Ընկերա-մշակութային

Յ. ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

Թի­թե­ղա­շէն տու­նե­րու շար­քին քա­րա­շէն տու­նե­րէն մին էր մեր տու­նը:

Մեր թա­ղի տու­նե­րուն գլխա­ւոր խնդի­րը այն էր, որ ձմե­ռը անձ­րե­ւէն գո­յա­ցած ջու­րե­րը ներս կը մտնէին, բո­լորս ան­տա­նե­լի դրու­թեան մատ­նե­լով: Մա­նա­ւանդ դպրո­ցա­կան­ներս ա­ռա­ւօտ երբ արթն­նա­յինք ու տու­նե­րը ջու­րե­րով ո­ղո­ղուած գտնէինք, մեծ ու բարդ հարց էր, թէ ինչ­պէ՞ս այդ օր դպրոց պի­տի հաս­նէինք:

ՅԱՍՄԻԿ ՅԱՐՈՒԹԻՒՆԵԱՆ

Դժուար է պատ­կե­րաց­նել, թէ Ե­րե­ւա­նի Ոս­կիի շու­կա­յի ա­մե­նա­վե­րե­ւի յար­կի փոք­րիկ խու­ցի մը մէջ, ուր եր­կու հո­գին դժուա­րու­թեամբ կրնան շար­ժիլ, սու­րիա­հայ Վազ­գէ­նը ինչ­պէս կը ստեղ­ծէ ար­ծա­թէ փոք­րիկ հրաշք­ներ, շունչ կու տայ սառն մե­տա­ղին ու կը դարձ­նէ ա­րուես­տի գոր­ծեր: Հե­տաքրք­րա­կան է, որ սու­րիա­հայ ար­ծա­թա­գոր­ծին աշ­խա­տանք­նե­րը հիմ­նա­կա­նօ­րէն կը գնա­հա­տեն զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րը:

ԱՐԱ ՍԱՆՃԵԱՆ

​Այս ու­սում­նա­սի­րու­թիւ­նը տա­րի­ներ շա­րու­նակ նա­խա­պատ­րաս­տա­կան հանգ­րուա­նի մէջ կը գտնուէր։ Այտ տա­րուան Յու­լիս 1-ին Ե­րեւա­նի «Ա­կա­նաթ» սրճա­րան-պատ­կե­րաս­րա­հին մէջ ««Ան­ցան­կա­լի» թե­մա­նե­րը հայ պատ­մագ­րու­թեան մէջ» նիւ­թին շուրջ դա­սա­խօ­սու­թե­նէս ետք, այս մէ­կը տե­սա­կէտ­ներս տպագ­րուած ներ­կա­յաց­նե­լու ա­ռա­ջին փորձն է։

ՏՔԹ. ՅԱՐՈՒԹԻՒՆ ԱՐԶՈՒՄԱՆԵԱՆ

​Աշ­խար­հի պատ­մու­թեան մէջ հա­զուա­դէպ չեն ժո­ղո­վուրդ­նե­րու զան­գուա­ծա­յին գաղ­թե­րը՝ այ­լա­զան պատ­ճառ­նե­րով-պա­տե­րազմ, սով, կրօ­նա­մո­լու­թիւն, ա­տե­լու­թիւն, հա­մա­ճա­րակ, եւայլն:

Լոնտոնի մէջ Հայագիտական ուսուցման ծրագրին նախաձեռնութեամբ եզակի ձեռնարկ մը:
Գրիգոր Պըլտեանի գրական գործունէութեան յիսնամեակին առթիւ ատենախօսները արտայայտուեցան բարձր գնահատանքով:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Փետ­րո­ւար 19-ին, հայ ժո­ղո­վուր­դը կը նշէ ծննդեան տա­րե­դար­ձը իր հան­ճա­րեղ բա­նաս­տեղծ­նե­րէն Յով­հան­նէս Թու­մա­նեա­նի (1869-1923), որ իր բարձ­րա­րո­ւեստ ու ան­մահ ստեղ­ծա­գոր­ծու­թեամբ՝ ար­ժա­նա­ւո­րա­պէս նո­ւա­ճեց պա­տո­ւան­դա­նը «Ամե­նայն հա­յոց բա­նաս­տեղծ»ի կո­չու­մին։

ԳԷՈՐԳ ՊԵ­ՏԻ­ԿԵԱՆ

Այ­սօր զզուած եմ հայ մար­դու էա­կա­նէն… Նոյ­նիսկ կ՚ամչ­նամ: Կ՚ու­զեմ հե­ռա­նալ ես ինձ­մէ: Կեղծ ու կաս­կա­ծե­լի մար­դիկ դար­ձած ենք գրե­թէ բո­լորս ալ, ո­րով­հե­տեւ ա­մէն մէկս փա­կուած աշ­խարհ մը ու­նինք: Ան­հա­ղորդ: Լոյ­սէն եւ ի­րա­կա­նու­թե­նէն վախ­ցող ու խոյս տուող: Դի­մա­կա­ւոր: Տգեղ եւ զազ­րե­լի:

ՊՕՂՈՍ ՇԱՀՄԵԼԻՔԵԱՆ

Էշ­րե­ֆիէ մեր բնա­կած թա­ղի միակ խա­նու­թը մեր տու­նէն բա­ւա­կան հե­ռու էր: Հոն կա­րե­լի էր գտնել ա­մէն ինչ: «Չկայ» բա­յը գո­յու­թիւն չու­նէր այդ փոքր կրպա­կին մէջ: Կար նաեւ այդ թուա­կան­նե­րուն այն­քան հա­զուա­գիւտ իր ե­ղող հե­ռա­ձայն մը:

Յ.  ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

1977 թուա­կա­նին, Լի­բա­նա­նի քա­ղա­քա­ցիա­կան պա­տե­րազ­մը եր­կու տա­րին բո­լո­րած էր ար­դէն. ա­մէ­նու­րեք ռմբա­կո­ծում, ա­նա­պա­հո­վու­թիւն, ան­գոր­ծու­թիւն, ահ ու սար­սափ, գաղթ, ա­ռե­ւան­գում­ներ, ա­պաս­տա­նա­րան­նե­րու մէջ լե­ցուն ժո­ղո­վուրդ՝ մտա­հոգ իր ճա­կա­տագ­րով:

ՅԱ­ԿՈԲ ՎԱՐ­ԴԻ­ՎԱ­ՌԵԱՆ

Եր­ջա­նիկ եմ, որ այդ հե­ռա­ւոր եւ հա­յա­շատ վայ­րե­րում` հայ թա­տե­րա­կան ա­րուես­տի հիմ­նար­կու­թիւն մը կայ եւ ո­րի ձեռ­նար­կող­նե­րից
մէ­կը նոյն աղ­բիւ­րից դաս­տիա­րա­կուած մի ե­րի­տա­սարդ է ինչ աղ­բիւ­րից դաս­տիա­րա­կուած եմ ես։
ՎԱՀՐԱՄ ՓԱՓԱԶԵԱՆ