Ընկերա-մշակութային

Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Սպի­տակ եւ սեւ ե­րանգ­նե­րը գու­նա­յին աշ­խար­հին մէջ ա­մե­նէն շատ կի­րա­ռուող գոյ­ներն են։ Սպի­տա­կը բա­րու­թեան, մաք­րու­թեան, ան­մե­ղու­թեան, սրբու­թեան եւ կա­տա­րե­լու­թեան խորհր­դա­նիշ է։ 

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Անուանի հայագէտը Երեւանի Պետական համալսարանին մէջ իր 80-ամեակին առթիւ շահեկան հարցազրոյց մը տուաւ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին:
Վազգէն Գաբրիէլեան. «Ուսանողներով շրջապատուած ինքզինքս շատ երիտասարդ կը զգամ, բայց երբ քիչ մը ֆիզիքական գործեր կ՚ընեմ՝ կը զգամ, թէ ոչ, այդքան չեմ»:

Շիշ­լի մար­զա­կում­բի նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ վեր­ջերս կազ­մա­կեր­պուե­ցաւ ա­չա­զուրկ­նե­րու հա­մար ճատ­րա­կի մրցա­շարք մը։ Հան­դի­պում­նե­րը տե­ղի ու­նե­ցան Կեդ­րո­նա­կան սա­նուց միու­թեան եր­դի­քին տակ։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Անց­նող օ­րե­րուն սպա­սուած եւ տպա­ւո­րիչ ձեռ­նարկ մը եւս տե­ղի ու­նե­ցաւ ե­րե­ւա­նեան կեան­քին մէջ։ Աշ­խար­հահռ­չակ ճազ դաշ­նա­կա­հար Տիգ­րան Հա­մա­սեան 7-8 Մա­յի­սին, «Ա­րամ Խա­չատ­րեա­ն» հա­մեր­գաս­րա­հին մէջ իր նոր՝ «An Ancient Observer» («Հնա­գոյն դի­տոր­դ») ալ­պո­մի հա­մեր­գա­յին շրջա­գա­յու­թեան ծի­րէն ներս հա­մերգ­ներ ու­նե­ցաւ նաեւ իր ծննդա­վայր Հա­յաս­տա­նի մէջ՝ կրկին հա­մախմ­բե­լով իր ա­րուես­տով տա­րուած հա­զա­րա­ւոր ե­րա­ժիշտ­ներ եւ մաք­րա­մա­քուր ե­րաժշ­տու­թեան իս­կա­կան տօն մը պար­գե­ւե­լով հան­դի­սա­տես­նե­րուն:

Հան­գու­ցեալ նկար­չու­հի Քրիս­տին Սա­լե­րիի յի­շա­տա­կին կազ­մա­կեր­պուած միջ­վար­ժա­րա­նա­յին նկար­չու­թեան մրցոյ­թի մրցա­նա­կա­բաշխ­ման ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը շա­բա­թա­վեր­ջին տե­ղի ու­նե­ցաւ Մխի­թա­րեան վար­ժա­րա­նի մէջ։ Ծա­նօթ է, որ Քրիս­տին Սա­լե­րիի հա­րա­զատ­նե­րուն կող­մէ հիմ­նուած է հա­մա­նուն հիմ­նարկ մը, որ հե­տա­մուտ է վառ պա­հե­լու ան­մո­ռա­նա­լի ա­րուես­տա­գի­տու­հիին յի­շա­տա­կը։

Ֆէ­րի­գիւ­ղի Ս. Վար­դա­նանց երգ­չա­խում­բը ե­րէկ ե­րե­կո­յեան փա­ռա­շուք հա­մեր­գով մը հան­դէս ե­կաւ՝ իր հիմ­նադ­րու­թեան 85-ա­մեայ յո­բե­լեա­նին առ­թիւ։ Սա եր­կար ժա­մա­նա­կէ ի վեր սպա­սուած հա­մերգ մըն էր մեր գե­ղա­րուես­տա­սէր­նե­րուն տե­սա­կէ­տէ եւ Վար­դա­նանց երգ­չա­խումբն ալ հեր­թա­կան ան­գամ ար­դա­րա­ցուց իր վրայ դրուած յոյ­սե­րը՝ վե­րա­նո­րոգ ե­ռան­դով ու վա­ղե­մի կար­գա­պա­հու­թեամբ։

Վահէ Պէրպէրեան. «Մեր պարտականութիւնն է գոնէ անցեալի յուշերը փոխանցել նոր սերունդին»:
Յայտնի արուեստագէտը ինքզինքը իւրայատուկ հայ մը չի զգար՝ հակառակ որ կը գրէ հայերէն եւ հայկական շրջանակի մէջ է:

Հայ­կա­կան ժո­ղովր­դա­կան ե­րաժշ­տու­թեան ե­րի­տա­սարդ հա­մակ­րե­լի աստ­ղե­րէն Գուր­գէն Տա­պա­ղեան ե­րէկ ե­րե­կո­յեան ան­մո­ռա­նա­լի ե­լոյ­թով մը գրա­ւեց պոլ­սա­հայ ա­րուես­տա­սէր­նե­րու սիր­տը։ Ֆէ­րի­գիւ­ղի Վար­դա­նանց երգ­չա­խում­բի հիմ­նադ­րու­թեան 85-ա­մեա­կին ձօ­նուած յո­բե­լե­նա­կան ձեռ­նարկ մըն էր այս մէ­կը, ո­րով ստեղ­ծուե­ցաւ մեծ ո­գե­ւո­րու­թիւն։

Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Ը­սուած խօսք է, թէ ըն­թեր­ցու­մը շար­ժում, հո­գե­շարժ, սրտա­շարժ, կեանք, հա­ղոր­դու­թիւն է. եր­բեմն յու­զում, եր­բեմն վեր­թե­ւում, եր­բեմն վե­րաս­լաց ձգտում, եր­բեմն խա­ղաղ վա­յե­լում, եր­բեմն բո­ղոք ու ընդվ­զում, եր­բեմն խո­կում ու ո­րո­նում, եր­բեմն գիւտ ու եր­ջան­կու­թիւն է։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

​Օ­րերս յայտ­նի դար­ձած են Ար­ցա­խի Շու­շի քա­ղա­քին մէջ գտնուող Վե­րին Մզկի­թին (Վե­րին Ճու­մա­յի) մէջ ի­րա­կա­նա­ցուած հնագի­տա­կան պե­ղում­նե­րուն ար­դիւնք­նե­րը: Պատ­մա­կան այս քա­ղա­քի Վե­րին մզկի­թի տա­րա­ծու­թեան մէջ յայտ­նա­բե­րուած են իս­լա­մա­կան գե­րեզ­մա­նո­ցի մը տա­պա­նա­քա­րե­րը, ո­րոնք կը թուագ­րուին 1905-1906 թուա­կան­նե­րով: