Ընկերա-մշակութային

Իս­թան­պու­լի մօտ Յու­նաս­տա­նի ա­ւագ հիւ­պա­տո­սու­թեան հո­վա­նիին ներ­քեւ որ­պէս մշա­կոյ­թի կեդ­րոն գոր­ծող՝ Իս­թիք­լալ պո­ղո­տա­յի «Շիշ­մա­նօղ­լու» ա­պա­րան­քի եր­դի­քին տակ ե­րէկ ե­րե­կո­յեան բա­ցուե­ցաւ շա­հե­կան ցու­ցա­հան­դէս մը, որ խո­րագ­րուած է «Ուր­բաթ, Շա­բաթ, Կի­րա­կի»։

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Ս. Ծննդեան տօնավաճառներու մշակոյթը ներկայացնող կայքէջը Երեւանը այս տարի ընդգրկած է եւրոպական քսաներեք մայրաքաղաքներու մէջ:
Նախաձեռնող Փիէռ Պաղտատեան, որ հեղինակն է Հիւսիսային պողոտային վրայ զետեղուած տնակ-տաղաւարներուն, հարցազրոյց մը տուաւ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

​Հայ ժո­ղո­վուր­դի ան­մա­հա­նուն ար­ժէք­նե­րու պան­թէո­նին մէջ իր կա­րե­ւոր տե­ղը ու­նի բնա­գէտ ու բժիշկ, մա­տե­նա­գիր եւ բա­ռա­րա­նա­գիր Ա­միր­տով­լաթ Ա­մա­սիա­ցին, ո­րուն վախ­ճան­ման 519-րդ տա­րե­լի­ցը կ­­՚ո­գե­կո­չենք 8 Դեկ­տեմ­բե­րին։

Մու­սա­ներս մա­նու­կի նման կ՚ող­բան, չու­զե­լով յանձ­նուիլ աշ­խար­հի ա­նար­դա­րու­թեան...:

Եր­կինք նա­յե­ցայ՝ կա­պոյտ ու ճեր­մակ էր.

պա­տու­հա­նէս դի­տե­ցի՝ գոյնզ­գոյն ա­շուն.

Կար­սի Մշա­կոյ­թի եւ ա­րուես­տի միու­թեան նա­խա­գահ Վե­տաթ Աք­չա­յէօզ յայտ­նեց, որ Ա­նիի ա­ւե­րակ­նե­րուն մօ­տա­կայ Ա­լէմ գիւ­ղի շրջա­կայ­քին յայտ­նա­բե­րուած են ժայ­ռա­պատ­կեր­ներ, ո­րոնց հաս­տատ­ման հա­մար դի­մած են՝ տեղ­ւոյն թան­գա­րա­նի տնօ­րէ­նու­թեան։

Արմէն Ճիկարխանեանի թատերախումբը երէկ հանդէս եկաւ Երեւանի մէջ:
«Սրճարան «Կեանքը վարդագոյն լոյսի ներքեւ»» խաղը արժանացաւ ջերմ հետաքրքրութեան:

ՅԱ­ԿՈԲ ՎԱՐ­ԴԻ­ՎԱ­ՌԵԱՆ

Հպար­տու­թեամբ կա­րե­լի է խոս­տո­վա­նիլ, թէ խստա­պա­հանջ նի­ւեոր­քա­հայ հան­դի­սա­տե­սին կա­րե­լի ե­ղաւ հրամց­նել հայ­կա­կան դա­սա­կան մեր ի­րա՛ւ ե­րաժշ­տու­թիւ­նը:  Յայ­տա­գի­րը նուի­րուած էր Հա­յոց մեծ ե­ղեռ­նի 100-րդ տա­րե­դար­ձին:  Դա­սա­կան ե­րաժշ­տու­թեան կա­րե­ւոր ա­նուն­ներ այդ ե­րե­կոյ՝ Շա­բաթ, Նո­յեմ­բե­րի 21-ին,

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Հայաստանի կառավարութեան նորկառոյց մասնաշէնքը նշանակութիւն ունի թէ՛ վարչական եւ թէ ճարտարապետական տեսանկիւնէն:
Ընդարձակ համալիրը արդէն եկած է համալրելու մայրաքաղաքի համայնապատկերը՝ իր շքեղութեամբ, առանձնայատկութիւններով եւ լուսաւորութեամբ:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Ե­րի­տա­սար­դը կի­թա­ռը ձեռ­քը ա­ռած կը հպի լա­րե­րուն։ Վար­պետ հպում­նե­րու իբր հե­տե­ւանք գե­ղե­ցիկ, հա­յա­բոյր ե­րաժշ­տու­թիւն մը կը ստեղ­ծա­գոր­ծէ մտքե­րու մէջ խո­րա­սու­զուած այս պա­հուն։ Ան թռիչ­քով մը փո­խադրուած է շատ գե­ղե­ցիկ վայր մը, ուր յա­ճախ կ՚այ­ցե­լէր պա­տա­նու­թեան տա­րի­նե­րուն։

​ՆԱՐԷ ԳԱԼԵՄՔԷՐԵԱՆ​

Բա­ժա­նու­մը, խզու­մը ծանր է, մա­նա­ւանդ՝ «Ֆէյս­պուք»ի վրայ:

Չկայ զգա­ցում մը, այն­քան նման՝ ստա­մոք­սի պրկու­մին, որ դուք կ՚ու­նե­նաք, երբ պա­տա­հա­բար կը տես­նէք նա­մա­կագ­րու­թիւն մը ձեր եւ նախ­կին սի­րե­լիին մի­ջեւ, ա­ւե­լի եր­ջա­նիկ ժա­մա­նակ­նե­րու մէջ: Նոյ­նիսկ ա­ւե­լի դա­ժան է, երբ կը նկա­տէք, որ ա­նոր մա­կա­նու­նը փո­խուած է այդ ա­տե­նէն ի վեր: