Հարթակ

ՍԵ­ՒԱՆ ՇԱՀ­ՊԱ­ԶԵԱՆ

Ո­րե­ւէ ազգ կը բնո­րոշ­ո­ւի իր սե­փա­կան ժա­ռան­գու­թեամբ՝ լե­զու, մշա­կոյթ, պատ­մու­թիւն, ա­ւան­դու­թիւն, բարք եւ սո­վո­րու­թիւն… Լե­զուն հիմ­նա­կան կռ­­ո­ւանն է ազ­գի մը ներ­կա­յու­թեան եւ գո­յա­տեւ­ման. մա­նուկ հա­սա­կէն կը սկ­­սինք ա­նով թո­թո­վել, խօ­սիլ, կար­դալ, գրել եւ ստեղ­ծա­գոր­ծել, ո­րով­հե­տեւ ա­ռանց լեզ­ո­ւի դժո­ւա­րու­թիւն պի­տի ու­նե­նանք ապ­րե­լու եւ գո­յա­տե­ւե­լու:

Ա­ԲՕ ՊՈ­ՂԻ­ԿԵԱՆ

Բա­րե­սի­րա­կան կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րը պար­տին ամ­բող­ջա­կա­նօ­րէն թա­փան­ցիկ գոր­ծել՝ ման­րա­մաս­նօ­րէն հրա­պա­րա­կե­լով ի­րենց հա­շուա­կան գոր­ծառ­նու­թիւն­նե­րը:

ՍԵ­ՒԱԿ ՅԱ­ԿՈ­ԲԵԱՆ

Ան­հա­ւա­տա­լի բայց ի­րաւ: Ե­րէկ գրու­թիւն մը ստա­ցայ լի­բա­նա­նա­հայ վար­ժա­րա­նէ մը շրջա­նա­ւարտ օ­րիոր­դէ մը, ո­րուն մէջ Յու­նի­սը «Հ»ով գրած էր...:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

-Քա ի՞նչ են ա­սոնք: Ո՞վ կը դնէ գրա­սե­ղա­նիս դա­րա­կը: Ո՞վ է աս Նո­րայ­րը: Ի՜նչ ալ ճա­շա­կա­ւոր է ան: Գծագ­րու­թեան ալ լաւ կա­րո­ղու­թիւն ու­նի...:

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

4 Յու­նիս 2016-ին Հո­լի­վու­տի մէջ «Ան­յա­ջող յա­րա­բե­րու­թեանց թան­գա­րան»ին (Museum of Broken Relationships) պաշ­տօ­նա­կան բա­ցու­մը կա­տա­րուե­ցաւ, ո­րուն տէրն ու հիմ­նա­դիրն է Ճան Քուին ա­նու­նով ի­րա­ւա­բան մը։

ԿԱՐ­ՊԻՍ ՋՐԲԱ­ՇԵԱՆ

Յա­ճախ լսած ենք, որ «աշ­խար­հի վրայ ան­փո­խա­րի­նե­լի մարդ չկայ։ Գե­րեզ­ման­նե­րու մէջ բազ­մա­թիւ են այդ­պի­սի­նե­րը…»։ Թէ­պէտ Ա­ւե­տա­րա­նին մէջ չկայ նման ար­տա­յայ­տու­թիւն մը, եր­բեմն ալ հա­ւա­տա­ցած ենք։

ՄԱ­ՐԻԱ ԳԱԲ­ՐԻԷ­ԼԵԱՆ

Վս­­տա­հա­բար Քա­րէն Եփ­փէն, Միս Պիւ­լը եւ Մար­իա Ճէ­քըպ­սը­նը քսա­նե­րորդ դա­րու սկիզ­բը Մի­ջին Ա­րե­ւել­քի մէջ լա­ւա­պէս կր­­ցած էին օգ­տա­գոր­ծել հա­մա­ցան­ցը, յատ­կա­պէս Դի­մա­տետ­րի (Facebook) է­ջե­րը, որ­պէս­զի ի­րենց գոր­ծած բա­րիք­նե­րուն մա­սին աշ­խար­հով մէկ տե­ղե­կանք սփռէին, թէ ինչ­պէ՞ս ի­րենց աշ­խա­տանք­նե­րուն մա­սին այս­քան ա­ռատ տե­ղե­կանք փո­խանց­ուած եւ ի­րենց մա­սին հաս­տա­փոր մատ­եան­ներ հրա­պա­րակ­ուած պի­տի ըլ­լա­յին:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂԼԵԱՆ

Կա­րե­ւոր է եւ շատ կա­րե­ւոր՝ զա­նա­զա­նել էա­կա­նը թէա­կա­նէն: Վեր­ջերս Դի­մա­տետ­րէն եր­կու ան­ձեր մա­կա­նու­նիս մա­սին ակ­նար­կու­թիւն ը­րին եւ նոյ­նիսկ... ա­ռա­ջար­կե­ցին, որ փո­խեմ, ի հար­կէ հա­յե­ցիու­թե­նէ բխած հո­գիով:

Յետ­մի­ջօ­րէի քա­նի մը ժա­մե­րուն եղ­բօրս կա­ռա­տու­նը շատ ա­ւե­լի մեծ թի­ւով մարդ կը հա­ւա­քուէր, քան՝ հայ­կա­կան ա­կումբ­նե­րը:  Ա­նի­կա դար­ձած էր ան­պաշ­տօն «ա­կումբ» մը:

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Լի­բա­նա­նի մէջ ե­րէց­նե­րը կը պատ­մեն, թէ հան­րա­պե­տու­թեան նախ­կին նա­խա­գահ­նե­րէն Սլէյ­ման Ֆրեն­ժիէ (1970, ե­րես­փո­խան Ս. Ֆրեն­ժիէի մեծ հայ­րը) նա­խա­գահ ընտ­րուե­լով՝ յայ­տա­րա­րած է, որ օր պի­տի գայ, երբ լի­բա­նան­ցի­նե­րը այ­լեւս դռնե­րը պի­տի չկղպեն (այն­քան ա­պա­հով պի­տի ըլ­լայ): Ե­կած են քա­ղա­քա­ցիա­կան պա­տե­րազ­մի օ­րե­րը, եւ մար­դիկ իս­կա­պէս պէտք չեն ու­նե­ցած կղպե­լու դռնե­րը, ո­րով­հե­տեւ ո՛չ դուռ մնա­ցած է, ո՛չ ալ պա­տու­հան: Այս­պէս կ՚ը­սեն: Կա­տա­կը՝ կա­տակ, կար­դա­ցէ՛ք…