Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդկային միտքը յաճախ զբաղեցնող հարց մըն է՝ թէ քանի որ Աստուած Սէր է, Բարի է, ապա ուրեմն ինչո՞ւ կայ ատելութիւնը, կայ չա՛րը։ Եւ քանի որ Աստուած ամենակարող է եւ ամենակալ, ապա ուրեմն ինչո՞ւ արտօնութիւն կու տայ, որ չարը գործէ։ Եւ քանի որ Աստուած ամէն բանին ստեղծիչն է, ինչո՞ւ ստեղծած է նաեւ չարը։ Եւ այս հարցումները կը յանգին վերջապէս, թէ՝ Աստուծոյ բարութեան դէմ ինչո՞ւ գոյութիւն ունի «դժոխք»ը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Եկեղեցւոյ տօն կատարել հայ ժողովուրդին յատուկ արարողութիւն մըն է։ Արդարեւ «Եկեղեցի»ն աստուածային հաստատութիւն մըն է եւ Քրիստոսի փրկագործութեան արդիւնք։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին տար-ւայ մէջ երեք անգամ կը նշէ Սուրբ Գրիգոր Լուսաւորչի յիշատակը. «Մուտն ի Վիրապ», «Ելն ի Վիրապէն», եւ «Նշխարաց գիւտը»։ 301 թուականին հայ ժողովուրդը ընդունեց քրիստոնէութիւնը որպէս «պետական կրօն» եւ այդ սրբանուէր գործին մէջ առաջնակարգ դեր կատարեց Սուրբ Գրիգոր Լուսաւորիչ եւ Տրդատ Գ. թագաւոր։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Խօսիլը բնական է մարդուս համար, բնական է, քանի որ ան «բանաւոր էակ» մըն է։ Խօսիլը պահանջք մըն է նաեւ մարդուն համար, քանի որ ան «ընկերային էակ» մըն է, եւ պարտաւոր է յարաբերուիլ եւ հաղորդակցիլ իր նմաններուն հետ, որուն էական միջոցն է լեզուն, այսինքն խօսիլը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երախտագիտութիւնը շնո՛րհք մըն է, եւ չափանիշ մը ազնուութեան, առաքինութեա՛ն։ Իրականին, երախտագիտութիւնը մարդուս բնական մէկ զգացումն է, բայց միշտ կը պակսի մարդկային յարաբերութիւններու ընթացքին, եւ դժբախտաբար ան կ՚ըլլայ բացառիկ վիճակ մը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդկային կեանքի ամենագեղեցիկ եզրն է արուեստը՝ որ բարոյական կեանքի ձգտումներուն, զգացումները արտայայտելու ամենէն ապահով միջոցն է։ Յաճախ կը յիշենք, թէ մարդ էակը միայն մարմին չէ, այլ նաեւ՝ հոգի եւ միտք, ի՛նչ որ կը նշանակէ, թէ ան ունի զգացական եւ իմացական կեանք մըն ալ, որոնցմով կը կազմէ ամբողջութիւն մը՝ մարմնաւոր եւ բարոյական ապրումներով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ դպրոցի մը մասին պիտի խօսուի, խօսքը տալ խնդրոյ առարկայ դպրոցէն հասած, անոր բարոյապէս նուիրուած գրիչի մը, անկէ սնած եւ այն մթնոլորտին մէջ շնչած անձի մը աւելի յարմար պիտի ըլլար։ Արդարեւ, մեր համեստ գրիչը անզօր եւ անբաւարար պիտի ըլլար բացատրելու Էսաեան վարժարանը, քանի որ հո՛ս մեր սրտին մէջ ունինք «Էսաեանցի»ի մը եւ անոր 24 Մայիս 2003 թուակիր, մասամբ հին բայց մշտանորոգ տողերը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ըստ Եկեղեցական Օրացոյցի, Եղիա մարգարէի յիշատակի տօնը, այս տարի կը հանդիպի 27  Մայիս Կիրակի օրուան, որ է Հոգեգալուստէ ետք առաջին Կիրակին։ Սուրբ Եղիա Մարգարէ աստուածաշնչական մարգարէներու մէջ առանձնայատուկ տեղ մը կը գրաւէ իր անապատական եւ հրաշքներով լեցուն կեանքով, ինչպէս նաեւ կրակոտ նախանձախնդրութեամբ եւ իր անսովոր վախճանով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կը շա­րու­նա­կենք թղթա­տել «հի՜ն էջ»եր՝ ուր կը գտնենք հե­տաքրք­րա­կան տո­ղեր, ո­րոնք կ՚ու­զենք ներ­կա­յաց­նել մեր սի­րե­լի՜ ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­նե­րուն, խոր­հե­լով, թէ շա­հե­կան խորհր­դա­ծու­թիւն­նե­րու ա­ռիթ պի­տի ըլ­լան ա­նոնք։
Ա­հա­ւա­սիկ, դար­ձեալ, մեր ձեռ­քին տակ ու­նինք՝ 10 Յու­լիս 1904 թուա­կիր «ՄԱ­ՍԻՍ»ը՝ ուր կը նկա­րագ­րուի վար­ժա­րան­նե­րու տա­րե­վեր­ջի հան­դի­սու­թիւն­նե­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդիկ կը խորհին, կը մտադրեն, յետոյ կ՚արտայայտեն իրենց խորհածները եւ մտադրածները, այսինքն՝ կը խօսին։ Մարդկային սովորական արարքներ են այս վիճակները՝ մասամբ դիւրին, քանի որ ընդհանրապէս մեծ աշխատութիւն մը չեն պահանջեր։