Հոգե-մտաւոր

ՀՆԱԶԱՆԴՈՒԹԻՒՆ ԵՒ ԱԶԱՏՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Եր­կու ար­ժէք­ներ, ո­րոնք կը կա­նո­նա­ւո­րեն, կը կազ­մա­կեր­պեն մարդ­կա­յին կեան­քը եւ ըն­թաց­քը եւ ուղ­ղու­թիւ­նը կ՚ո­րո­շեն ա­նոր։ Ար­դա­րեւ, ա­ռա­ջին ակ­նար­կով, «հնա­զան­դու­թիւն» եւ «ա­զա­տու­թիւն» հա­կա­դիր ար­ժէք­ներ կ՚ե­րե­ւին մար­դուս բա­նա­կա­նու­թեան։

ԱՌԱՔԻՆՈՒԹԵԱՆ ՏԻՊԱՐ ՄԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­տե­նօք կ՚ապ­րէր թա­գա­ւոր մը՝ որ միշտ հե­տաքր­քիր էր տե­ղե­կու­թիւն ստա­նա­լու իր ժո­ղո­վուր­դին մէջ տի­րող սո­վո­րու­թիւն­նե­րուն եւ ա­նոր ա­ռա­քի­նու­թիւն­նե­րուն եւ մո­լու­թիւն­նե­րուն մա­սին։

ԱՆՑԵԱԼԻ ՍՈՎՈՐՈՒԹԻՒՆՆԵՐ՝ ԱՏԱԲԱԶԱՐԻ ՇՐՋԱՆԻՆ ՄԷՋ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հե­տաքրք­րա­կան է ու­սում­նա­սի­րել՝ ժո­ղո­վուր­դին ա­ւան­դա­կան ծէ­սե­րը եւ ա­րա­րո­ղութ­իւն­նե­րը ան­ցեա­լի մէջ, ո­րոնք կը տար­բե­րին շրջա­նէ շրջան։ Զոր օ­րի­նակ, առ­նենք ա­մուս­նու­թիւ­նը, եւ տես­նենք թէ՝ ան­ցեա­լի Նի­կո­մի­դիոյ Ա­տա­բա­զա­րի շրջա­նին մէջ ի՛նչ­պէս կը կա­տա­րուէր, ի՞ն­չեր էին ա­նոր ա­րա­րո­ղու­թիւն­նե­րը, ծէ­սե­րը, պայ­ման­նե­րը՝ ո­րոնք այ­սօր գո­յու­թիւն չու­նին մեծ մա­սամբ, թե­րեւս շատ փոքր շրջա­նակ­նե­րու մէջ միա՛յն։

ԳԵՂԵՑԻԿ Է «ԵՂԲԱՅՐ» ԸԼԼԱԼ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մկրտիչ Պէ­շիկ­թաշ­լեան իր «Եղ­բայր ենք մենք» բա­նաս­տեղ­ծու­թեան իւ­րա­քան­չիւր տու­նը սա­պէս կը վեր­ջաց­նէ. «Ընդ աս­տե­ղօք ինչ կայ սի­րուն, Քան զանձ­կա­լի եղ­բայր ա­նուն…»։

ԱՅՐԻ ԿՆՈՋ ԼՈՒՄԱՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

​«Վստա՛հ գիտ­ցէք, որ այս թշուառ այ­րին բո­լո­րէն շատ դրամ նե­տած ե­ղաւ գան­ձա­նա­կին մէջ, ո­րով­հե­տեւ միւս­նե­րը ի­րենց ա­ւե­լորդ գու­մար­նե­րէն նե­տե­ցին, մինչ ա­նի­կա, հա­կա­ռակ չքա­ւոր ըլ­լա­լուն, ինչ որ ու­նէր՝ նե­տեց, իր ամ­բո՛ղջ ապ­րուս­տը» (ՄԱՐԿ. ԺԲ 43-44), (ՂՈՒԿ. ԻԱ 1-4)։

ԱԶԱՏՈՒԹԻՒՆ ԵՒ ՏԱՐԱԿԱՐԾՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ խոր­հող, դա­տող էակ մըն է, այս կը նշա­նա­կէ, որ մար­դիկ յա­ճախ գա­ղա­փար­նե­րու եւ հա­մո­զում­նե­րու տար­բե­րու­թիւն­ներ կ՚ու­նե­նան։ Ա­սի­կա շատ բնա­կան է, քա­նի որ ա­նոնք նոյն տե­սան­կիւ­նէն չեն դի­տեր ի­րե­րը եւ ի­րո­ղու­թիւն­նե­րը եւ ա­նոնք աշ­խար­հը չեն տես­ներ նոյն աչ­քով։

«ԵԿԵՂԵՑԻ»Ն ՄԻԱՅՆ ՇԷՆՔ ՉԷ՛

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ե­կե­ղե­ցի» ը­սե­լով կը հասկ­ցուի ընդ­հան­րա­պէս այն տե­ղը՝ ուր հա­ւա­տա­ցեալ­ներ կը հա­ւա­քուին եւ կ՚ա­ղօ­թեն։ Այս պատ­ճա­ռով է, որ «ե­կե­ղե­ցի»ն կը կո­չուի նաեւ «ա­ղօթ­քի տուն» կամ «ա­ղօ­թա­վայր»։

109 ՏԱՐԻ… ԱՆԴԱԴԱՐ ԱՆԽՈՆՋ ՄԻՇՏ ԲԱ՜ՐՁՐ ՄԻՇՏ ՅԱՌԱ՜Ջ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աշ­խար­հի վրայ ա­մէն ինչ ժա­մա­նա­կա­ւոր է եւ իս­կա­կան յաղ­թա­նա­կը՝ այս ժա­մա­նա­կա­ւոր ըն­թաց­քին մէջ, կա­րե­լի չա­փով գո­յու­թիւ­նը եր­կար ա­տեն պահ­պա­նել եւ կա­րե­նալ գո­յա­տե­ւե՛լն է։ Եւ երբ այս ի­րո­ղու­թիւ­նը կ՚ըն­դու­նինք, ա­պա ու­րեմն պէտք է ըն­դու­նին նաեւ, թէ՝ հաս­տա­տու­թեան մը եւ մա­նա­ւա՛նդ նուի­րա­կան ծա­ռա­յու­թիւն մա­տու­ցա­նող հաս­տա­տու­թեան մը իր գո­յու­թիւ­նը ամ­բողջ 109 տա­րի, ան­դա­դար պահ­պա­նե­լը եւ ան­խոնջ կեր­պով գո­յա­տե­ւելն ալ՝ իս­կա­կան ի­մաս­տով՝ յաղ­թա­նակ մըն է։

Էջեր