ՊԷՅՕՂԼՈՒԻ ԱՒԱԳԵՐԷՑԸ
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Միւռոն Աւագ Քահանայ Այվազեանի անունը ծանօթ է այն ամէն անձի, որ մօտ է եկեղեցական շրջանակներուն եւ ո՛չ միայն քաղաքիս մէջ, այլ մանաւանդ գաւառի զանազան քաղաքներու հայ բնակիչներուն։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Միւռոն Աւագ Քահանայ Այվազեանի անունը ծանօթ է այն ամէն անձի, որ մօտ է եկեղեցական շրջանակներուն եւ ո՛չ միայն քաղաքիս մէջ, այլ մանաւանդ գաւառի զանազան քաղաքներու հայ բնակիչներուն։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդկային հաւաքականութեան մը գոյապահպանման եւ գոյատեւման առջեւ ամենէն վտանգաւոր արգելքը՝ վատասերութեան ախտն է, որ ընկերային կեանքի մինչեւ իսկ կործանման պատճառ կրնայ հանդիսանալ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Արծիւներ բա՛րձր կը թռչին՝ առանձին եւ ազա՛տ։
Սուրբ Գիրքի խօսքերը կը պարզուին բնական պատմութեան այլ եւ այլ ճիւղերուն վերաբերեալ տեղեկութիւններով միա՛յն։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդկային ընկերութեան մէջ կան բազմատեսակ անհատներ, որ ամէն մէկը անձնաւորութիւն մը կը ներկայացնէ տարբեր նկարագիրներով, բնաւորութիւններով եւ յատկութիւններով։ Ո՛չ մէկը մէկ միւսին նմանն է, ո՛չ մէկը մէկ միւսին օրինակն է։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Լո՛ւռ մնալ» եւ «խօսի՛լ», այս երկուքը, առաջին ակնարկով, բոլորովին հակադիր արտայայտութիւններ ըլլալ կը թուին։ Բայց երբ «խօսիլ»ը արտայայտութեան, բան մը ըսելու, հասկցնելու միջոց մը, կերպ մըն է, ուրեմն լուռ մնալն ալ բան մը ըսելու, բան մը հասկցնելու կերպ մը պէ՛տք է նկատուի, քանի որ լռութիւնն ալ, լուռ մնալն ալ իրականութեան մէջ շա՜տ բան ըսել կը նշանակէ՝ շատ բան հասկցնել, մտածում մը մարմնացնել եւ կեցուածք մը ցոյց տալ, դիրք գրաւելու նշա՛ն է։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մարդկային արժանապատուութիւնը վիրաւորող վատ զգացում մըն է նախանձը։ Արդարեւ, ո՛չինչ այնքան կը պզտիկցնէ մեծերը, որքան ստորադասներու հանդէպ անոնց տուած նախանձի տգեղ ու վատ զգացումը, ինչպէս նաեւ՝ ուրիշներուն փորձառութիւնը, գիտութիւնը, կարողութիւնը եւ յաջողութիւնը մանրադիտակով տեսնելու՝ ստորագնահատելու տկարութիւնը։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Լոյսը կեա՛նք է, լոյսը աշխարհի ստեղծագործութեան առաջին քա՛յլն է, լոյսը ամէն ինչ է կեանքի համար, կեանքին գոյապահպանման եւ գոյատեւմա՛ն համար։
Երբ խօսքը «լոյս»ի մասին է, այսօր կ՚ուզենք մեր սիրելի՜ ընթերցող բարեկամներուն ներկայացնել սիրելի բարեկամ Տքթ. Վարդ Շիկահերի մէկ յօդուածը, որուն խորագիրը առինք որպէս վերնագիր։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ազատութիւնը բանաւորութեան բնական մէկ հետեւանքն է՝ մարդ ազա՛տ է, քանի որ ան բանաւոր էակ մըն է, օժտուած է՝ իր իսկ որոշումներով ընթացք տալու կեանքին եւ իր կեանքը վարելու կարողութեամբ, օժտուած է իր իսկ ճակատագիրը ծրագրելու զօրութեամբ։ Եւ ահաւասի՛կ, մարդը «մա՛րդ» ընող, իր արժանապատուութիւնը պահպանող կարեւոր ազդակ մըն է ասիկա։ Ազատ ըլլալ կը նշանակէ միտքով եւ հոգիով՝ մտածումներով եւ զգացումներով անկա՛խ ըլլալ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ընդհանրապէս կը հարցուի, թէ՝ ի՞նչ տարբերութիւն կայ «մատուռ»ի եւ «եկեղեցի»ի միջեւ։ Այս երկուքին մասին Մաղաքիա Արքեպիսկոպոս Օրմանեան, իր «Ծիսական բառարան»ին մէջ սապէս կ՚ըսէ.
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կարճատեսութիւնը՝ հականի՛շն է շրջահայեացութեան։ Արդարեւ, մարդկային կեանքին մէջ կան բազմաթիւ օրինակներ կարճատեսութեան, որ մարդս կը սահմանափակեն խորհելու, այտայայտուելու եւ գործելու որոշ նեղ շրջանակի մը մէջ, եւ մերժելու ամէն ճշմարտութիւն, որ իրենց ըմբռնումի շրջանակէն դո՜ւրս կը գտնուի։