ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդիկ խե՞նթ կը ծնին, թէ ժամանակի ընթացքին խենթ կը դառնան... արդէն քանի մը օրէ ի վեր այս հարցը կը չարչրկէ միտքս. մարդը ի՞նք հակումներ կ՚ունենայ դէպի խելագարութիւն, թէ կեանքի փորձառութիւնները կը ստեղծեն այդ հոգեվիճակը անձի ներաշխարհէն ներս:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մեն «մարդ»ը, այսինքն, ամէն մէկս իր նմանը կը ճանչնայ իր արտաքինովը, ուրիշ խօսքով, ընդհանրապէս մէկը կարելի է ճանչնալ այնքան՝ որքան ան կ՚արտայայտէ ինքզինք։ Ո՜վ կրնայ ըսել, թէ բոլորովին կը ճանչնայ իր նմանը, իր խօսակիցը, մինչեւ իսկ իր ամենէն մերձաւորը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Սակայն Ներսէս Պատրիարք չյուսահատեցաւ։ Նոյն տարուան յունիսի 13-ին Պերլինի մէջ վերատեսութեան պիտի ենթարկուէր Սան Սթեֆանոյի համաձայնագիրը եւ Ներսէս Պատրիարք բաց չէր կրնար ձգել նման առիթ մը, անգամ մը եւս բարձրաձայնելու հայ ժողովուրդի խնդիրները. այս նպատակով ան կազմեց պատգամաւորական խումբ մը՝ գլխաւորութեամբ Խրիմեան Հայրիկի, անոր կողքին ունենալով Խորէն Եպսկ. Նարպէյը, Մինաս Չերազը եւ Ստեփան Փափազեանը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդկային հոգեկան ապրումները քաոսի մը ամբողջութիւնն են, սակայն անոնց մէջ կայ մէկը, որ տարբեր է միւսներէն. ապրո՞ւմ է, ձգտում թէ բնազդ՝ չենք գիտեր, սակայն համատարած է եւ մարդկային գոյութիւնն ու բնութիւնը գերազանցելու փորձ մըն է մարդու կողմէ ի գործ դրուած. անմահանալու, գէթ անուամբ ու յիշատակով յաւերժ կենդանի մնալու ինքնաբուխ փորձ մը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Լեզուի մէջ գոյծածուող բոլոր բառերը միասին «բառային կազմ» կամ «բառապաշար» կը կոչուին։
Ուղղագրութիւնը առանց տառասխալի գրուելու արուեստն է։ Եւ այս իմաստով՝ ուղղագրութիւնը արժէք կու տայ գրութեան եւ կը կատարելագործէ, կը գեղեցկացնէ զայն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Տակաւին վաղ ժամանակներէն, գուցէ նախամարդու մօտ նոյնիսկ, երջանկութիւնը մարդոց համար եղած է ձգտում եւ այդ ձգտումն ու փնտռտուքն է, որ ծնունդ տուած է բանաստեղծներու, փիլիսոփաներու. թէ՛ դարեր առաջ եւ թէ այսօր հարցը եղած է նոյնը. ո՞ւր փնտռել երջանկութիւնը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Հնչիւնաբանութիւնը կ՚ուսումնասիրէ լեզուի մը հնչիւնային կազմը՝ անոր մէջ եղած հնչիւններուն տեսակները եւ փոփոխութիւնները։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Սիրտիս մէջ կայ երկուութիւն մը, որ անդուլ պայքարի մէջ կը դնէ էութիւնս, առանց վերջնական յաղթանակող մը վճռելու: Ինչքա՛ն հպարտ եմ, որ երակներէս հայու արիւն կը հոսի, սակայն նոյնքան ապերջանիկ կը զգամ այդ իրողութեան դիմաց. յուսահատ ու սրտաբեկ եմ ու յաճախ ես ալ Փոլատեանի նման կ՚ուզեմ բարձրաձայնել. կը հրաժարի՛մ հայութենէս...:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պաղեստինի մէջ ընտանի ծառ մըն է թզենին՝ (ԾՆՆԴ. Գ 7), (Բ ՕՐ. Ը 8), լայն եւ հովանաւոր տերեւներով (Գ ԹԱԳ. Դ 25)։ Թզենին մարտ ամսոյ մէջ կը բողբոջի (ԵՐԳ. Բ 13), եւ զանազան տեսակներէն տարին երեք անգամ պտուղ կ՚առնուի։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ինչպէս տեսանելի, նոյնպէս անտեսանելի ձեւերով, կամայ թէ ակամայ միատեղ ապրող ազգեր կ՚ազդուին միմեանց մշակոյթէն եւ ժամանակ մը ետք ձեւաւորելով իրենց միտքերն ու վարքը կը սկսին հասարակաց գաղափարներով ապրիլ, որովհետեւ մշակոյթը շատ անգամ վեր կը մնայ լեզուի սահմաններէն եւ փոխըմբռնումի ճամբով հասարակաց գիծեր կը ստեղծէ անոնց մէջ:
