Ընկերա-մշակութային

«Ա­րա­մէ» ցու­ցադ­րաս­րա­հի Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու մաս­նա­ճիւ­ղին եւ «Սիլ­վա­նա» ցու­ցադ­րաս­րա­հին հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թեամբ, «Ժա­մա­նա­կա­կից ա­րուես­տի հայ վար­պետ­ներ» խո­րագ­րեալ ցու­ցա­հան­դէ­սը տե­ղի կ՚ու­նե­նայ Մար­տի 12-26 թուա­կան­նե­րուն, «Սիլ­վա­նա» ցու­ցադ­րաս­րա­հին մէջ։

ՍԵ­ՒԱԿ  ՅԱ­ԿՈ­ԲԵԱՆ

Գաղտ­նիք մը չէ, որ տպա­գիր մա­մու­լը կը նա­հան­ջէ իր տե­ղը տա­լով ե­լեկտրո­նա­յի­նին: Այս ե­րե­ւոյ­թը հա­մաշ­խար­հա­յին է:

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Օ­րիորդ մը փո­ղո­ցէն քա­լած ա­տեն ե­րի­տա­սարդ մը կը հարց­նէ.
-Ուր­կէ՞ կու գաս, քոյ­րի՛կ:
Օ­րիոր­դը կը պա­տաս­խա­նէ.
-Գե­ղեց­կու­թեան տու­նէն:
-Ան­պայ­ման փակ էր, հա՞, կ՚ը­սէ ե­րի­տա­սար­դը:
Պարզ է, որ  գե­ղեց­կու­թեան հան­դէպ մար­դոց ապ­րում­նե­րը, ձգտում­նե­րը, ըմբռ­նում­ներն ու տե­սա­կէտ­նե­րը այ­լա­զան են, ո­մանք՝ մա­կե­րե­սա­յին, ո­մանք՝ խո­րունկ:

ՇՈՒ­ՇԻԿ ՄԱ­ՒԻ­ՍԱ­ԳԱ­ԼԵԱՆ

Ծաղ­կա­զար­դը գար­նան սկիզ­բը ա­ւե­տող ե­կե­ղե­ցա­կան եւ ժո­ղովր­դա­կան տօն է: Ա­նի­կա կը նշուի Զա­տի­կէն մէկ շա­բաթ ա­ռաջ՝ Մեծ պահ­քի նա­խա­վեր­ջին Կի­րա­կին:

Յ. ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

Այն­ճար, 1990: Դեկ­տեմ­բե­րի ցուրտ գի­շեր մը, պա­ղէն պաշտ­պա­նուե­լու հա­մար մենք ալ ա­մէ­նուն պէս վա­րած էինք սո­պան:

Շիշ­լիի գե­րեզ­մա­նա­տան մէջ կը զե­տե­ղուի ե­րա­նաշ­նորհ Մա­ղա­քիա Պատ­րիարք Օր­մա­նեա­նի ար­ձա­նը։ Այս կա­պակ­ցու­թեամբ, Պատ­րիար­քա­կան Ընդ­հա­նուր Փո­խա­նորդ Տ. Ա­րամ Արք. Ա­թէ­շեան ե­րէկ տե­սակ­ցե­ցաւ Շիշ­լիի գե­րեզ­մա­նա­տան յանձ­նա­խում­բի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րուն հետ։ Գում­գա­բուի ըն­դու­նե­լու­թեան ներ­կայ էր նաեւ յայտ­նի քան­դա­կա­գործ Է­րօլ Սա­րա­ֆեան, որ ստեղ­ծա­գոր­ծած է Օր­մա­նեան Պատ­րիար­քի ար­ձա­նը։

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Սաղիմահայ բանաստեղծուհին Երեւան վերջին այցելութեան օրերուն ԺԱՄԱՆԱԿ-ին հարցազրոյց մը տալով՝ բաժնեց իր խոհերը Հայաստանի մասին:
Անուշ Նագգաշեան. «Եթէ մարդիկ աւելի ազնիւ ըլլային, աւելի մօտ ըլլային գիրին ու արուսետին, արդէն այսքան չէր չարանար աշխարհը»:
 

ՅԱ­ԿՈԲ ՎԱՐ­ԴԻ­ՎԱ­ՌԵԱՆ

Յան­դուգն դա­սա­խօ­սա­կան ե­րե­կոյ մը, մա­նա­ւա՛նդ այս օ­րե­րուն հա­մար, նուի­րուած Մի­ջին Ա­րե­ւել­քի ու յատ­կա­պէս ա­րաբ, պար­սիկ, իս­լամ ժա­մա­նա­կա­կից ա­րուեստ­նե­րուն: Ու այս ի­մաս­տա­ւո­րուե­ցաւ մաս­նա­ւո­րա­պէս երբ կը տրուէր Մեն­հե­թը­նի սրտին՝ «Նիւ Եորք Քա­ղա­քի հա­մալ­սա­րա­ն­»ի «Ա­ւար­տա­կան­նե­րու կեդ­րո­ն­»էն ներս, ա­կա­դե­մա­կան շրջա­նա­կի մը հա­մար որ գե­րա­զան­ցա­պէս լե­ցուն է հրեա­նե­րով ու նաեւ՝ հա­կաա­րաբ ու հա­կաիս­լամ զգա­ցում­նե­րով:

Ռուստամ իր յուշերուն մէջ յստակօրէն կը նշէ, թէ ղարաբաղցի հայ է:

Mirrorspectator.com կը հա­ղոր­դէ, որ Քաթ­րին Քար­փենթ­րի կող­մէ ա­ռա­ջին ան­գամ ըլ­լա­լով անգ­լե­րէ­նի թարգ­մա­նուած եւ Ա­րա Ղա­զա­րեա­նի խմբագ­րու­թեամբ ու նե­րա­ծա­կա­նով «Ռուս­տա­մի յու­շե­րը. Նա­փո­լէո­նի մեմ­լուք կայ­սե­րա­կան թիկ­նա­պա­հը» գիր­քը (The memoirs of Roustam: Napoleons Mamlik Imperial Bodyguard) ո­րոշ գա­ղա­փար կու տայ Օ­նո­րէ տը Պալ­զա­քի, Լեւ Թոլս­թո­յի եւ Ֆիո­տոր Տոս­թո­յեւս­քիի կող­մէ իբ­րեւ տի­պար օգ­տա­գոր­ծուած եւ բազ­մա­թիւ գե­ղան­կա­րիչ­նե­րու կող­մէ նկա­րուած Ռուս­տա­մի հե­տաքրք­րա­կան եւ բարդ կեան­քին մա­սին:

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Օ­րերս մա­մու­լը հե­ղե­ղուե­ցաւ բրի­տա­նա­ցի յայտ­նի բնա­գէտ-տե­սա­բան, տիե­զե­րա­բան Սթի­ւըն Հաու­քին­կի մէկ յայ­տա­րա­րու­թեամբ, որ նշա­նա­ւոր գիտ­նա­կա­նը կա­տա­րած է Global Teacher Prize մրցա­նա­կա­բաշ­խու­թեան ար­դիւնք­նե­րուն հրա­պա­րակ­ման նուի­րուած իր ու­ղեր­ձին մէջ: