ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ
«Եթէ դուռ մը կը փակուի, մէկ այլ կը բացուի», ըսած է Կրահամ Պել։ Այս խօսքը առաջին ակնարկով չափազանց լաւատեսական կը թուի։ Շատ մը գիտնականներ կամ ձեռներէցներ, իրենց առջեւ փակուած դռներու շնորհիւ անդրադարձած են իրենց սխալներուն եւ զանոնք ուղղելով՝ յաջողութեան հասած։
ՅԱՐՈՒԹ ԿԻՒԼԻՒԶԵԱՆ
Առիթով մը անդրադարձած էի արտատպումի համատարած ախտին՝ «Ի՞նչ(եր) կը պակսի(ն) սփիւռքահայ մամուլին» յօդուածիս մէջ (ԺԱՄԱՆԱԿ, 25-1-2021): Հոն, սակայն, ընդամէնը խօսած էի արտատպումի պատճառով տուժող կողմին մասին, որ է՝ նոյնինքն թերթը:
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Մարդկային կեանքը լեցուն է բազմաբնոյթ եւ տարատեսակ ոգեկոչումներով եւ յիշատակութեան օրերով: Մարդիկ իրենց առօրեան լեցնելու համար դիմած են տարբեր միջոցներու:
ԵՐԱՄ
Տուն կը մտնէ ձեռքերը պարզած, «երթուղայինի մէջ ոչ մի տեղ չեմ կպած, կարող էք չանհանգստանալ». կը հանգստացնենք, որ մտնէ, եթէ պիտի վարակուինք՝ փախուստ չկայ ի վերջոյ։ Կը հանէ վերարկուն, կը կախէ մուտքին. զինք դիմաւորելու եկած շունիկին գլուխը քնքշանքով կը շոյէ, յիշեցնելով, անգամ մը եւս, որ ոչ մէկ տեղ չէ դպած ու զերծ է վտանգաւոր մանրէէ։
Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Երեւանի «Նարեկացի» արուեստի միութեան երդիքին տակ մասնաւոր հաւաքոյթով մը նշուեցաւ Կալկաթայի Հայոց մարդասիրական ճեմարանի հիմնադրութեան 200-ամեակը:
Համաճարակով պայմանաւորուած սահմանափակումներուն համապատասխան կազմակերպուած ձեռնարկը ցոլացուց եզակի կրթօճախի դարաւոր առաքելութեան ճանապարհն ու ձեռքբերումները:
ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ
Մարդասիրութիւնը կը բխի հայրենասիրութենէ:
Եթէ անձ մը հայրենասէր չէ՝ չի կրնար ըլլալ մարդասէր:
Պարզապէս մորթապաշտ ու ինքնասէր մըն է:
Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ
Ինչպէս մեր նախորդ էջերով տեղեկացուցած էինք, Հայաստանի պատմութեան մէջ առաջին անգամ գործարկուած է սփիւռքահայ մասնագէտներու ներգրաւման ծրագիրը, որուն ծիրէն ներս Հայաստանի կառավարութիւնը աշխատանքի համար կը հրաւիրէ սփիւռքահայ վկայեալ ու փորձառու մասնագէտներ եւ զանոնք կը ներգրաւէ պետական համակարգէն ներս:
ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ
Յաճախ կ՚ըսուի, թէ մարդ էակը միայն միսէ ու ոսկորէ կազմուած չէ, այլ՝ ունի նաեւ հոգի եւ միտք։ Մարդ ինչպէս իր մարմնաւոր էութիւնը պահպանելու համար կարիքն ունի սնունդի, այնպէս ալ միտքն ու հոգին կարիքն ունին սնունդի՝ իմացական եւ զգացական «առողջութիւն»ը պահելու համար։
ՅԱՐՈՒԹ ԿԻՒԼԻՒԶԵԱՆ
Լիբանանա-ամերիկացի մեծատաղանդ ու աշխարհահռչակ բանաստեղծ, փիլիսոփայ, նկարիչ Ժպրան Խալիլ Ժպրան (1883-1931) «մին է Լիբանանի գրականութեան գագաթներէն,- եթէ ոչ բարձրագոյնը», ինչպէս կ՚ըսէ Լիբանանի ատենոյ ներքին գործոց նախարար Շէյխ Փիեռ Ժմայէլ՝ Սիսակ Յ. Վարժապետեանի «Ճպրան Խալիլ Ճպրան» կեանքն ու գործը» (1966) գիրքին համար գրած յառաջաբանին մէջ:
ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ
Շաբաթ երեկոյեան Ճրագալոյցի Սուրբ եւ Անմահ Պատարագի ընթացքին, պատարագիչ քահանայ հօր քարոզին նիւթը հիմնուած էր «մի՛ վախնաք» արտայայտութեան վրայ: Քահանայ հայրը խօսեցաւ ու բացատրեց, թէ յարութեան լոյսին տակ մենք՝ քրիստոնեաներս, որ կը հաւատանք մեր Տիրոջ յարութեան եւ կը հաւատանք նաեւ, որ հանդերձեալին մենք եւս յարութիւն պիտի առնենք, կարիք չունինք վախնալու, ընդհակառակը, վախն ու հաւատքը համատեղելի չեն:
