Հարթակ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Մի­շէլ Փիէռ Փա­րա­ւոն: Լի­բա­նա­նի Պե­տա­կան ծրագ­րաւ­մա­ն նա­խա­րա­րը, որ 1996 թուա­կա­նէն սկսեալ Լի­բա­նա­նի խորհր­դա­րա­նի ան­դամ է:

Պատ­րաս­տեց՝ ՄՈՎ­ՍԷՍ ԾԻ­ՐԱ­ՆԻ

Տա­կա­ւին տա­րի մը ա­ռաջ Լոն­տո­նի «Վիք­թո­րիա էնտ Ալ­պըրթ» թան­գա­րա­նի հա­ւա­քա­ծոն հա­մալ­րուե­ցաւ Ա­սա­տու­րի ե­րեք ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րով, ո­րոնք ան­վեր­նա­գիր գու­նա­ւոր փո­րագ­րան­կար­ներ են: Այս մէ­կը Ա­սա­տու­րի հեր­թա­կան մէկ մի­ջազ­գա­յին նուա­ճում­նե­րէն է. շատ քի­չե­րու միայն սահ­մա­նուած է մուտք գոր­ծել այդ թան­գա­րա­նը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Իսրայէլացի պատասխանատուներուն համար նախկին հետաքրքրութիւնը չունին Սուրիոյ պատերազմական ճակատին վրայ ընթացող զարգացումները: Պաշտօնական Թել Աւիւի մէկէ աւելի բանբերներ սկսած են բացայայտօրէն խօսիլ Միացեալ Նահանգներու Նախագահ Տանըլտ Թրամփի վարչակարգէն Իսրայէլի ունեցած «ակնկալութեանց» մասին եւ շեշտը կը դրուի յատկապէս ամերիկեան վերնախաւին մօտ Թեհրանի դէմ մթնոլորտ մը հրահրելու «անհրաժեշտութեան» մասին:

ԿԻ­ՐԱ­ԿՈՍ ԳՈՒ­ՅՈՒՄ­ՃԵԱՆ

Թուի­թը­րի օգ­տա­տէ­րե­րէն մէ­կը, հա­ւա­նա­բար բար­կու­թեան մէկ պա­հուն, գրած էր, թէ յաղ­թա­նա­կէն ետք յե­ղա­փո­խա­կան­նե­րը պի­տի վտա­րեն հա­յե­րը Սու­րիա­յէն՝ դէ­պի ի­րենց նախ­կին բնա­կա­վայ­րե­րը, ո­րով­հե­տեւ ի­րենց հետ չեն գոր­ծակ­ցիր: Ան չէ նշած, թէ ո՛ւր, նկա­տի ու­նե­նա­լով, որ հա­յե­րը Սու­րիոյ զա­ւակ­ներն են, չէ՞ որ ա­նոնք հոս ծնած են, Սու­րիա ծնած են նաեւ ա­նոնց հայ­րերն ու մեծհայ­րե­րը, եւ սե­րուն­դէ սե­րունդ յատ­կան­շուած են իբ­րեւ այս երկ­րի հա­ւա­տա­րիմ, ազ­նիւ քա­ղա­քա­ցի­ներ:

Երբ որ «մեր» կ՚ը­սենք՝ պէտք է հասկ­նալ Հիւ­սի­սա­յին Ա­մե­րի­կան, ո­րով­հե­տեւ, տար­բեր աշ­խար­հա­մա­սե­րու մէջ հայ կրթա­կան գոր­ծը ու­նի տեղ­ւոյն յա­տուկ ե­զա­կի խն­­դիր­ներ. սա­կայն, բո­լոր շրջան­նե­րուն հա­մար հա­սա­րակ յայ­տա­րա­րը այն է, որ բո­լորն ալ նա­հան­ջի մէջ են, յա­ճախ պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րը մատ­նե­լով յու­սալ­քու­թեան:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Մար­տի կէ­սէ­րուն Սէուա­տա­կան Ա­րա­բիոյ փոխ-գա­հա­ժա­ռանգ Մուհ­ա­մմէտ Պըն Սըլ­ման իշ­խա­նը Ո­ւա­շինկ­թըն կ­­՚այ­ցե­լէր եւ հան­դի­պում կ­­՚ու­նե­նար Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու Նա­խա­գահ Տա­նըլտ Թրամ­փի հետ:

Յ. ՊԱԼԵԱՆ

Հա­յե­րէ­նը Հա­յաս­տա­նի մէջ «կեան­քի լե­զու» է, իր դպրոց­նե­րով, բար­բառ­նե­րով, փո­ղո­ցի լե­զուով, թեր­թե­րով, ձայ­նաս­փիւ­ռով, հե­ռա­տե­սի­լով, գրող­նե­րով:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Քա­րե­րուն վրայ թուա­կան­ներ փո­րագ­րուած են՝ 1886, 1889..., հին­ցած փայ­տի խո­նաւ ու հա­ճե­լի բոյր մը կայ, ձմրան ձիւ­նի խո­նա­ւու­թիւ­նը տա­կա­ւին չէ ցամ­քած: Զա­ռի­վա­րը կը քա­շէ մեզ, այ­լեւ մեր քայ­լե­րը կը յա­ռա­ջա­նան, ա­ռանց նոյ­նիսկ մեզ­մէ հրա­հան­գի մը սպա­սե­լու:

Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Ան­ցեալ դա­րաշր­ջան­նե­րուն եւ ներ­կայ դա­րուս իսկ ե­րազ­նե­րու առ­կա­յու­թիւնն ու մեկ­նա­բա­նու­թիւ­նը միշտ ալ մար­դոց անժխ­տե­լի ու մնա­յուն նիւթն են դար­ձած։ Մեկ­նա­բա­նու­թիւն մը, որ կրնայ «փո­խա­կեր­պել» հա­մակ կեանքդ եւ կա­խում­նա­ւո­րել քեզ այդ գձուձ ու հիմք չու­նե­ցող բա­ցատ­րու­թեամբ։ Ե­րազ մը, որ կրնայ քեզ յո­ռե­տե­սու­թեան կամ լճա­ցած վի­ճա­կի ա­ռաջ­նոր­դել, պար­զա­պէս ա­նոր հա­մար՝ որ կեանքդ ա­ռըն­չած ես ե­րազ­նե­րու։

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Ա­մե­րի­կա­ցի մար­դա­սէր Անտ­րիւ Քար­նէ­կի ա­ռի­թով մը ը­սած է. « Ոչ ոք ինք­նի­րեն կրնայ հարս­տա­նալ, ա­ռանց ու­րիշ­նե­րը հարս­տաց­նե­լու: Հա­րուստ մա­հա­ցող ան­ձը ան­պա­տիւ կը մեռ­նի»: