ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Այսօր այս գրուածը կատարուեցաւ եւ ձեր ականջները լսեցին». (ՂՈՒԿ. Դ 21)։
Աստուծոյ Հոգին Յիսուսի վրայ էր արդէն Իր աշխարհ գալու պահէն իսկ, երբ մարմնացաւ եւ մարդացաւ. յետոյ երբ բժշկեց, քարոզեց եւ հրաշագործեց եւ աւետարանեց։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Գ.- Պէտք է բոլոր կուսակցութիւններուն ու կազմակերպութիւններուն համար յստակ ըլլայ, որ որեւէ դպրոց պէտք է վեր մնայ կուսակցական ու ներքին ամէն տեսակի կռիւներէ ու բախումներէ. բոլորս ալ ընդունինք, թէ լաւապէս գիտենք, որ մեր կուսակցութիւններուն ու կազմակերպութիւններուն մէջ մի՛շտ գոյութիւն ունի անլուծելի ներքին կռիւ մը, որ առաւելաբար աթոռի կռիւ է եւ այդ կռիւը ամէն տեղ նոյն ազդեցութիւնը կ՚ունենայ։
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Քրիստոնեաները մկրտուած են «Հօր եւ Որդիին եւ Սուրբ Հոգիին անունով». (ՄԱՏԹ. ԻԸ 19)։ Անոնք նախապէս «Կը հաւատամ» կը պատասխանեն այն երրեակ հարցաքննութեան, որ իրենցմէ կը խնդրէ դաւանիլ Հայրը, Որդին եւ Հոգին. «բոլոր քրիստոնեաներուն հաւատքը կը հիմնուի Երրորդութեան վրայ». ինչպէս կ՚ըսէ Սուրբ Կեսար Առլեցի։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր ազգին մէջ կան խնդիրներ, որոնք վեր ու առաջնահերթ են ամէն տեսակի անձնական շահամոլութենէ, ներքին ըսի ըսաւէ ու աւելորդաբանութենէ։ Այս մէկը կը գրենք, որովհետեւ կը տեսնենք, թէ մեր ազգը երեւոյթները չէ՛, որ կը դատէ, այլ առաջին հերթին նկատի կ՚առնէ անձը եւ այդ անձին հիման վրայ իր դիրքորոշումը կ՚որդեգրէ:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Վարդան Այգեկցի՝ ծնած է ԺԲ. դարու վերջը եւ վախճանած՝ 1250-ին (ըստ այլ աղբիւրներու՝ 1235)։ Առակագիր, քահանայ, աստուածաբան, մատենագիր, մատենագէտ, հասարակական գործիչ, ժամակագիր եւ քարոզիչ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անցնող մի քանի տասնամեակներուն մարդկութիւնը դիմագրաւեց բազմաթիւ դժուարութիւններ ու աղէտներ, որոնք մեծապէս իրենց բացասական ազդեցութիւնը ունեցան մարդկային մեր կեանքէն ներս.
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Բնաւ մտահոգուա՞ծ էք հայ գիրով, բնաւ հետաքրքրուած էք, որ այսօր քանի՞ հայ կը գործածէ իր սեփական, իր հարազատ գիրը, այն աստուածատուր, կեանքե՜ր արժող՝ սքանչելի այբուբենը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Սակայն, կայ այս բոլորէն աւելին. կը հաւատանք, որ օրէնք մը, ուսուցում մը շատ աւելիով արժէք ու իմաստ կ՚ունենայ, երբ զայն քարոզողներն ու պարտադրողները առաջին հերթին իրե՛նք յանձն կ՚առնեն ի գործ դնել՝ նախքան բարձրաձայնելն ու գործադրելը.
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պօղոս առաքեալ կորնթացիներուն գրած իր առաջին նամակին մէջ սիրոյ վրայ խօսելով՝ մեզի կարեւոր դաս մը կու տայ. «Սէրը երկայնամիտ է, քաղցր է. սէրը չի նախանձիր, սէրը չի գոռոզնար, չի հպարտանար, անվայել վարմունք չ՚ունենար, իրենը չի փնտռեր, բարկութեան չի գրգռուիր, չարութիւն չի խորհիր, անիրաւութեան վրայ չի խնդար, հապա ճշմարտութեան խնդակից կ՚ըլլայ…». (Ա ԿՈՐՆԹ. ԺԳ 4-6)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մենք ազգ մըն ենք, որ ունինք բազմաթիւ մեծութիւններ, որոնք տիրացած են մեր խոր սիրոյն ու յարգանքին, սակայն այդ ակնածանքը կուրութեան չ՚առաջնորդեր մեզ (պէտք չէ առաջնորդէ), որովհետեւ անոնք մտաւորական ո՛ր բարձրութեան վրայ ալ գտնուին, չունին Պապին անսխալականութիւնը:
