ՎԱՅՐԵՆՈՒԹԻՒՆ
ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ
Երգեցողութեան դասապահն էր, պիտի երգէինք «Հայր մեր»ը, ուրեմն երբ հասանք «յերկինս» բառին, «կինս» մասը այնպիսի շեշտով մը դուրս պոռթկաց մեզմէ, շուրջ 15-ամեայ պատանիներէս, որ ուսուցիչին՝ Պրն. Համբարձում Պէրպէրեանի գաւազանի հարուածովը սեղանին կ՚ընկերանար՝ «վայրենիներ, վայրենիներ…»։ Նկատողութիւնը, որ ուրիշ բան չէր եթէ ոչ՝ լռութեան կոչ: Քար լռութիւն: Ապա՝ դասաւանդութիւն: