Ընկերա-մշակութային

Գարակէօզեանի «Նատիա եւ Տիգրան Կիւլմէզկիլ» գեղարուեստի աշխատանոցին մէջ:
Հանգուցեալ բեմադրիչ Արթօ Պէրպէրեան վերյիշուեցաւ իր մահուան 17-րդ տարելիցին առթիւ:

Հայ մեծանուն գրող Վահան Տէրեան բացի քերթուածներէ, նաեւ յօդուածներու եւ խոհերու հեղինակ է: Անոր «Հոգեւոր Հայաստան» յօդուածը համահունչ է այս օրերուն, քանի հայութիւնը կը դիմագրաւէ նախորդ դարասկիզբի մարտահրաւէրները, որոնց ականատես եղած է Տէրեան՝ մեծ գրագէտը եւ չէ կրցած անտարբեր մնալ հայութեան ցաւերուն հանդէպ:

Լոյս տեսաւ «Հայերը համաշխարհային պարարուեստի մէջ» շահեկան գիրքը։
Բախչինեան անդրադարձած է նաեւ այս ոլորտի նուիրեալ թրքահայ արուեստագէտներուն։

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Ժամանակակից երգահան Աւետիս Պէրպէրեան «Ճանապարհ դէպի լեռը» ձեռնարկին առթիւ բացառիկ ու ծաւալուն հարցազրոյց մը տուաւ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին:
«Արհեստավարժ ստեղծագործողը չի կրնար դադրիլ, անկախ իր դէմ ծառացած խնդիրներէն։ Անոր համար ստեղծագործելը իր բնութիւնն է, իր կեանքը»:

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Ա­րեւմ­տա­հայ ծա­գու­մով գրող, եր­գի­ծա­բան Լեռ Կամ­սա­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րը վեր­ջին տա­րի­նե­րուն ա­ռանձ­նա­կի ըն­դու­նե­լու­թիւն գտած են Հա­յաս­տա­նի մէջ:

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Հայաստանի Սփիւռքի նախարարի տեղակալ Սերժ Սրապիոնեան բացառիկ ու ծաւալուն հարցազրոյց մը տուաւ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին:
«Խորհրդային տարիները անժխտելի հետք մը թողած են մեր մտածելակերպին եւ ըմբռնումներուն վրայ։ Բարեբախտաբար, վերջին քսանհինգ տարիներուն կը փոխուի այդ մէկը, բայց իմ կարծիքով՝ աններելիօրէն դանդաղ կը փոխուի։ Իրաքի եւ Սուրիոյ դէպքերուն պատճառով մենք աւելի մօտէն ճանչցանք մեր սփիւռքահայ հայրենակիցները»:

Ա­նա­հիտ Սար­գի­սեա­նի, Մա­րալ եւ Վա­հան Քե­րով­բեա­նի աշ­խա­տա­սի­րու­թեամբ լոյս տե­սած է մա­նուկ­նե­րու հա­մար 4.24 վայր­կեան­նոց խաղ-կեն­դա­նա­պատ­կեր՝ «Մա­տի­տը եւ Նի­նի­նուն» ձայ­նե­րի­զը։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Նո­յեմ­բե­րի ան­սո­վոր տաք կի­րա­կի­նե­րէն մէկն է: Աշ­նա­նա­յին բազ­մա­զան գոյ­նե­րը կը մղեն ա­րուես­տի ջերմ մի­ջա­վայր մը եր­թա­լու, Կի­րա­կին կ­­՚ու­զեմ ան­ցը­նել ա­րուես­տի, գոյ­նե­րու աշ­խար­հի մը մէջ: Հա­յաս­տա­նի Ազ­գա­յին պատ­կե­րաս­րա­հը Կի­րա­կի օ­րե­րը սո­վո­րա­բար մար­դա­շատ կ­­՚ըլ­լայ, այն նկա­տա­ռու­մով, որ հանգս­տեան օր է, իսկ Եր­կու­շաբ­թի ալ պատ­կե­րաս­րա­հը գոց է, եւ մա­նա­ւանդ ա­րուես­տա­սէր­նե­րը կը փա­փա­քին Կի­րա­կին նուի­րել ա­րուես­տին:

Ե­րե­ւա­նի մէջ վեր­ջերս լոյս տե­սաւ սփիւռ­քեան գրա­կա­նու­թեան տե­սա­կէ­տէ յատ­կան­շա­կան ե­ռա­հա­տոր մը, որ ձօ­նուած է ան­մահ հե­ղի­նա­կի մը՝ Շա­հան Շահ­նու­րի։ Լի­բա­նա­նա­հայ վաս­տա­կա­շատ գրող, բա­նա­սէր ու ման­կա­վարժ Գրի­գոր Շա­հի­նեա­նի աշ­խա­տա­սի­րու­թեամբ կեան­քի կոչուած է հրա­տա­րակ­չա­կան այս կա­րե­ւոր ծրա­գի­րը։

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Հայաստանի Գիտութիւններու ազգային ակադեմիոյ Պատմութեան կաճառի տնօրէնը Պոլիսէն Երեւան վերադարձին իր տպաւորութիւնները բաժնեց ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին հետ:
Ակադեմիկոս Աշոտ Մելքոնեան. «Ինծի համար հետաքրքրական երեւոյթ էր՝ Հրանդ Տինքի անուամբ կոչուած հայաստանցի երախաներուն դպրոցը»: