Ընկերա-մշակութային

ՀԱՒԱՏԱՄՔԸ

ՍԵՒԱՆ ՍԵՄԷՐՃԵԱՆ

«Գիտցի՛ր հայ ժողովուրդ, որ արժէք ես դու եւ խօսք ունիս ասելու այս նամարդ աշխարհին։ Հիւր ենք այստեղ ու դատ ու դատաստան ունինք։ Երկիր ունինք։

ԵՐԿՈՒ ՀԱԶԱՐ

ՍԵՒԱՆ ՍԵՄԷՐՃԵԱՆ

Անակնկալ եղաւ հօրս մահը։ Ճիշդ է, քաղցկեղով հիւանդ էր, բայց անոր ընդունած սուղ դեղերով եւ անոնց արձանագրած փայլուն արդիւնքներով՝ «գոնէ հինգ տարի կ՚ապրի», վստահեցուցած էին յոյս ծախող մեր բժիշկները։

ՖՐԱՆՍԱՑԻ ԳՐԱԳԻՏՈՒՀԻՆ՝ ԷՋՄԻԱԾՆԻ ՄԱՍԻՆ (19-ՐԴ ԴԱՐ)

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

1990 թուականին Ֆրանսայի Մոնտիոնեան գրական մրցանակին կ՚արժանանայ անցեալ դարասկիզբին գրուած գիրք մը՝ «Ճանապարհորդութիւն Սեն Փեթերսպուրկէն Արարատ՝ 1899-ին» խորագրով: 

ԱՆՀԵՏԱՑՈՂՆԵՐԸ

ՍԵՒԱՆ ՍԵՄԷՐՃԵԱՆ

Դեռ մանուկ էի, Հալէպի մեր տան դուռին զանգը ամէն առտու նոյն ժամուն կը հնչէր։ Մայրս, այցելուին ով ըլլալը գիտնալուն համար, առանց շտապելու, կաթսայ մը առած կ՚երթար, դուռը կը բանար, կաթսան երկարելով՝ «մէկ քիլօ» կ՚ըսէր կաթնավաճառ Ապու Աշրաֆին։

ԿՈՄԻՏԱՍԻ ԴԱՍԱԽՕՍՈՒԹԻՒՆԸ՝ ՊՈԼՍՈՅ ԷՍԱԵԱՆ ՎԱՐԺԱՐԱՆԻՆ ՄԷՋ. 1911

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

1911 թուականի ամրան Կոմիտաս Վարդապետ դասախօսութիւն մը կ՚ունենայ Էսաեան վարժարանին մէջ, Բերա: Ան կը խօսի պարի մասին՝ կարեւորելով պարը հայ մանուկի կեանքին մէջ:

ԵՂԻԱ ՏԷՄԻՐՃԻՊԱՇԵԱՆ (1851- 1908)

Պատրաստեց՝ ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Կը շարունակենք ներկայացնել Եղիա Տէմիրճիպաշեանի գրական վաստակէն հատուածներ:
Պոլսոյ «Հայրենիք»ի 12 յունուար 1892-ի թիւին մէջ «Եկեղեցին ամենուսն է» խորագրով գրութիւն մը ունի, որ այնքան այժմէական է, երբ ներկայ ժամանակներուն յաճախակի կերպով ականատես կը դառնանք, թէ ինչպէս հարուստներ, այլ խօսքով լաւ կամ շա՜տ դրամ ունեցողներ, կը յաւակնին կարծել, թէ եկեղեցին իրենց սեփականութիւնն է, կամ եկեղեցւոյ տէրը իրենք են:

ՄՈՌՑՈՒԱԾ ԱՆՈՒՆ ՄԸ ՄԵՐ ՄԵԾԵՐԷՆ․ ՀԱՅՐ ՄԻՆԱՍ ԲԺՇԿԵԱՆ

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Պոլսահայ երաժիշտ, յօրինող, խմբավար, քանոնահար, աւանդական շարականներու մեկնաբանող, հայ աւանդական հոգեւոր երաժշտութեան եւ երգասացութեան մասնագէտ Արամ Քերովբեան հեղինակ է հայկական ձայնային երաժշտութեան, եկեղեցական երգեցողութեան պատմութեան եւ փոխանցման, համակարգի նիւթերով բազմաթիւ գիրքերու եւ յօդուածներու։

ՀՐԱՇԱԳՈ՞ՐԾ, ԹԷ ՍՈՒՏԱՍԱՆ… ԿԱԽԱ՞ՐԴ, ԹԷ ՊԱՐԻԿ…

ԱՆՈՒՇ ՆԱԳԳԱՇԵԱՆ

Պզտիկ էինք…Կախարդ բառէն կը սոսկայինք։ Կախարդը գէշ եւ չար կին կամ մարդ էր, տուները կը քանդէր, սիրածները կը բաժնէր, հարս ու կեսուր իրար կը ձգէր, թուղթ ու գիր կ՚ընէր, ի՛նչ ըսես, որ չէր ըներ… Յետոյ կախարդները չար աչք ալ ունէին…

Էջեր