Ընկերա-մշակութային

ՄԱՀ՝ ԱՆԱՀԻՏ ՊՈՍՏԱՆՃԵԱՆԻ

Խոր ցա­ւով վե­րա­հա­սու ե­ղանք, որ ե­րէկ Թիֆ­լի­զի մէջ իր մահ­կա­նա­ցուն կնքած է բա­նաս­տեղծ, թարգ­մա­նիչ, հրա­պա­րա­կա­գիր ու լրագ­րող Ա­նա­հիտ Պոս­տան­ճեան։ Թէ՛ Վրաս­տա­նի եւ թէ Հա­յաս­տա­նի Գրող­նե­րու միու­թեան կ՚ան­դա­մակ­ցէր Ա­նա­հիտ Պոս­տան­ճեան, որ միեւ­նոյն ժա­մա­նակ Քա­լի­ֆոր­նիոյ հայ Գրող­նե­րու միու­թեան պա­տուոյ ան­դամ­նե­րէն մին էր։

ՊԱՔԸՐԳԻՒՂԻ ՏԱՏԵԱՆ ՎԱՐԺԱՐԱՆԻՆ ՄԷՋ ԱՄԱՆՈՐԻ ԱՌԹԻՒ ԽԱՆԴԱՎԱՌ ՀԱՆԴԷՍ

Պա­քըր­գիւ­ղի Տա­տեան վար­ժա­րա­նէն ներս Ա­մա­նո­րի եւ Ս. Ծննդեան տօ­նա­կան շրջա­նին ապ­րուե­ցաւ մեծ խան­դա­վա­ռու­թիւն։ Ա­ւան­դա­կան մթնո­լոր­տի մը մէջ Տա­տեա­նի ըն­տա­նի­քը ող­ջու­նեց Նոր տա­րին՝ ան­կեղծ բա­րե­մաղ­թու­թիւն­նե­րու փո­խա­նա­կու­մով։ Տա­րե­մու­տի առ­թիւ տե­ղի ու­նե­ցան նաեւ հան­դէս­ներ, ո­րոնք Տա­տեա­նի ամ­բողջ ըն­տա­նի­քին տե­սա­կէ­տէ հրճուան­քի ա­ռիթ հան­դի­սա­ցաւ։

ՎԵՐԱՍԼԱՑ ՊԱՀ ՄԸ՝ ՀԱՅԿ ԱԶԱՐԵԱՆԻ ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾՈՒԹԵԱՆ ՀԵՏ

ՄԱ­ՐԻԱ­ՆԱ ՊԷՐ­ԹԻԶ­ԼԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Լսելն ու ա­կա­նա­տես ըլ­լա­լը որ­քան տար­բեր բա­ներ են: Ա­բով­եան քա­ղա­քի նո­րա­կա­ռոյց Ս. Յով­հան­նէս ե­կե­ղեց­ւոյ մա­սին հի­աս­քանչ ար­տա­յայ­տու­թիւն­ներ լսած էի թէ՛ կա­ռոյ­ցի, խաչ­քա­րա­յին քան­դակ­նե­րու եւ թէ սր­­բա­պատ­կեր­նե­րու ու գմ­­բէ­թի պատ­կե­րա­զարդ «ներ­կա­յու­թեան» մա­սին:

ԶԷՔԻԵԱՆ ԳԵՐԱՊԱՅԾԱՌ ՊԱՏՈՒԵՑ ՄԽԻԹԱՐԵԱՆ ՎԱՐԺԱՐԱՆԻ ՆՈՐ ՏԱՐՈՒԱՆ ԱՒԱՆԴԱԿԱՆ ՀԱՆԴԷՍԸ

Բան­կալ­թիի Մխի­թա­րեան վար­ժա­րա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ Կա­ղան­դի տօ­նա­կա­տա­րու­թիւն իւ­րա­յա­տուկ վա­յել­չու­թեամբ:

ՆՈՐ ՏԱ­ՐԻ

ՎԻԼ­ՀԵԼՄ ՊՈՒՇ

Բախ­տը, հա­մա­ձայն իր ի­մաս­տին, 
Լա­ւը նը­ւի­րել կ՚ու­զէ քե­զի։
Շնոր­հա­կալ ե­ղիր, ըն­դու­նէ զայն,
Ա­ռանց եր­կար մը­տա­հո­գու­թեան։

ՓՈՔ­ՐԻԿ ԾԱՌ

Ի. Ի. ԳԱ­ՄԻՆԿԶ

Փոք­րիկ ան­խօս Կա­ղան­դի ծառ
Դուն շատ փոքր ես
Ա­ւե­լի ծա­ղի­կի նման ես
Ո՞վ գտաւ քեզ կա­նաչ պար­տէ­զին մէջ
Եւ դուն տխրե­ցա՞ր հե­ռա­ցուե­լուդ հա­մար. 

ԾՆՆԴԵԱՆ ՏԱՂ

ՄՈՎ­ՍԷՍ ՔԵՐ­ԹՈՂ

Այ­սօր Սուրբ Ծննդեան տօն է, ա­ւե­տիս,
Եւ մեր Տի­րոջ յայտ­նու­թեան տօնն է, ա­ւե­տիս։
    Այ­սօր ար­դա­րու­թեան ա­րե­ւը, ա­ւե­տիս,
    Մար­դոց մէջ ե­րեւ­ցաւ, ա­ւե­տիս։
Այ­սօր սուրբ, ա­նա­պա­կան կոյ­սը, ա­ւե­տիս,
Ծնաւ, բե­րաւ ան­մահ ար­քան, ա­ւե­տիս։

 

ԿԱՂԱՆԴԻ ՕԴԸ

ԿԱ­ՐՕ ՄԱՐ­ՏՈՒ­ՆԻ

Կար­միր կը փսխէ տա­րին ալ այս հին,
Կամքն իր ծան­րա­գին դեռ պի­տի տա­նինք․
Հա­մա­ձայն կամ ոչ՝ քմայքն է ա­նոր,
Պի­տի հաս­նի քեզ, տա­րին է սա նոր։

Էջեր