ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Գրական ճանապարհորդութեան ընթացքին որոշած եմ ընդհանրապէս քաղաքական նիւթեր չշօշափել, ժամանակաւոր ու անցաւոր գտնելով այդ մէկը, որովհետեւ քաղաքականութիւնը ուրի՛շ բան չէ, եթէ ոչ ազգերու, կուսակցութիւններու եւ տարբեր տարբեր խմբաւորումներու մէջ գոյութիւն ունեցող ընթացքին հաշիւներ, որոնք ցանկացած պահու ատակ են փոփոխութեան եւ յեղաշրջման ենթարկուելու՝ ի խնդիր այս կամ այն կողմի անյայտ շահերուն:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Քաղաքականութենէ հեռու մարդ եմ, սակայն վերջերս կը նայէի մեր հայ մեծաւորներուն օտար երկիրներու եւ ժողովներու ընթացքին ունեցած ելոյթները: Միեւնոյն ժամանակ աչքէ կ՚անցընէի միւս պետութիւններու մեծաւորներունը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ներկայիս, հաւանաբար անցեալին եւս, մեծահարուստներու բերնէն կը լսենք մի՛շտ նոյն յանկերգը «ԴՐԱՄԸ ՈՒՐԱԽՈՒԹԻՒՆ ՉԻ՜ ԲԵՐԵՐ»: Եւ ի՜նչ զուգադիպութիւն, որ այդ խօսքը մի՜շտ ալ հարուստներու բերնէն դուրս կու գայ, որոնք գտած ըլլալով դրամը՝ չեն կրցած գտնել երջանկութիւնն ու ուրախութիւնը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ժամանակի փոփոխման հետ մարդ, կամայ թէ ակամայ, ի՛նք եւս կը փոխուի՝ բանիւ եւ գործով, որդեգրելով նոր բարքեր, սովորութիւններ ու ապրելակերպ: Անցեալին մարդկային ընկերութիւն մը կ՚ունենար հասարակաց գիծեր ընդգրկող ապրելակերպ մը, հաստատուած գաղափարական մը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
ԺԱՄԱՆԱԿ թերթի ուրբաթ, 6 օգոստոս 2021-ի թիւին մէջ գրեցինք «Ծայրայեղութենէ ծայրայեղութիւն» խորագրեալ յօդուածը, որուն մէջ ըսինք, «Ծայրայեղութիւն կը մաղթեմ բոլորի՛դ, որովհետեւ աւելի՛ պատուաբեր է ծայրայեղ հայը, քան յեղյեղուկ օտարամոլը»:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Վերջերս հայու մը կողմէ լեզուն լաւապէս չգիտնալուս համար ընկերային կատակի շեշտով մը յանդիմանութիւն ստացայ:
Չմոռնամ ըսելու՝ ֆրանսերէնի լաւապէս չտիրապետելուս համար:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր թուականէն 138 տարիներ առաջ՝ 1889 թուականին թուրք կառավարութիւնը դիմումներ կը կատարէ պուլկարական կառավարութեան իրեն յանձնելու եւ կամ Պուլկարիոյ մէջ բանտարկելու եւ պատժելու Մկրտիչ Թիւթիւնճիէֆֆը (Թիւթիւնճեան) «Ազատութիւն Պուլղարիոյ եւ կենսագրութիւն Պուլղար ապստամբապետաց» անունով գրական աշխատանք մը պատրաստելու համար, որով կը դատուէր որպէս հայ ժողովուրդը ապստամբութեան յորդորելու եւ Փոքր Ասիայի մէջ խառնակութիւններ ստեղծած ըլլալու մեղադրանքով:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդկային կեանքի մէջ կան ճշմարտութիւններ, որոնք իրենց ընդհանրութեան մէջ ունին հասարակաց գիծեր. արաբին մօտ, թուրքին մօտ, հայու մօտ եւ կամ օտարին՝ անոնք կը մնան նոյնը: Սակայն հակառակ այս իրողութեան գոյութիւն ունին այլ չափանիշեր՝ որոնք յարաբերական են եւ ո՛չ թէ ազգէ ազգ, այլ նոյնիսկ անհատէ անհատ կրնան տարբերութիւններ կրել:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Օրէ օր կ՚աւելնան մեր կեանքի մէջ թիւը ժողովականներուն եւ նորաբաց ժողովներուն, որոնք այս կամ այն ձեւով հայութեան ու հայկականութեան համար բան մը ընել կը փորձեն, սակայն կայ արտասովոր երեւոյթ մը: Ժողովները կը գումարուին հայութեան համար, հայկական գաղութ մը եւ կամ կազմակերպութիւն մը աւելի առողջ ու գործունեայ ընթացքի մը մէջ դնելու համար, բայց ի՜նչ առեղծուած... հայութեան համար գումարուած ժողով մը՝ հայերէն լեզուի բացակայութեամբ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Յայտնի երեւոյթ է, թէ վերջին տասնամեակներուն մի՛շտ կը խօսուի այն էական հարցին մասին, որ մեր մէջ կամաց կամաց կը սկսի նուազիլ լեզուի մշակները, գրականութեան ու ուսուցչութեան նուիրեալները:
