Հոգե-մտաւոր

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Երբ ա­շա­կերտ­նե­րը սկսան վի­ճա­բա­նիլ թէ ո՛վ է ի­րենց­մէ «մեծ»ը, Յի­սուս մա­նուկ մը ցոյց տուաւ եւ ը­սաւ.
«Ով որ ըն­դու­նի այս մա­նու­կը իմ ա­նու­նովս՝ զիս ըն­դու­նած կ՚ըլ­լայ, եւ ով որ զիս կ՚ըն­դու­նի՝ ըն­դուած կ՚ըլ­լայ զիս ղրկո­ղը։ Ո­րով­հե­տեւ ով որ ձեր բո­լո­րին մէջ փոք­րիկն է, ա՛ն է մե­ծը» (ՂՈՒԿ. Թ 48)։­

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Եր­բեք խոր­հա՞ծ էք սի­րե­լի­ներ, ո՜ր­քան ա­նի­մաստ եւ ն՛ոյն­քան ան­տա­նե­լի եւ յու­սա­հա­տա­կան պի­տի ըլ­լար կեան­քը՝ ե­թէ նպա­տակ մը չու­նե­նար։ Ար­դա­րեւ ա­մէն օր որ կ՚ապ­րինք, կը ծա­ռա­յենք նպա­տա­կի մը՝ հոգ չէ թէ չանդ­րա­դառ­նանք ա­նոր եւ ան­գի­տակ­ցօ­րէն զբա­ղինք մեր ա­ռօ­րեայ գոր­ծե­րով։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մար­դոց դի­մա­ւո­րուած կա­րե­ւոր հար­ցե­րէն մին է՝ օգ­տա­կա­րը եւ ա­նօ­գու­տը, ար­ժէ­քը եւ ա­նար­ժէ­քը չկա­րե­նալ զա­նա­զա­նել։ Ու­րիշ խօս­քով՝ մար­դիկ ի­րենց հա­մար կա­րե­ւոր եւ անհ­րա­ժեշտ ե­ղա­ծը եւ ո­րե­ւէ ար­ժէք չներ­կա­յաց­նո­ղը, վնա­սա­կա­րը չեն կրնար զա­նա­զա­նել, չեն անդ­րա­դառ­նար, թէ ո՛­րը օգ­տա­կար է եւ ո՛­րը վնա­սա­կար, եւ այդ իսկ պատ­ճա­ռով կը տու­ժեն շատ ան­գամ եւ կը վնա­սուին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կ՚ը­սենք ու կը լսենք, թէ ա­ռող­ջու­թիւ­նը կա­րե­ւո՛ր է մար­դուս հա­մար, եւ ա­ռող­ջու­թեան ա­ռաջ­նա­կարգ տե­ղը կու տանք կեան­քի գո­յա­պահ­պան­ման ու գո­յա­տեւ­ման հա­մար։ Բայց ընդ­հան­րա­պէս ի մտի կ՚ու­նե­նանք մարմ­նա­կան-ֆի­զի­քա­կան ա­ռող­ջու­թիւ­նը եւ շատ ան­գամ կ՚ան­տե­սենք հո­գիի ա­ռող­ջու­թիւ­նը՝ որ նո՛յն­քան կա­րե­ւոր է մար­դուս հա­մար, քա­նի որ մարդս մար­մի­նով եւ հո­գիով «ամ­բող­ջու­թիւն» մը կը կազ­մէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ­կա­յին կա­տա­րեալ գո­հու­նա­կու­թեան, կա­տա­րե­լու­թեան հա­մար ե­րեք հիմ­նա­կան պայ­ման­ներ են՝ փնտռել, գտնել եւ պա­հե՛լ։ Ուս­տի մարդ­կա­յին կեան­քի ա­մէն մար­զե­րու մէջ անհ­րա­ժեշտ են այս ե­րեք հիմնա­կան պայ­ման­նե­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ու­րոյն աշ­խար­հա­հա­յեաց­քով ե­րի­տա­սարդ սե­րունդ մը հա­սած է այ­սօր։ Այ­սօ­րուան ե­րի­տա­սար­դը բո­լո­րո­վին տար­բեր տե­սա­րան մը կը պար­զէ ան­ցեա­լի ե­րի­տա­սարդ սե­րուն­դին նկատ­մամբ։ Զա­նա­զան ա­ռիթ­նե­րով հան­դի­պում­ներ կ՚ու­նե­նանք ե­րի­տա­սարդ­նե­րու հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեր նա­խորդ խորհր­դա­ծու­թիւն­նե­րուն մէջ անդ­րա­դար­ձանք ճշմա­րիտ կո­չու­մի զգա­ցու­մին, եւ ը­սինք թէ՝ «կո­չու­մի զգա­ցում»ը պէտք չէ՛ շփո­թել պա­հանջ­քով, ստի­պո­ղա­կան կամ հար­կադ­րա­կան պայ­ման­նե­րով կա­տա­րուած ծա­ռա­յու­թեան փո­փո­խու­թիւն­նե­րու՝ ո­րոնք ընդ­հան­րա­պէս կը հասկցուին որ­պէս «աս­պա­րէ­զի փո­փո­խու­թիւն»՝ ա­ւե­լի լաւ դիրք մը ու­նե­նա­լու, ա­ւե­լի լաւ եւ դիւ­րին ապ­րե­լու հա­մար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ը­սինք որ դրա­մը մո­գա­կան զօ­րու­թիւն մը ու­նի, ո՛ւժ մըն է ան՝ ո­րուն առ­ջեւ յա­ճախ կը լու­ծուին, կը տկա­րա­նան օ­րէնք՝ սկզբունք՝ հա­մո­զում՝ հա­ւատք՝ պար­կեշ­տու­թիւն՝ ա­ռա­քի­նու­թիւն, եւ ազ­նուու­թիւն՝ բո­լո­րը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ա­նի­րա­ւու­թիւն­նե՜ր, ա­նար­դա­րու­թիւն­նե՜ր, ան­հա­ւա­սա­րու­թիւն­նե՜ր շատ ան­գամ կը վե­րագ­րուին դրա­մին, բայց ի՜նչ կրնայ ը­նել դրա­մը ինք­նին, կրնա՞յ բա­րի ըլ­լալ երբ զինք գոր­ծա­ծո­ղը չա՛ր է, եւ մո­լո­րած…։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բա­րե­պաշ­տու­թեան ընդ­հա­նուր եւ հա­սա­րա­կաց կա­նոն մը կը պար­տա­ւո­րէ հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րը ձեռն­թափ ըլ­լալ միտ­քի եւ կամ մարմ­նոյ այն բո­լոր զբա­ղում­նե­րէն՝ ո­րոնք կեան­քի նիւ­թա­կան ըմբռ­նու­մին կը վե­րա­բե­րին։ Ա­սի­կա շատ ա­ւե­լի զգա­լի է մա­նա­ւանդ ա­պաշ­խարու­թեան օ­րե­րուն մէջ։