ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Խորհրդային Միութեան փլուզումը եւ Հայաստանի յետագայ անկախութիւնը շրջադարձային պահ մըն էր մեր ազգի պատմութեան մէջ. պահ՝ որ յղի էր ուրախութեամբ, սակայն նոյնքան անորոշութեամբ. մահաքունէն արթնցողի վիճակ մը ունէր՝ սկիզբը ազգի մը արշալոյսին:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Մի՛ դատէք եւ պիտի չդատուիք։ Մի՛ դատապարտէք եւ պիտի չդատապարտուիք։ Ներեցէ՛ք եւ ձեզի պիտի ներուի։ Տուէ՛ք եւ ձեզի պիտի տրուի։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Գուցէ դուք ալ բազմիցս լսած ըլլաք «ամենամեծ հարստութիւնը բարեկամներ ունենալն է» խօսքը, որ «լոզունգ» ըլլալէ աւելի իր մէջ ճշմարտութիւն մը ունի, որովհետեւ մարդ արարածը ընկերային արարած մըն է եւ անոր գոյատեւումը կախեալ է ընկերային կապեր ձեւաւորելու եւ ստեղծելու իր կարողութենէն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Իգապաշտպանութիւնը (féminisme), իգական սեռի (լատին. sexus), այսինքն կին-մարդու իրաւունքներու՝ հաւասարութեան եւ ազատութեան պայքարով սկսած շարժում մը՝ ընկերային ընդհանուր հոսանք մըն է։ Այս շարժումը սկսած է 17-րդ դարուն եւ հետզհետէ տարածուած է եւ մանաւանդ սաստկացած՝ 1960-ական թուականներուն։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Դարձեալ կը կրկտեմ մամուլի հին էջերը. ձեռքիս մէջ ունիմ մեր թուականէն 120 տարիներ առաջ՝ 10 դեկտեմբեր 1904 թուականին Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներու մէջ հրատարակուած «Կոչնակ»ը (Դ. տարի, թիւ 209):
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Երբ Դ. դարուն քրիստոնէութիւնը «քաղաքական կրօնք» դարձաւ, այդ ժամանակ Հայաստանի մէջ սկսան եկեղեցիներ կառուցուիլ Ս. Գրիգոր Լուսաւորչի ձեռքով, եւ կամ հին մեհենական շինութիւններ եկեղեցիներու վերածուեցան։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Վերջին ժամանակներուն ինքզինքս շրջապատուած կը գտնեմ «Յաջողութեան գաղտնիքը» խորագրեալ յօդուածներով, որոնք երիտասարդութեան ուշադրութիւնը կը յաջողին գրաւել. այսօր համաշխարհային մամուլը, լրատուամիջոցներն ու ընկերային ցանցերը այդ «յաջողութեան» գովքը հիւսելով կ՚ուզեն «գաղտնիք»ը յայտնել բոլորին, որովհետեւ անոնք լաւապէս կը գիտակցին, որ ժողովուրդին մօտ կայ «յաջողութեան» անյագ ծարաւ մը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Քննեցէ՛ք Գիրքերը, քանի որ կը կարծէք թէ անոնցմէ յաւիտենական կեանք պիտի ունենաք։ Բայց ասոնք իսկ են որ կը վկայեն ինծի համար, որովհետեւ դուք կը կարծէք կեանք ունենալ…». (ՅՈՎՀ. Ե 39)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յաճախ օտարներ հարց կու տան, թէ ինչո՞ւ համար մերթ ընդ մերթ հայ ժողովուրդը «կ՚ատէ» թուրք ժողովուրդը, իսկ թուրքը՝ հայը. ամէ՛ն սփիւռքահայ նուազագոյնը անգամ մը ընդունած է այս հարցումը եւ այսպէս կամ այնպէս փորձած է խօսիլ արդէն իսկ դարաւոր անցեալ մը ունեցող դժբախտ պատահարներու մասին. սակայն ատելութիւնը միշտ ալ եղած է յարաբերական, որովհետեւ ատելութեան կողքին եղած է նաեւ սէրը եւ այդ երկուքը իրենք իրենց միջեւ բաժնուած է մի քանի տասնեակ խմբաւորումներու:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պօղոս առաքեալ հաւատքը կը բացատրէ սա խօսքերով. «Արդ հաւատքը յուսացած բաներուն հաստատութիւնը եւ չերեւցած բաներուն ապացոյցն է». (ԵԲՐ. ԺԱ 1)։
Իսկ Յովհաննէս աւետարանիչ կը վկայէ. «Այն ատեն ներս մտաւ միւս աշակերտն ալ՝ որ առաջ գերեզմանը եկեր էր. տեսաւ եւ հաւատաց։
