ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Պետութիւններ իրենց մեծագոյն թշնամիներէն աւելի կը վախնան իրենց սեփական ազգի երիտասարդութենէն՝ մանաւանդ ուսանողութենէն, որովհետեւ ազգի մը, պետութեան մը ճակատագիրը իր երիտասարդներուն եւ ուսանողներուն ձեռքերուն մէջ կը մնայ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Օրհնութիւն»ը՝ աստուածային կենսաբաշխ արարք մըն է, որուն աղբիւրն է Հայրը։ Հօր օրհնութիւնը միանգամայն խօսք է եւ պարգե՛ւ։ Մարդուն նկատմամբ «օրհնութիւն» բառը պիտի նշանակէ երկրպագել Արարչին եւ Անոր յանձնուիլ՝ զԱյն գոհաբանելով։ Արդարեւ, սկիզբէն մինչեւ ժամանակներուս վերջը, Աստուծոյ ամբողջ կատարածը «օրհնութիւն» է։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անցեալին, քաղաքական ու գրական թերթերու կողքին կը հրատարակուէր նաեւ վաճառականութեան, արհեստի եւ առեւտրական ասպարէզներու շուրջ թերթեր, որովհետեւ մարդոց համար յաջողակ ըլլալու բանալիներէն մէկը վաճառական դառնալն էր:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Քրիստոսի խաչին թշնամիները, որոնց վախճանը կորո՛ւստ է, իրենց Աստուածը իրենց փորն է եւ ամօթալի բաներով կը հպարտանան եւ միայն երկրաւոր բաներու մասին կը մտածեն». (ՓԻԼ. Գ 18-19)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մտածումներս հոսանք կ՚առնէ, երբ ամբոխին մէջ տեսնեմ մանուկ մը, ուշիմ, վառվռուն ու աղուորիկ, հազիւ ինն տարեկան: Անոր ուրախ խաղերուն, դայլայլին ու խնդութեան մէջ տրտմութիւն ու թախիծ, որովհետեւ ինք թէեւ անգիտակ, մարդկային այլասերումը զինք կ՚առաջնորդէ դէպի գահավէժ, դէպի անդունդ՝ ուրկէ թաւալագլոր պիտի անհետանան խինդ ու ծիծաղ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ստորեւ կը ներկայացնենք Գարեգին Արքեպս. Խաչատուրեանի, Պալաթի Ս. Հրեշտակապետաց եկեղեցւոյ 300-ամեակին առիթով գրի առած գրութիւնը՝ 1931 թուականին։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ինչպէս ամէն արարք, բնականաբար ապրիլը եւս պէտք է ունենայ իր նպատակը եւ թէեւ իրարմէ տարբեր ամէն մարդ արարած ձեւով մը կ՚որդեգրէ այդ նպատակը: Երբ մերօրեայ նպատակները համեմատենք անցեալի մարդոց եւ մեծահասակներու նպատակներուն հետ, կը տեսնենք հսկայական տարբերութիւն մը. իր օրապահիկը հազիւ ապահովող ու այդ փոքր շնորհքին համար ալ փառք տուող սերունդէ մը ետք կը տեսնենք սերունդներ, որոնք այդ փոքրէն շատ շատ աւելին ունենալով հանդերձ անշնորհակալ ու դժգոհ վիճակով կը շարունակեն ապրիլ, որովհետեւ այնպէս ինչպէս կեանքը, նոյնպէս ալ փոփոխութեան ենթարկուած կը տեսնենք մերօրեայ չափանիշները:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ճշմարտութիւնը թէեւ մէկ է, բայց անիկա տարբեր տեսանկիւններէ դիտողներու աչքին տարբեր է եւ յարաբերական։ Ճշմարտութեան հասնող ճամբաներն ալ բազմաթիւ են, եւ այն «ճամբաներ»ը կրնան իրապէս ճշմարտութեան հասնիլ կամ ուղղութիւնը փոխել եւ «կարծեցեալ ճշմարտութեան» մը հասնիլ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մի քանի օրեր առաջ ԺԱՄԱՆԱԿ-ի խմբագրութիւնը դարձեալ հանդէս եկաւ կոչով մը, որով կը յորդորէր իր ընթերցողները անտարբեր չմնալ ԺԱՄԱՆԱԿ-ի մշուշապատ ապագային, ինչու չէ նաեւ ներկային նկատմամբ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կեանքի ընդհանուր փորձառութիւնը եւ ապրուած զանազան կեանքի պայմաններ մեզի ցոյց տուին, թէ չհաւատալը աւելի դժուար է, քան՝ հաւատալը։ Արդարեւ, մարդ եթէ ուշադրութեամբ եւ իմաստութեամբ դիտել փորձէ իր շուրջը՝ աւելի եւս շրջահայեաց ըլլայ՝ պիտի անդրադառնայ կեանքի իմաստին եւ ճշմարտութեան։
