Հոգե-մտաւոր

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդուն մէջ միշտ ծարաւ մը, անյագ եւ աննախընթաց տենչանք մը կայ լոյսի։ Այս պատճառով մարդ արեւ արեգակ կ՚ուզէ որ ըլլայ ամէնուրեք, միշտ արեւը կը փնտռէ եւ «սիրահարուած» է արեւին, անոր ճառագայթներուն, անոր լո՛յսին։

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

«Հեշտամահութիւն», այսինքն «euthanasie», իր ամենապարզ բացատրութեամբ կը նշանակէ՝ մահը դիւրացնող կամ արագացնող բժշկական միջամտութիւն։ Այս հարց մըն է, թէ կարելի՞ է միջամտութեամբ մահը արագացնել, օրինաւո՞ր է թէ՝ ո՛չ։

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ

Մարդ էակը իր կեանքին ընթացք եւ ուղղութիւն տալու համար միշտ կը կարօտի ուղեցոյցի մը։ Այս ուղեցոյցը ընդհանրապէս կ՚ըլլայ փորձառու մարդոց խօսքերը՝ խրատները։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Սուրբ Հոգին օծո՛ւմն է Քրիստոսի, Քրիստո՛սն է որ իբր «Գլուխ Մարմինին»՝ Հոգին կը սփռէ Իր անդամներուն մէջ, որպէսզի սնուցանէ, բուժէ, կազմակերպէ զանոնք իրենց փոխադարձ պաշտօններուն մէջ, կենսագործէ, առաքէ զանոնք վկայելու, բաժնեկից դարձնէ զանոնք Իր ընծայումին Հօր եւ Իր ի սպաս համայն աշխարհի միջնորդութեան։

ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔԵԱՆ

«Եւ երբ երկրէն բարձրանամ՝ ամէնքն ալ ինծի պիտի քաշեմ» (ՅՈՎՀ. ԺԲ 32)։ Այսպէս կ՚ըսէ Յիսուս՝ մատնանշելով իր համբարձման։ Արդարեւ, Խաչին վրայ բարձրացումը կը նշանակէ եւ կ՚աւետէ Համբարձումին երկինք բարձրացումը։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Հաւատալը բանականութեան արարքն է, որ շնորհքին միջոցաւ Աստուծմէ դրդուած կամքին հրամանին տակ, աստուածային ճշմարտութեան կը յարի», կ՚ըսէ Սուրբ Թովմաս Աքուինացի։ Ուստի, հաւատալու մէջ, մարդկային իմացականութիւնը եւ կամքը կը համագործակցին աստուածային շնորհքին հետ։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Ճարպիկութիւն»ը հնարագէտ, վարժ, ճկուն ըլլալու յատկութիւն մըն է, որ արժէք կը ներկայացնէ երբ կը միանայ ամուր նկարագրի մը հետ, եթէ ոչ՝ առանց նկարագրի ճարպիկ մարդը կը դառնայ ստահակի մը՝ ըմբոստ ինքնահաւանի մը։ Ուստի ճարպիկութեան յատկութիւնը արժէք կը ստանայ, երբ ան մարդկութեան ի նպաստ, բարի գործերու համար գործածուի եւ ծառայէ մարդոց իրենց կարօտութիւններուն, թերութիւններուն եւ տկարութիւններուն բարելաւման, մարդոց օգտին համար։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Մարդկային կեանքը շնորհ մըն է՝ արժէ՛ք մը, որ կարելի չէ համեմատել որեւէ արժէքի հետ։ Արդարեւ, եթէ «կեանք» չըլլայ՝ չըլլար նաեւ որեւէ արժէք, քանի որ ամէն ինչ կախում ունի կեանքէն, այսինքն եթէ կեանք կայ՝ կա՛ն նաեւ բոլոր միւս արժէքները։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ընկերային կեանքի մէջ, մարդկային արժանապատուութեան յարգանքը կը պահանջէ գործադրութիւնը նախ «ժուժկալութեան» առաքինութեան, չափաւորելու համար փարումը այս աշխարհի բարիքներուն. գործադրութիւնը ապա «արդարութեան» առաքինութեան, նախապահպանելու համար մերձաւորին՝ իր նմաններուն, այսինքն՝ «ուրիշ»ին իրաւունքները եւ տալու անոր ի՛նչ որ անկ է անոր, վերջապէս գործադրութիւնը «համընկերութեան» ըստ ոսկեղէն կանոնին եւ ըստ առատաձեռնութեան մեր Տիրոջ, որ «հարուստ ըլլալով՝ աղքատացաւ, որպէսզի մենք հարստանանք Իր աղքատութեամբ», ինչպէս կ՚ըսէ Առաքեալը. (Բ ԿՈՐՆ. Ը 9)։ Եւ նաեւ այն խօսքին համաձայն՝ թէ «աւելի երջանկաբեր է տալը, քան առնելը» (ԳՈՐԾ. Ի 35)։

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

«Կարելի չէ արդարացնել գէշ գործ մը՝ կատարուած բարի դիտաւորութեամբ», կ՚ըսէ Ս. Թովմաս Աքուինացի։
Զգացումները կամ կիրքերը կ՚արտայայտեն յուզումներ կամ զգայնութեան շարժումներ, որոնք կը միտին գործելու կամ չգործելու, նայած թէ մարդ բան մը իբր «բարի» կամ իբր «չար» կ՚ընկալէ կամ կը պատկերացնէ։