Հոգե-մտաւոր

ԵԹԷ «ԼՈՅՍ»Ը ԽՕՍԻ՝ Կ՚ԸՍԷ…

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ենթադրենք պահ մը՝ եթէ «լոյս»ը խօսելու, ձայնելու կարելիութիւն ունենար ի՜նչեր կ՚ըսէր, ի՜նչեր կը պատմէր։ Լոյսը՝ որ ամենէն արագընթաց երեւոյթն է, այնքան արագ կը սուրայ, որ մէկ երկվայրկեանի մէջ կարող է եօթը անգամ շրջիլ ամբողջ աշխարհի շուրջը, այս կը նշանակէ՝ թէ լոյսը ամէն վայրկեան ամէն տեղ է։

ՅԱՒԻՏԵՆԱԿԱ՜Ն ԻՄԱՍՏՈՒԹԻՒՆ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մոլորած եւ դժբախտ աշխարհի մը վրայ, ամէն մարդ իր անիմաստ ու աննպատակ երազներէն տարուած՝ անորոշ կեանք մը կ՚ապրի։ Երջանկութեան կեղծ երեւոյթին տակ, ցանկասիրութիւնը իր ետեւէն կը քաշէ բազմաթիւ խաբուած ու մոլորած մահկանացուներ։

ԼՔՈՒԱԾ ԵՒ ՄՈՌՑՈՒԱԾ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ, ամբողջ կեանքի ընթացքին կը ստիպուի ապրիլ զանազան դժբախտութիւններ՝ ցաւեր, վիշտեր, տառապանքներ. բնական երեւոյթ մըն է ասիկա, քանի որ սովորական եւ ընդհանուր է եւ չկայ մէկը, որ այդ ապրումները ապրած չըլլայ իր կեանքին մէջ՝ կարճ ժամանակ մը եւ կամ տեւապէս։

ՉԳԻՏՑԱԾԻՆ ԱՆԴՐԱԴԱՌՆԱԼ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Իմաստութիւն է չգիտցածը գիտնալ, առաքինութիւն է՝ իր թերութիւնը ընդունիլ։ Արդարեւ, երբ մէկը կը կարծէ գիտնալ ամէն ինչ, գիտութեան մէջ քայլ մը չի կրնար յառաջանալ, քանի որ «սորվելիք ո՛չինչ ունի» կը կարծէ։

ԵՐԿՈՒ ԿԱՄՔԵՐՈՒ ԲԱԽՈՒՄԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ո՜րքան ողբերգական երեւոյթ մըն է երկու կամքերու բախումը՝ ուր ողջմտութեան եւ խղճին պարտութիւնը կը տեսնուի քմայքին առջեւ։ Ընկերային եւ ընտանեկան կեանքի մէջ կարելի չէ երեւակայել ասկէ աւելի եղերական պարտութիւն մը։ Արդարեւ, ողբերգական տեսարան մըն է տեսնել չափահաս երիտասարդի մը ինքնահաւանութիւնը, երբ հպարտութեամբ կ՚ըսէ.

ՄԱՇՏՈՑԵԱՆ ՍՈՒՐԲ ԱՒԱՆԴԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Հայ Գիրերու Գիւտը. պայծառագոյն է՛ջը հայոց պատմութեան։ Հայ Գիրերուն Գիւտարարը. ազնուական դէ՛մքը հայ ժողովրդեան՝ Սուրբ Մեսրոպ Մաշտոց՝ դարե՜րու դիմաց կեցող ադամանդեայ ապառա՛ժ…»։

ՔՐԻՍՏՈՍԻ ԳԱԼՈՒՍՏԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ղուկաս Աւետարանիչ իր «Առաքեալներու Գործերը» գիրքին մէջ սապէս կ՚ըսէ. «Յիսուս պատասխանեց.- Դուք չէք կրնար գիտնալ ժամերն ու ժամանակները, որ Հայրը իր իշխանութեամբ որոշած է» (ԳՈՐԾ. Ա 7)։ Արդարեւ, Համբարձումէն ետք, Քրիստոսի փառաւորեալ գալուստը մօտալուտ դարձած է, բայց մարդուս բոլորովին անծանօթ է անոր ժամանակը։

ՄԵՐ ՆՈՒԻՐԱԿԱՆ ՊԱ՛ՐՏՔԸ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդ, ըստ էութեան ունի բազմաթիւ պարտականութիւններ այս աշխարհի վրայ, քանի որ ան ստեղծուած է նպատակի մը համար, օգտակարութեան կոչո՛ւմով։ Եւ երբ նկատի ունենանք մարդուն հաւաքական-ընկերային կեանքը՝ անոր առաջնակարգ պարտականութիւնն է օգնել իր նմաններուն, զօրացնել զանոնք իրենց տկարութիւններուն մէջ եւ սրբագրել անոնց թերութիւնները։

Էջեր