Արխիւ

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Յա­ճախ կը խօ­սինք մարդ էա­կին մա­սին՝ որ իր ա­րար­չու­թե­նէն ի վեր միշտ «ան­ծա­նօթ» մըն է, թէ՛ իր էու­թեամբ, թէ՛ իր ա­րարք­նե­րով։ Տքթ. Ա­լեքս Գա­ռէլ, իր «Մար­դը՝ Սա Ան­ծա­նօ­թը» գիր­քին մէջ (1901) կ՚ու­սում­նա­սի­րէ մարդ էա­կը, բայց ան կը մնայ միշտ «ան­ծա­նօթ» մին­չեւ այ­սօր, որ­պէս ան­լու­ծե­լի «հարց» մը՝ իր մարմ­նա­կան, հո­գե­կան եւ մտա­յին էու­թեամբ։

Հա­յաս­տա­նի Ազ­գա­յին ո­ղիմ­պիա­կան կո­մի­տէն տե­ղե­կա­ցուց, որ հա­մա­ձայ­նած է մի­ջազ­գա­յին ի­րա­ւա­բան­նե­րու հետ։ «Ար­մէնփ­րէս»ի հա­ղոր­դում­նե­րով, ըմ­բիշ Միհ­րան Յա­րու­թիւ­նեա­նի Ռիո­յի Ո­ղիմ­պիա­կան­նե­րուն ըն­թաց­քին են­թարկուած ա­նար­դա­րու­թեան դէմ պայ­քա­րե­լու հա­մար կո­մի­տէն պի­տի հա­մա­գոր­ծակ­ցի միա­ջազ­գա­յին ի­րա­ւա­բան­նե­րու հետ։

Հան­րա­պե­տու­թեան նա­խա­գահ Րէ­ճէպ Թայ­յիպ Էր­տո­ղան ա­ւար­տեց իր շփում­նե­րը Չի­նաս­տա­նի մէջ, ուր վեր­ջին օ­րե­րուն մաս­նակ­ցե­ցաւ «G-20»ի գա­գա­թա­ժո­ղո­վին։ Ան ար­դէն վե­րա­դար­ձաւ Թուր­քիա։ Իր ու­ղե­ւո­րու­թեան վեր­ջին օ­րը Էր­տո­ղան Չի­նաս­տա­նի մէջ կա­րե­ւոր հան­դի­պում մը ու­նե­ցաւ Ֆրան­սա­յի Նա­խա­գահ Ֆրան­սուա Օ­լան­տի, Գեր­մա­նիոյ Վար­չա­պետ Ան­կե­լա Մեր­քէ­լի եւ Ի­տա­լիոյ Վար­չա­պետ Մա­թէօ Ռեն­ցիի հետ։

Երեւանի եւ Թիֆլիզի ամուր բարեկամական կապերը կարեւոր են ընդհանուր առմամբ Հարաւային Կովկասի կայունութեան տեսակէտէ:
Վրաստանի Վարչապետ Կիորկի Քվիրիքաշվիլի երէկ ամենաբարձր մակարդակի վրայ հիւրընկալուեցաւ դէպի Հայաստան պաշտօնական այցելութեան շրջագծով:

Լեռ­նա­յին Ղա­րա­բա­ղի Նա­խա­գահ Բա­կօ Սա­հա­կեան ե­րէկ Ե­րե­ւա­նի մէջ հիւ­րըն­կա­լեց Ա­մե­նայն Հա­յոց Տ.Տ. Գա­րե­գին Բ. Կա­թո­ղի­կո­սին կող­մէ գլխա­ւո­րուած Գե­րա­գոյն հո­գե­ւոր խոր­հուր­դի (ԳՀԽ) ան­դամ­նե­րը, ո­րոնք ներ­կա­յիս կը գտնուին Ար­ցա­խի մէջ։

«Եփրատի վահան» գործողութեան զուգահեռ՝ Թուրքիա-Սուրիա սահմանը մաքրագործուեցաւ ԻՇԻՊ-էն:
Էրտողան. «Անգարա պիտի չարտօնէ, որ իր հարաւին ստեղծուի ահաբեկչական նրբանցք մը»:

Ե­րե­ւա­նի Մա­տե­նա­դա­րա­նի տնօ­րէն Հրա­չեայ Թամ­րա­զեա­նի ան­ժա­մա­նակ մա­հը խոր ցա­ւի մթնո­լորտ ստեղ­ծած է հայ­կա­կան գի­տա­կան աշ­խար­հէն ներս։ Այ­սօր, Ե­րե­ւա­նի մէջ, Նոր Նոր­քի Ս. Սար­գիս ե­կե­ղեց­ւոյ եր­դի­քին տակ տե­ղի կ՚ու­նե­նայ Հրա­չեայ Թամ­րա­զեա­նի հո­գե­հան­գիս­տը։

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Դժբախ­տա­բար մարդ ա­րա­րա­ծը իր լի­նե­լու­թեան ճամ­բուն վրայ է տա­կա­ւին ու դեռ «հե­ռու է» ցան­կա­լին, մինչ այդ պայ­քա­րը կը շա­րու­նա­կուի ա­նաս­նա­կան հու­նով, ի­րար յօ­շո­տե­լու, ի­րա­ւունք կոր­զե­լու, ու­նե­նա­լու եւ ա՛լ ա­ւե­լի ու­նե­նա­լու մար­մա­ջով տա­րուած. ահ­ա ու­նինք այսօրուան աշ­խար­հը, որ ար­դէն բռնկած վա­ռօդ մըն է ու ո՞վ պի­տի մա­րէ զայն, եւ ո՞վ կրնայ...

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Ստո­րեւ կը ներ­կա­յաց­նենք 6 Նո­յեմ­բեր 1937 թուա­կիր «ԺԱ­ՄԱ­ՆԱԿ»ի մէջ հրա­տա­րա­կուած, Ար­տա­շէս Գալ­փաք­ճեա­նի «Լաւ Խօ­սա­լու եւ Հա­մո­զե­լու Ա­րուես­տը» խո­րագ­րեալ շա­հե­կան յօ­դուա­ծը։