Հարթակ

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Ծնուն­դով կ՚ու­րա­խա­նան, լաւ պատ­ճառ մըն է կոր­սուած ե­րազ­նե­րու շա­րու­նա­կու­թիւ­նը հոն տես­նե­լով, եւ ոչ միայն ե­րազ­նե­րու, այլ կեան­քէ հե­ռա­ցող­նե­րու շղթա­յին մէկ նոր շունչ մը տա­լով, ա­նոր գո­յա­տե­ւու­մը ա­պա­հո­վե­լու ե­րաշ­խի­քով, ա­նուա­նա­կո­չու­մով իսկ կար­ծես կ՚ա­պա­հո­վուի ա­մէն իղձ… մշտա­նո­րոգ այս հա­մընդ­հա­նուր ըն­թաց­քին մէջ:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Աչ­քե­րը հո­րի­զո­նին սե­ւե­ռած, պա­տու­հա­նին ե­տե­ւէն հե­ռու­նե­րը կը դի­տէ, կար­ծես անց­նիլ կ՚ու­զէ հո­րի­զո­նէն ան­դին, հաս­նիլ հոն, ուր ան է՝ եր­կար տա­րի­նե­րու իր կեան­քի ըն­կե­րը, կամ կեան­քի թշնա­մին, ա­մու­սինն է ի վեր­ջոյ, լաւ ու վատ յու­շե­րու իր հե­րո­սը: Ճիշդ է սա­կայն, որ վա­տը կը գե­րակշ­ռէ, բայց եր­կար տա­րի­նե­րու գո­յու­թիւն մ­­՚է, վար­ժու­թիւն մը թէ­կուզ, ա­մէ­նօ­րեայ հա­ցին նմա­նող վար­ժու­թիւն մը, որ գո­յա­տե­ւե­լէ բա­ցի ու­րիշ ոչ մէկ բա­նի կը ծա­ռա­յէ:

ՍԻԼ­ՎԱ  ԳԱ­ՐԱ­ՎԱՐ­ԴԱ­ՆԵԱՆ

Ազ­գի մը պատ­մու­թեան «ձե­ռա­գի­րը» մշա­կող գլխա­ւոր տար­րը ի­գա­կան դէմքն է, ըլ­լայ ան մայր, քոյր, կին, դուստր թէ մեծ մայր: Փաս­տօ­րէն, երբ տղա­մար­դիկ «փո­ղոց ի­ջած» կը պայ­քա­րին ազ­գա­յին ինք­նու­թեան, գո­յա­տեւ­ման ու հա­սա­րա­կաց առըն­չա­կից հար­ցե­րու հա­մար, ան­դին ի­գա­կան տարրն է, որ տան չորս պա­տե­րէն ներս, քու­լիս­նե­րու ե­տին կը խնա­մէ, կը պատ­րաս­տէ, կը կրթէ ու գոր­ծե­լու ա­ւիշ «կը նե­րար­կէ» տղա­մար­դուն, ըլ­լայ ան իր զա­ւա­կը, ա­մու­սի­նը, եղ­բայ­րը թէ հայ­րը:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Մարտ 6-ին, 112 տա­րի ա­ռաջ, 49 տա­րի­քը նոր բո­լո­րած՝ մեր աշ­խար­հէն առ­յա­ւէտ հե­ռա­ցաւ հայ­կա­կան ե­րաժշ­տու­թեան մե­ծար­ժէք վար­պետ­նե­րէն ­Մա­կար Եկ­մա­լեան(1856-1905)։

ՄՈՎ­ՍԷՍ ԾԻ­ՐԱ­ՆԻ

Խօս­քը կը վե­րա­բե­րի Վա­հան Ռու­մե­լեա­նի «Քա­ղա­քը» շար­քին, ուր ժա­մա­նա­կա­կից եկ­նա­քեր­նե­րը հրա­վա­ռու­թեան ըն­թաց­քին կը վե­րա­ցար­կուին, ա­նոնց ակն­թար­թա­յին ցո­լա­ցում­նե­րը  կը բե­կուին կրկնե­րե­ւոյթ­նե­րու նման:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

2014 թուա­կա­նի կէ­սե­րուն, երբ «Իս­լա­մա­կան պե­տու­թիւ­ն» կո­չուած խմբա­ւո­րու­մը իր տի­րա­պե­տու­թեան տակ կ՚առ­նէր Ի­րա­քի կա­րե­ւոր նա­հանգ­նե­րը, ոչ ոք կը մտա­ծէր, թէ այս «նո­րաս­տեղծ» խմբա­ւո­րու­մը պի­տի դառ­նար սպառ­նա­լիք, ոչ միայն Ի­րա­քի, այլ՝ ամ­բողջ Մի­ջին Ա­րե­ւել­քի հա­մար:

Զրու­ցեց՝ ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇ­ԿԷ­ՐԵԱՆ

Մշա­կոյ­թը ժո­ղո­վուր­դի մը մե­ծու­թեան չա­փա­նիշն է, իսկ թատ­րո­նը՝ մշա­կոյ­թը յայտ­նա­բե­րող կա­րե­ւո­րա­գոյն ազ­դակն է։ Հայ թատ­րո­նը ա­ւե­լի քան 2000 տա­րի դաս­տիա­րա­կած եւ զար­գա­ցու­ցած է մեր ժո­ղո­վուր­դի ա­րուես­տի մա­կար­դակն ու հաս­կա­ցո­ղու­թիւ­նը։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Իս­րա­յէ­լի Վար­չա­պետ Պե­նիա­մին Նե­թա­նի­յա­հուի Ա­մե­րի­կա­յի Միա­ցեալ Նա­հանգ­ներ կա­տա­րած այ­ցե­լու­թիւ­նը «կը պսա­կուէր» Նա­խա­գահ Տա­նըլտ Թրամ­փին հետ «սպա­սուած» հան­դիպ­մամբ, ո­րու ա­ւար­տին եր­կու ղե­կա­վար­նե­րը հան­­դէս կու գա­յին մամ­լոյ «ազ­դե­ցիկ» ա­սու­լի­սով մը:

ՏՔԹ. ԶԱՒԷՆ Ա. ՔՀՆՅ. ԱՐԶՈՒՄԱՆԵԱՆ

Հա­յաս­տա­նեայց Ե­կե­ղեց­ւոյ բա­րե­կար­գու­թեան խնդրին մէջ պաշ­տա­մուն­քի լե­զուն դա­սա­կան գրա­բա­րէն դէ­պի աշ­խար­հա­բար թարգ­մա­նու­թիւն ե­ղած է մնա­յուն հարց մը՝ մօտ հա­րիւր տա­րի­նե­րէ ի վեր։ Յա­ճախ թե­լադ­րուած է, որ գրա­բա­րը ան­հասկ­նա­լի ըլ­լա­լով հա­ւա­տա­ցեա­լին չէր կրնար ծա­ռա­յել որ­պէս հա­ղոր­դա­կան մի­ջոց Ս. Գիր­քը եւ ա­նոր վրայ հիմ­նուած ժա­մա­պաշ­տու­թիւ­նը հասկ­նա­լի դարձ­նե­լու։

ՄԱ­ՐԻԱ­ՆԱ ՊԵՐ­ԹԻԶ­ԼԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Լե­զուն մար­դոց հա­ղոր­դակ­ցու­թեան կա­րե­ւո­րա­գոյն մի­ջոցն է: Ա­նի­կա յա­ռա­ջա­ցած ըլ­լա­լով հա­սա­րա­կու­թեան մէջ ստեղ­ծուած անհ­րա­ժեշ­տու­թեան ստի­պո­ղա­կան պա­հան­ջով՝ իր գո­յու­թիւ­նը կը պահ­պա­նէ, քա­նի որ մար­դոց մի­ջեւ իբ­րեւ հա­ղոր­դակ­ցու­թեան մի­ջոց կը ծա­ռա­յէ: