Հարթակ

«ԺԱՄԱՆԱԿ»Ը ՊԱՏՄՈՒԹԵԱՆ ԹԱՆՁՐԱԽԱՒ ՓՈՇԻԷՆ ՎԵՐ…

ԱԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ

Պատմութիւնը միայն չի՛ կերտուիր սխրագործութիւններով, յաղթանակներով եւ ձեռքբերումներով, ո՛չ ալ պատմագիրներու նկարագրականով ու բնութագիրներով կ՚անմահանայ։ Այդ պատմութեան շունչ տուող անժանգ արժէքներ կան, որոնք շնչատու գործօններ են եւ դարերու վրայ դրասանգուած տրոփիւններ։

ՊԵՇԻՐ ԺԸՄԱՅԷԼ ԵՒ ՀԱՊԻՊ ՇԱՐԹՈՒՆԻ. ԼԻԲԱՆԱՆԸ ԲԱԺՆՈՂ ԵՐԿՈՒ ԱՆՈՒՆՆԵՐ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Երեսունհինգ տարիներ առաջ  կը սպաննուէր Լիբանանի նախագահ Շէյխ Պեշիր Ժըմայէլ: Երկիրը ծանր բաժանումի մատնած քաղաքացիական պատերազմի ողջ տեւողութեան Ժըմայէլի սպանութիւնը կը համարուի կարեւոր դարձակէտ մը:

Նո­րա­րա­րու­թիւ­նը Ե՛ւ Հա­յաս­տա­նի Մէջ

Պատրաստեց՝ ՆԱՐԷ ԳԱԼԵՄՔԷՐԵԱՆ

Անշուշտ միշտ կ՚ըսուի, որ  գերագոյն արժէքը կը մնայ մարդը, սակայն նորարարութիւններով, նոր գիւտերով եւ սարքերով մարդը կամաց կամաց սկսած է ատոնց արժէք տալ: Այս ընթացքով մարդը ի՞նչ արժէք պիտի ներկայացնէ:

ԳՐԱԽՕՍԱԿԱՆԻ ՓՈԽԱՐԷՆ

ԱՐՄԵՆԱԿ ԵՂԻԱՅԵԱՆ

«Ծիրանի ոգիներ»
Հեղինակ՝ Լալա Միսկարեան

Սուրիայէն հասնող գրային ամէն փշուր սարսուռով կը պատէ մեր հոգիները, որովհետեւ ան իսկոյն կ՚ոգեկոչէ այն ահաւոր պայմանները, ուր մարդիկ կ՚ապրէին մօտիկ անցեալին, այն «երազային Հալէպը», որ այլեւս չի կրնար պաշտպանել իր զաւակները, չի կրնար լուսաւորել անոր գիշերները, չի կրնար ջերմացնել մինչեւ ոսկորները թափանցող ցուրտը, եւ ընդհանրապէս միշտ չէ, որ կը յաջողի ապահովել անոր հանապազօրեայ հացն ու ջուրն իսկ:

«ԽՈՐԱԳԷՏ ԵՂԷՔ ՕՁԵՐՈՒ ՊԷՍ. ԵՒ ԱՆՄԵՂ՝ ԱՂԱՒՆԻՆԵՐՈՒ ՊԷՍ»

ԱԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱԼԱՅՃԵԱՆ

Աղաւնին իր անմեղութեամբ եւ բարութեամբ կը ճախրէ երկինքն ի վեր, իսկ օձը իր խորամանկութեամբ եւ չարութեամբ դատապարտուած է միայն աւազներուն վրայ սողալու եւ գետնին վրայ մնալու։

ԼԱԼԱ ՄԻՍԿԱՐԵԱՆ-ՄԻՆԱՍԵԱՆ «ԳՐԵԼՈՒ ԱՏԵՆ ՅԱՃԱԽ ԶԳԱՑԻ, ՈՐ ՊԱՏԵՐԱԶՄԸ ԱՄԲՈՂՋ ԿԵԱՆՔ ՄԸ ՊԻՏԻ ՏԵՒԷ»

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Լալա Միսկարեան-Մինասեանի անուան ես ծանօթ էի նախքան Հալէպի դէպքերը: Գիտէի, որ Տիկին Լալան հմուտ հայերէնագէտ դասախօս է, որ կը դասաւանդէ «Համազգային»ի տնօրինած Հալէպի «Հայագիտական հիմնարկ»էն ներս:

«ՊՈԲԵԴԱ» ՆԱՒՈՒՆ ՈԴԻՍԱԿԱՆԸ ԵՒ ՀԱՅՐԵՆԱԴԱՐՁՈՒԹԵԱՆ ՎԻՃԱԿՈՒԱԾ «ՃԱԿԱՏԱԳԻՐ»Ը

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

«Ալեքսանդրիայից Բաթումի նաւահանգիստ եգիպտահայ երկրորդ կարաւանին բերող «Պոբեդա» նաւի վրայ 1948-ի Սեպտեմբեր 1-ին հրդեհ բռնկուեց: Սեպտեմբերի 14-ին ներգաղթն անյապաղ դադարեցւում է»:*

Էջեր