Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Հաւատալը բանականութեան արարքն է, որ շնորհքին միջոցաւ Աստուծմէ դրդուած կամքին հրամանին տակ, աստուածային ճշմարտութեան կը յարի», կ՚ըսէ Սուրբ Թովմաս Աքուինացի։ Ուստի, հաւատալու մէջ, մարդկային իմացականութիւնը եւ կամքը կը համագործակցին աստուածային շնորհքին հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ճարպիկութիւն»ը հնարագէտ, վարժ, ճկուն ըլլալու յատկութիւն մըն է, որ արժէք կը ներկայացնէ երբ կը միանայ ամուր նկարագրի մը հետ, եթէ ոչ՝ առանց նկարագրի ճարպիկ մարդը կը դառնայ ստահակի մը՝ ըմբոստ ինքնահաւանի մը։ Ուստի ճարպիկութեան յատկութիւնը արժէք կը ստանայ, երբ ան մարդկութեան ի նպաստ, բարի գործերու համար գործածուի եւ ծառայէ մարդոց իրենց կարօտութիւններուն, թերութիւններուն եւ տկարութիւններուն բարելաւման, մարդոց օգտին համար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդկային կեանքը շնորհ մըն է՝ արժէ՛ք մը, որ կարելի չէ համեմատել որեւէ արժէքի հետ։ Արդարեւ, եթէ «կեանք» չըլլայ՝ չըլլար նաեւ որեւէ արժէք, քանի որ ամէն ինչ կախում ունի կեանքէն, այսինքն եթէ կեանք կայ՝ կա՛ն նաեւ բոլոր միւս արժէքները։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընկերային կեանքի մէջ, մարդկային արժանապատուութեան յարգանքը կը պահանջէ գործադրութիւնը նախ «ժուժկալութեան» առաքինութեան, չափաւորելու համար փարումը այս աշխարհի բարիքներուն. գործադրութիւնը ապա «արդարութեան» առաքինութեան, նախապահպանելու համար մերձաւորին՝ իր նմաններուն, այսինքն՝ «ուրիշ»ին իրաւունքները եւ տալու անոր ի՛նչ որ անկ է անոր, վերջապէս գործադրութիւնը «համընկերութեան» ըստ ոսկեղէն կանոնին եւ ըստ առատաձեռնութեան մեր Տիրոջ, որ «հարուստ ըլլալով՝ աղքատացաւ, որպէսզի մենք հարստանանք Իր աղքատութեամբ», ինչպէս կ՚ըսէ Առաքեալը. (Բ ԿՈՐՆ. Ը 9)։ Եւ նաեւ այն խօսքին համաձայն՝ թէ «աւելի երջանկաբեր է տալը, քան առնելը» (ԳՈՐԾ. Ի 35)։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Կարելի չէ արդարացնել գէշ գործ մը՝ կատարուած բարի դիտաւորութեամբ», կ՚ըսէ Ս. Թովմաս Աքուինացի։
Զգացումները կամ կիրքերը կ՚արտայայտեն յուզումներ կամ զգայնութեան շարժումներ, որոնք կը միտին գործելու կամ չգործելու, նայած թէ մարդ բան մը իբր «բարի» կամ իբր «չար» կ՚ընկալէ կամ կը պատկերացնէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Լա­ւա­գոյն» բա­ռը ի­մաս­տա­ռատ բառ մըն է, ի­մաս­տա­լից, որ իր մէջ կը բո­վան­դա­կէ օգ­տա­կա­րը, յար­մա­րա­գոյ­նը, բա­րին եւ շատ մը ա­ռա­քի­նու­թիւն­ներ, ո­րոնց կը կա­րօ­տի մարդ՝ իր կա­տա­րե­լու­թեան ճամ­բուն վրայ։
Կայ նաեւ «զօ­րա­ւո­րա­գոյն»ը, եւ զօ­րա­ւո­րա­գոյ­նը միշտ «լա­ւա­գոյն»ը չէ, ընդ­հա­կա­ռա­կը, յա­ճախ «յո­ռե­գո՛յն»ը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ինչպէս աւելի առաջ անդրադարձած էինք, «ազատութիւն»ը իր ամենալայն իմաստով, կամքին եւ իմացականութեան մէջ արմատացած «կարողութիւն»ն է գործելու կամ չգործելու, ընելու այս կամ այն, եւ կամ չընելու, ինքնակամ վճռելու կատարելիք գործեր, կը նշանակէ։ Ուստի ինքնակամութեամբ իւրաքանչիւր ոք տէ՛ր է իր անձին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աստուած ունի արարչութեան ընդհանուր ծրագիր մը՝ որուն շնորհիւ կ՚իրականանայ Իր արարչագործութեան նպատակը։ Ծրագիր մը, ընդհանրապէս կ՚իրագործուի իր սահմաններուն մէջ, այսինքն ծրագրի մը գործադրութեան մէջ կարելի չ՚ըլլար ազատօրէն գործել եւ պէտք է շարժիլ ծրագրին սահմաններուն մէջ՝ նախատեսուած պայմաններու համաձայն։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Աստուածային Ամենազօրութիւնը ամենեւին կամայական չէ. «Աստուծոյ զօրութիւնը եւ էութիւնը, կամքը եւ իմացականութիւնը, իմաստութիւնը եւ արդարութիւնը նո՛յնն են, այնպէս որ կայ աստուածային զօրութեան մէջ, ըլլալու է Աստուծոյ արդար կամքին կամ Անոր իմաստուն իմացականութեանը մէջ», կ՚ըսէ Սուրբ Թովմաս Աքուինացի։
Մարդ, իր բանականութեամբ թէեւ կարող է դատել, թէ արարք մը յինքեան ծանր յանցա՛նք մըն է, սակայն պէտք է անձերու դատաստանը յանձնել Աստուծոյ արդարութեան եւ ողորմութեան։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Իմաստուններուն հետ քալողը իմաստուն կ՚ըլլայ, բայց անմիտներուն ընկերակցողը չար կ՚ըլլայ» (ԱՌԱԿ. ԺԳ 20)։
Առակախօսին այս խօսքը մեզի կը յիշեցնէ ժողովրդական այն առածը, որ կ՚ըսէ. «Ըսէ ընկերդ՝ ըսեմ թէ ո՛վ ես»։