա­կէտ մը՝ հա­մո­զում մը եւ սկզբունք մը կեան­քի մա­սին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Պա­տուախնդ­րու­թիւն», իր լայն ա­ռու­մով կը նշա­նա­կէ՝ իր պա­տուին հան­դէպ նա­խան­ձա­ւո­րու­թիւն, բծախնդ­րու­թիւն եւ այդ մա­սին ե­ռան­դոտ ըլ­լա­լու ընդ­հա­նուր վի­ճակ։ Մարդ­կա­յին ար­ժա­նա­պա­տուու­թիւ­նը, ար­դա­րեւ նա­խան­ձա­ւոր ըլ­լալ կը պա­հան­ջէ ա­մէն մէկ ան­հա­տէն, քա­նի որ «մարդ»ը ինք­նին ար­ժա­նա­ւո­րու­թիւն մը ու­նի՝ բո­լո­րո­վին ան­կախ իր ըն­կե­րա­յին դիր­քէն, աս­տի­ճա­նէն, պաշ­տօ­նէն, պար­զա­պէս ա­նոր հա­մար որ «ան­հատ» մըն է ան՝ «անձ» մը՝ որ ար­ժէք մը ու­նի եւ պա­տի՛ւ մը, ան­ձեռնմ­խե­լի՛։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ի յերկ­նից ե­րե­ւեալ նշանն յաղ­թու­թեան այ­սօր, հե­թա­նո­սաց ծա­գեաց լոյսն ո­ղոր­մու­թեան»։
­Շա­րա­կա­նի այս հրա­շա­լի՜ տո­ղե­րը լա­ւա­գոյն կեր­պով թարգ­ման կը հան­դի­սա­նայ Խա­չին էու­թեան եւ կա­րե­ւո­րու­թեան՝ հո­գե­ւոր կեան­քի գո­յա­պահ­պան­ման ու գո­յա­տեւ­ման ըն­թաց­քին մէջ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կա­փառ­նաու­մի ժո­ղո­վուր­դին «իշ­խան»ը, այ­սինքն ժո­ղո­վա­րա­նին հո­գա­բար­ձու­նե­րէն մին՝ Յայ­րոս տաս­նուեր­կու տա­րե­կան աղ­ջիկ մը ու­նէր՝ որ ծանր հի­ւան­դու­թե­նէ կը տա­ռա­պէր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կա­փառ­նաու­մի ժո­ղո­վուր­դին «իշ­խան»ը, այ­սինքն ժո­ղո­վա­րա­նին հո­գա­բար­ձու­նե­րէն մին՝ Յայ­րոս տաս­նուեր­կու տա­րե­կան աղ­ջիկ մը ու­նէր՝ որ ծանր հի­ւան­դու­թե­նէ կը տա­ռա­պէր։
Յայ­րոս երբ լսեց որ Յի­սուս կու գայ, դի­մա­ւո­րեց զայն եւ ա­ղա­չեց որ գայ եւ բժշկէ աղ­ջի­կը։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սա ի­րո­ղու­թիւն մըն է, թէ՝ ա­մէն ճշմար­տու­թիւն յա­ճախ քօ­ղի մը ե­տին ծած­կուած կ՚ըլ­լայ։ Ուս­տի բա­ւա­կան չէ՛ ճշմար­տու­թեան գո­յու­թիւ­նը, էա­պէս ներ­կա­յու­թիւ­նը. պէ՛տք է որ ա­նոր վրայ փռուա­ծը վեր­ցուի եւ ծած­կուա­ծը բա­ցա­յայտ­նուի։ Ճշմար­տու­թիւ­նը՝ ի­րա­պէս «ճշմար­տու­թի՛ւն» է, երբ կը տես­նուի իր ճշմա­րիտ ե­րե­սով եւ ոչ թէ՝ քօ­ղա­րուած եւ ծած­կուած