Հարթակ

Յ. ՊԱ­ԼԵԱՆ

Միշտ զար­մա­ցած եմ հայ գա­ղութ­նե­րու «միօ­րեայ դպրոց»նե­րու պատ­կե­րին ի տես: Ին­չո՞ւ «դպրոց» ը­սել, երբ կրթա­կան հաս­տա­տու­թեան մը յա­տուկ ծրա­գիր չկայ, այլ հոն կ՚ա­ւան­դուին հա­յե­րէն դա­սեր, շա­բա­թա­կան մէկ կամ եր­կու ժամ, ըստ ու­սու­ցի­չին հա­յե­ցո­ղու­թեան եւ նա­խա­սի­րու­թիւն­նե­րուն:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Անս­պա­սե­լի չէր Վա­րու­ժան Ա­ւե­տի­սեա­նի Կի­րա­կի ե­րե­կո­յեան ը­րած յայ­տա­րա­րու­թիւ­նը: Ան կը յայտ­նէր, որ ի­րենք միա­ձայ­նա­բար ո­րո­շած են վար դնել ի­րենց զէն­քե­րը եւ յանձ­նուիլ իշ­խա­նու­թիւն­նե­րուն:

ՄԱ­ԹԻԿ ԷՊ­ԼԻ­ՂԱ­ԹԵԱՆ

Ժը­նե­ւի մե­ծա­գոյն հրա­պա­րա­կը՝ Փլեն­փա­լէն, յայտ­նի է իր տրա­պի­զա­ձեւ հարթ եւ պարզ կա­ռոյ­ցով, ընդ­հան­րա­պէս հոն կը հաս­տա­տուին այ­ցե­լու կրկէս­ներ կամ լուս­նա­պար­տէզ­ներ: Վեր­ջերս խո­շոր պաս­տառ­ներ զե­տե­ղուած էին եւ­րո­պա­կան ֆութ­պո­լի ա­ւար­տա­կան խա­ղե­րը դի­տող մար­զա­սէր­նե­րուն հա­մար:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

​Շատ սի­րած եմ թուա­բա­նու­թիւ­նը, մա­նա­ւանդ ճշգրտու­թեան պատ­ճա­ռաւ. ա­ռաձ­գա­կան չէ, ոչ ալ հե­ղու­կա­յին, այլ հաս­տատ: Մէկ ա­ռա­ւել մէկ հա­ւա­սար է եր­կու­քի:

ԲԺԻՇԿ ԿԱՐ­ՊԻՍ ՀԱՐ­ՊՈ­ՅԵԱՆ

Եր­կար տա­րի­նե­րու ծանր եւ լուրջ աշ­խա­տան­քէ ետք, բժշկա­կան հա­մալ­սա­րա­նէն շրջա­նա­ւարտ ու­սա­նո­ղը, ստա­նա­լէ ա­ռաջ իր բժշկա­կան վկա­յա­կա­նը, գի­տակ­ցա­բար եւ հա­մո­զու­մով կը կա­տա­րէ բժշկու­թեան մե­ծա­գոյն վար­պե­տին՝ Հի­փոկ­րա­տի ուխ­տը, որ կ՚ը­սէ՝

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

«Մենք փրկուե­լու խնդիր չու­նինք։ Մենք ու­նինք ապ­րե­լու խնդիր, սոր­վե­լու, աշ­խա­տե­լու, ստեղ­ծա­գոր­ծե­լու, զար­գա­նա­լու, աշ­խար­հի հետ քա­լե­լու խնդիր։ Զէն­քով կա­րե­լի է փրկուիլ, բայց նաեւ կա­րե­լի է կորսնց­նել։ Վեր­ջին հա­շուով, զէն­քը գոր­ծիք մըն է, որ ինչ­քան ալ՝ ա­հա­ւոր, ու­նի սահ­մա­նա­փակ հնա­րա­ւո­րու­թիւն­ներ։ Մե­զի պէտք են ան­սահ­ման հնա­րա­ւո­րու­թիւն­ներ»:
Հիմա եթէ արիւն թափի, ի՞նչ պիտի ունենանք…
Տիգրան Պասկեւիչեան. «Ժո­ղո­վուր­դը ե­րե­ւա­կա­յա­կան նե­րուժ մըն է։ Այս նե­րու­ժի հար­ցին վե­րա­բե­րեալ նման քայ­լե­րու դի­մող­նե­րը միշտ ալ կը սխա­լին։ Նման հզօր, տպա­ւո­րիչ գոր­ծո­ղու­թեան եր­թալ՝ հա­շուած չըլ­լա­լով յա­ջորդ քայ­լե­րը, ա­հա­ւոր կը բար­դաց­նէ վիճակը։ Պե­տու­թեան ղե­կա­վա­րը Սերժ Սարգ­սեանն է եւ ու­րիշ ոչ ոք այս գոր­ծըն­թա­ցին վրայ ազ­դե­լու ո­րե­ւէ լծակ ու­նի»:

​ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

Տե­սո­ղա­կան ա­րուես­տի բնա­գա­ւա­ռին մէջ՝ գե­ղան­կար­չու­թիւ­նը հի­նէն ի վեր մե­ծա­պէս գնա­հա­տուած եւ փնտռուած մարզ մը ե­ղած է։ Ա­ւան­դա­կան ըմբռ­նու­մով, գե­ղան­կար­չու­թիւ­նը կ՚ըլ­լայ կտա­ւի վրայ՝ իւ­ղա­ներ­կով կամ ջրա­ներ­կով։

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Գիր­քը պայ­քար­նե­րու յա­ջոր­դա­կա­նու­թեանբ օ­ղա­կուած ըն­թացք մըն է՝ յա­նուն յա­ւի­տե­նա­կան կեան­քի ի­րա­գոր­ծու­մի:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ՐԱԵԱՆ

​-Ար­դար կը տես­նե՞ս, աղ­բար, որ դուն ու­նե­նաս վեց զա­ւակ­ներ, տունդ վխտայ ա­նոնց խա­ղե­րով ու ճլվլո­ցով, վա­յե­լես եր­ջան­կու­թիւ­նը բազ­ման­դամ ըն­տա­նի­քին, ա­նունդ վե­րապ­րի ա­նոնց հետ, մինչ­դեռ եղ­բայրդ զա­ւակ չու­նի, ան­կեն­դան է ա­նոր տու­նը, միշտ տխուր, միշտ մտա­հոգ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Ե­գիպ­տո­սի Ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րար Սա­մէհ Շուք­րի պաշ­տօ­նա­կան այ­ցով կը ժա­մա­նէր Իս­րա­յէլ: Վեր­ջին ան­գամ Թել Ա­ւիւ այ­ցե­լող ե­գիպ­տա­ցի ար­տա­քին գոր­ծոց նա­խա­րա­րը՝ Ահ­մատ Ա­պու Ալ Ղայտն էր եւ այ­ցը կը կա­տա­րուէր ի­նն տա­րի ա­ռաջ՝ 2007 թուա­կա­նին: