Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կեան­քի մէջ ա­մե­նէն դժբախտ մար­դը ո՞վ կրնայ ըլ­լալ, ե­թէ ոչ՝ ա­նի­րա­ւուած, մատնուած, ու­րա­ցուած, լքուած, մոռ­ցուած եւ մի­նա­կու­թեան դա­տա­պար­տուած մէ­կը։ 

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կարգ մը խոր­հուրդ­ներ օ­րի­նակ առ­նուած են կեան­քի զա­նա­զան պա­րա­գա­նե­րէն, ո­րոնց մարդ շատ ան­գամ չ՚անդ­րադառ­նար, սո­վո­րա­կան ըն­թաց­քի մէջ կ՚ան­տե­սէ եւ էա­կա­նը միշտ կը մնայ խոր­հուրդ կամ «գաղտ­նի՛ք»։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հա­ցը, մար­դուս հա­մար սնունդ մը ըլ­լա­լէ շատ ա­ւե­լի՜, կեան­քի հա­մա­զօր ու մեր­ձի­մաստ ար­ժէք մը կը ներ­կա­յաց­նէ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կ՚ը­սենք. «Բնու­թիւ­նը գե­ղե­ցիկ է…»։ Պայ­մա­նադ­րա­կա­նօ­րէն ը­սուած այս խօս­քով ի՞նչ ը­սել կ՚ու­զենք։

Ար­դա­րեւ, իր լայն ա­ռու­մով «բնու­թիւն» բա­ռը կը նկա­րագ­րէ մարդ­կա­յին էու­թիւ­նը։ Բայց, ընդ­հան­րա­պէս երբ կ՚ը­սենք ու յա­ճախ կը կրկնենք.

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մեծ պահ­քի 7-րդ Կի­րա­կին նուի­րուած է Քրիս­տո­սի Սուրբ Ե­րու­սա­ղէմ գալս­տեան յի­շա­տա­կին։ Ա­ւե­տա­րա­նա­կան-պատ­մա­կան գա­լուստ մըն է այս բա­րե­պա­տեհ դէպ­քը՝ բո­լո­րո­վին տար­բեր միւս գա­լուստ­նե­րէն։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Հոն ուր կայ ի­րա­ւունք, ի­րա­ւունք վա­յե­լում եւ ա­զա­տու­թիւն, հոն կայ նաեւ պա­տաս­խա­նա­տուու­թի՛ւն։

Ար­դա­րեւ, աշ­խար­հի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւ­նը եւ մարդ ա­րա­րա­ծին ա­րար­չու­թիւնն ալ հիմ­նուած է այս մշտնջե­նա­ւոր սկզբուն­քին վրայ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Բնաւ խոր­հե­լու ա­ռիթ ու­նե­ցա՞ծ էք սի­րե­լի­նե՜ր. աչ­քով տե­սած ո­րե­ւէ «իր», չի մնար որ­պէս պատ­կեր, այլ մեր մտքին մէջ կը փո­խա­կեր­պուի «խոր­հո՛ւրդ»ի մը՝ որ ոչ մէկ նմա­նու­թիւն կ՚ու­նե­նայ աչ­քին տե­սա­ծին հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո­րե­ւէ ար­ժէք մը ի՞ն­չով կա­րե­լի է չա­փել՝ իր քա­նա­կու­թեամ­բը թէ՝ ո­րա­կո­վը։ Ի՞նչ կը խոր­հիք այս մա­սին սի­րե­լի՜ ըն­թեր­ցող բա­րե­կամ­ներ։ Ո­րե­ւէ գո­յու­թիւն, եւ կամ ո­րե­ւէ ի­րո­ղու­թիւն յարգ ստա­նա­լու հա­մար ո՞ր մէկը կա­րե­ւոր է. ա­նոր քա­նա՞­կը թէ՝ ո­րա­կը։

 ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Պահ մը կանգ առ­նենք մեր, պահ մը դա­դար տանք մեր հեւ­քոտ կեան­քին եւ դի­տենք մեր շուր­ջը, դի­տել փոր­ձենք նաեւ մեր նե­րաշ­խար­հը։ Ան­վի­ճե­լի ի­րա­կա­նու­թեամբ պի­տի նկա­տենք՝ որ մեր կեան­քը ա՜յն­քան շատ խճո­ղած ենք աղ­մու­կով, շար­ժու­մով, ա­ւե­լի-պա­կաս գոր­ծու­նէու­թիւն­նե­րով եւ տեղ չենք ձգած էա­կա­նին ու կեն­սա­կա­նին։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կ՚անդ­րա­դառ­նանք կեան­քի ան­հա­ճոյ կող­մին եւ կը յայտ­նենք մեր մտա­հո­գու­թիւն­նե­րը այդ մա­սին։ Բայց ա­սի­կա եր­բեք յո­ռե­տե­սու­թիւն պէտք չէ՛ նկա­տուի, այլ՝ ի­րա­տե­սու­թիւն, քա­նի որ կեան­քը ու­նի նաեւ ան­հա­ճոյ կողմ մը՝ ո­րուն պէտք է են­թար­կուի մարդ, որ կ՚ապ­րի կեան­քը այս աշ­խար­հի վրայ։