Արխիւ

Փոխ-վարչապետը Տոլմապահչէի մէջ երէկ առաւօտ նախաճաշի սեղան մը սարքեց ի պատիւ փոքրամասնութեանց վաքըֆներու ներկայացուցիչներուն, որոնց հետ քննարկեց բազմաբնոյթ խնդիրներ:
Եալչըն Աքտողանի հետ կազմակերպուած տեսակցութեան ընթացքին առաջնահերթօրէն ընդգծուեցաւ առկախեալ ընտրութիւններուն հարցը: Թրքահայ գործիչները ընդհանրապէս դրական տպաւորութիւններ ունեցան այս հանդիպումէն:

Յ. ՀԵԼ­ՎԱ­ՃԵԱՆ

1989, Վե­նե­տիկ:

Յար­գե­լի վար­դա­պետ մը, ո­րուն ա­նու­նը այժմ չեմ կրնար մտա­բե­րել, եւ ես եր­կիւ­ղա­ծու­թեամբ մուտք կը գոր­ծենք Santa Maria Gloriosa dei Frari ե­կե­ղե­ցին:

ԿԱ­ՐՕ ՊՕՀ­ՃԱ­ԼԵԱՆ

Գա­հի­րէի մէջ, Պէյն էլ Սու­րէյ­նի եւ Տարպ էլ Կի­նե­նա­յի թա­ղե­րէն հայ բնակ­չու­թիւ­նը ա­տե­նէ մը ի վեր քա­շուիլ սկսած էր, բայց հա­կա­ռակ ա­տոր, դեռ հոն մնա­ցող­նե­րուն թի­ւը կա­րե­լի էր բա­ւա­կան մեծ նկա­տել:

Մարիամ Տրամէրեան, Սարեմ Քիւլէկէչ-Շէշէթեան եւ Կարպիս Չափքան այցելեցին թերթիս խմբագրատունը:
Էսաեան սանուց միութիւնը եւ «Մարալ» երգի-պարի համոյթը կը պատրաստուին յառաջիկայ նոր ձեռնարկներու:

ՄԱՇ­ՏՈՑ ՔԱ­ՀԱ­ՆԱՅ ԳԱԼ­ՓԱՔ­ՃԵԱՆ

Կարգ մը հա­ւա­տա­ցեալ­ներ սրբա­դա­սուե­լով, այ­սինքն հան­դի­սա­ւո­րա­պէս հռչա­կե­լով, թէ ա­նոնք ա­ռա­քի­նու­թիւն­նե­րը հե­րո­սա­բար գոր­ծադ­րե­ցին եւ Աս­տու­ծոյ շնորհ­քին հա­ւա­տար­մու­թեան մէջ ապ­րե­ցան, Ե­կե­ղե­ցին կը ճանչ­նայ իր մէջ ե­ղող սրբու­թեան Հո­գիին զօ­րու­թիւ­նը, եւ կը հրահ­րէ հա­ւա­տա­ցեալ­նե­րուն յոյ­սը, սուր­բե­րը իբ­րեւ տի­պար եւ բա­րե­խօս տա­լով ա­նոնց։

Պատ­րիար­քա­կան Ընդ­հա­նուր Փո­խա­նորդ Տ. Ա­րամ Արք. Ա­թէ­շեան նա­խըն­թաց օր ըն­դու­նեց Է­սաեան սա­նուց միու­թեան վար­չու­թեան ա­տե­նա­պե­տու­հի Մա­րիամ Տրա­մէ­րեա­նը եւ նոյն միու­թեան հո­վա­նիին ներ­քեւ գոր­ծող «Մա­րալ» հա­մոյ­թի պա­րու­սոյց Կար­պիս Չափ­քա­նը։

ARA KOÇUNYAN

Ortaköy Meryem Ana Ermeni Kilisesi Vakfı Yönetim Kurulu tarafından dün cemaat basınında bir duyuru yayımlandı. JAMANAK Gazetesi tarafından vakfın adı kullanılarak asılsız haberlerin birden fazla tekrarlandığı iddia edilerek, kamuoyuna zorunlu bir açıklama yapılması uygun görülmüş. Bu zorunlu açıklamanın pek de fiyakalı bir sloganı var: Ne bağış, ne de destek.

ՅԱԿՈԲ ՄԻՔԱՅԷԼԵԱՆ

Նե­խած հո­գի­նե­րու եւ բթա­ցած ու­ղեղ­նե­րու տէ­րե­րը, ո­րոնք կը ղե­կա­վա­րեն աշ­խար­հը, թող ի­րենց գեր­բեռ­նա­ւո­րուած վի­ճա­կէն դա­դար առ­նե­լով` ի­րենց ուիս­քիի, վոտ­քա­յի ու ա­րա­բա­կան սուր­ճի բա­ժակ­նե­րը վայր­կեան մը վար դնեն ու աչ­քեր­նին սե­ւե­ռեն այս չամ­բող­ջա­ցած հնգա­մեայ տե­ղե­կա­գիր-հա­շուե­տուու­թեան վրայ ու շա­րու­նա­կեն ի­րենց հա­ճե­լի պա­հը: Կան­խաւ նե­րո­ղու­թիւն կը հայ­ցեմ, որ ի­րենց ըմ­պե­լի­քին մէջ լե­ղի կա­թե­ցու­ցի:

Մարդ­կա­յին ա­ռօ­րեան, որ­քան ալ ըլ­լայ ծան­րա­բեռ­նուած, եր­բեք ի վի­ճա­կի չէ ազ­դե­լու բնու­թեան վրայ։ Բնու­թիւ­նը ու­նի իր թա­փը, իր հոս­քը... Մարդ­կու­թեան եր­թը ի՛նչ որ ալ ըլ­լայ, ո՛ր մէկ ժա­մա­նա­կին ի՛նչ ա­ռաջ­նա­հեր­թու­թիւն որ ալ ըլ­լայ, վեր­ջին հա­շուով՝ բնու­թիւնն է, որ կը պար­տադ­րէ ա­մէն ինչ։