ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաճախ ըսած ենք ու կը կրկնենք, որ մեր ազգին մէջ կան անուններ, որոնք հակառակ իրենց անձնուէր գործունէութեան՝ մնացած են շուքի տակ եւ երբեք չեն արժանացած այն պատիւին ու գնահատանքին՝ որուն արժանի են, այդ իսկ պատճառով ժամանակ առ ժամանակ, պիտի գրենք անոնց մասին, ոգեկոչելու անոնց անմահ յիշատակն ու մեծարելու այն գործունէութիւնը, որուն համար տիւ եւ գիշեր տքնած ու աշխատած են:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Բայց ես՝ քա՛ւ լիցի որ պարծենամ, հապա միայն մեր Տէր Յիսուս Քրիստոսին խաչովը, որով աշխարհ ինծի խաչը ելած է, ես ալ՝ աշխարհին». (ԳԱՂԱՏ. Զ 14)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կոմիտաս Վարդապետի կեանքին ու գործունէութեան մէջ մեծ տեղ ունի Պոլիսը, թէեւ կը շարունակուի հարցական մնալ անոր դրական կամ ժխտական ազդեցութիւնը։ Կոմիտաս Վարդապետ եթէ Պոլիս չապրէր, գուցէ հոգեկան այդ հիւանդագին վիճակը չ՚ունենար. թէեւ իր ժողովուրդի զաւակներուն ցաւը խորապէս, անշուշտ, պիտի ազդէր, սակայն անմարդկային չարչարանքներու տեսարաններուն ականատես պիտի չըլլար:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Ազատութիւնը մարդկային արժանապատուութեան ստուգանիշն է, որ մարդս «բարոյական անձ» կ՚ընէ։ Մարդը երբ կը գործէ ինքնակամ կերպով, ան, այսպէս ըսելու համար, հա՛յրն է իր արարքներուն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն աւելի քան դար մը առաջ, 1915 թուականին աշնանավերջին մեծագոյն երաժիշտներէն Կոմիտաս Վարդապետ ձերբակալուելէ եւ աքսորի ճամբան բռնէ ետք կ՚ունենայ հոգեկան խանգարումներ եւ կը տեղափոխուի Շիշլիի դաշտերուն մէջ գտնուող «Օփիթալ Տը-Լա-Փէ» ֆրանսական մասնաւոր հիւանդանոցը, որուն մէկ մասը յատկացուած էր հոգեկան խանգարում ունեցող հիւանդներուն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Հաւատք»ով՝ մարդը իր իմացականութիւնը եւ կամքը ամբողջովին կ՚ենթարկէ Աստուծոյ։ Իր ամբողջ էութեամբ մարդը իր հաւանութիւնը կու տայ Ինքզինք յայտնող Աստուծոյ։ Սուրբ Գիրքը «հաւատքի հնազանդութիւն» կը կոչէ մարդուն այս «պատասխան»ը յայտնութիւն կատարող Աստուծոյ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Երթանք, Պերճուհի, երթա՜նք Լիբանանի շոճիներուն տակ, որպէսզի կեանքին դառնամ...
Բանաստեղծ Մատթէոս Զարիֆեան այսպէս կը գրէր տողերը իր մօր՝ 10 մարտ 1914 թուակիր նամակին մէջ. կեանքին դառնալու համար իրեն Լիբանանը պէտք էր. գուցէ այս մէկը մարգարէութիւն մըն էր, որովհետեւ իր գրած թուականէն տարի մը ետք՝ 1915 թուականին թէ՛ Սուրիան եւ թէ Լիբանանը հայ ժողովուրդին համար կեանքի կոչուելու կեդրոն պիտի դառնար եւ այսօր այդ կեդրոնը վտանգուած է:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Մերօրեայ աշխարհը, որ ընդհանրապէս հաւատքի նկատմամբ օտար եւ նոյնիսկ թշնամական է, հաւատացեալ եւ աւանդապահ ընտանիքներ առաջնահերթ կարեւորութիւն եւ մեծ արժէք ունին իբրեւ կենդանի եւ ճառագայթող ճշմարիտ հաւատքի օճախներ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Կան պահեր, երբ լռութիւնը կը դառնայ անկարելի՝ հակառակ մեր ունեցած վճռականութեան: Որոշած էի ընդհանրապէս քաղաքականութեան եւ մա՛նաւանդ Արցախի եւ արցախահայութեան մասին չգրել, սակայն անցնող մի քանի օրերուն Հայաստանի պետութեան ղեկավարութեանց կողմէ ցուցաբերուած անտարբերութիւնը պատճառ եղաւ, որպէսզի խզեմ այդ որոշումը. անոնց քաղաքական ու դիւանագիտական դիրքորոշումը ի՛նչ ալ ըլլայ, կայ մարդկային կողմ մը, որ պարտէին «ցուցադրել»՝ նոյնիսկ երկերեսութեամբ, որովհետեւ որոշ պայմաններու մէջ կեղծ յարգանքը եւս կարելի է «յարգանք» նկատել:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Ո՞ւր է, ո՛վ մահ, քու խայթոցդ ո՞ւր է, ո՛վ գերեզման, քու յաղթութիւնդ». (Ա ԿՈՐՆԹ. ԺԵ 55)։
23 սեպտեմբեր 2007 թուականը այս տրուպ, խոնարհ գրիչին համար աշնանամուտ մըն է, քանի որ այդ թուականին ան իր Երէցկինը՝ անձնուէր կրթական մշակ Աննիկ Գալփաքճեանը յաւիտենականութեան ուղարկեց հոն՝ ուր այլեւս մահ չկա՛յ եւ անմահութի՛ւնն է, որ կը տիրէ։
