Ընկերա-մշակութային

ԵՐԲ ԹԵՐԹԸ Կ՚ԱՌԱՔՈՒԻ ՄԷԿ ՀՈԳԻԻ, ԲԱՅՑ ԿԸ ԿԱՐԴԱՅ ՏԱՍԸ ՀՈԳԻ

ՅԱՐՈՒԹ ԿԻՒԼԻՒԶԵԱՆ

Արհեստագիտութեան հետ քայլ պահելու նպատակով սփիւռքահայ թերթերը սկսան իրենց օրուան թիւը առցանց ձեւաչափով առաքել ընթերցողներուն: Սա ձեւ մըն էր ոտքի վրայ մնալու, յարակայելու եւ կարդացուելու. աւելի քան անհրաժեշտութիւն մը, այնպէս չէ՞:

ԿԱՂԱՊԱՐՈՒԱԾ ԸՆԿԱԼՈՒՄՆԵՐՈՒ ՁԻՒՆՀԱԼՔԻ ԱՆՀՐԱԺԵՇՏՈՒԹԻՒՆ

ՎԱՐԱՆԴ ՔՈՐԹՄՈՍԵԱՆ

Օրերս երբ հերթական անգամ գացած էի զաւակս տուն վերադարձնելու նախակրթարանէն, ծառայողական ինքնաշարժ պատուիրեցի համացանցային մէկ ծրագիրով: Քանի մը վայրկեան սպասելէ ետք, ինքնաշարժը տեղ հասաւ:

ԴԺՈՒԱՐ ՕՐԵՐ, ԿԱՄՔ ԵՒ ԳԻՏՈՒԹԻՒՆ

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Փարիզի մէջ անմահ լեզուաբան Հրաչեայ Աճառեան անցուցած է դժուար եւ ծանր օրեր: Ինչպէս ան կը նկարագրէ իր յուշագրութեան մէջ, դժուարութիւնները ի յայտ եկած են ուսումնառութեան երկրորդ տարուան ընթացքին:

ՀԱՒԱՏՔՈՎ ԿԸ ԽՈՍՏՈՎԱՆԻՄ - 2

ԱՐԵՒԻԿ ՊԱՊԱՅԵԱՆ

Անողոք պատերազմի ծանրագոյն օրերուն, խաւարի մեջ լոյս փնտռելու ատեն, նորէն ինքզինքս գտայ եկեղեցիի շեմին՝ պատարագի մասնակցելու ընթացքին: Երկրորդ անգամն է: Երկրորդ անգամ դարձայ դէպի Աստուած, դէպի Յիսուս Քրիստոս:

ՀՐԱՉԵԱՅ ԱՃԱՌԵԱՆ - 145

ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Այս տարի կը լրանայ անուանի լեզուաբան, բառարանագիր եւ գիտնական Հրաչեայ Աճառեանի 145-ամեակը: Հիմնուելով լեզուաբանին յուշերուն վրայ, ժամանակին անդրադարձած էինք Պոլսոյ անոր կեանքին եւ գործին մանրամասնութիւններուն, բայց ծանօթ է, որ Հրաչեայ Աճառեանի վրայ մեծ ազդեցութիւն ձգած է նաեւ Փարիզը, ուր ան 1895 թուականին կը մեկնի բարձրագոյն կրթութիւն ստանալու «Սորպոն»ի համալսարանին մէջ, ուր կ՚աշակերտէ Անթուան Մէյէին, իսկ 1898 թուականին Սթրազպուրկի մէջ՝ Հ. Հիւպշմանին։

ԵՕԹՆԵՐՈՐԴ ՄԱՅՐՑԱՄԱՔԸ

ՊԻԱՆՔԱ ՍԱՐԸԱՍԼԱՆ

Մարդը՝ մաս կազմելով բնական էքօհամակարգին, կ՚օգտագործէ բնութեան պաշարները. օդէն, ջուրէն, հողէն, կենդանական ու բուսական աշխարհէն եւ իր կեանքի ու գործունէութեան ընթացքին կը ներգործէ այդ էքօհամակարգի վրայ իր թափօններով, մթնոլորտ արտանետումներով ու կեղտաջուրերու արտահոսքերով:

«ՄԵԾ ԵՂԵՌՆԻ ՀՈԳԵՑՈՒՆՑ ԴՐՈՒԱԳՆԵՐՈՎ ԿԸ ՓՈՐՁԵՄ ԳՐԱՒԵԼ ԱՇԱԿԵՐՏՆԵՐՈՒՍ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹԻՒՆԸ»

ՅԱՐՈՒԹ ԿԻՒԼԻՒԶԵԱՆ

Ուսուցչուհի մըն է այս ըսողը, որ կը հպարտանայ իր բացառիկ կարողութիւններով ու, չես գիտեր՝ ինչո՛ւ, կարիքը կը զգայ զանոնք ի լուր աշխարհին յայտնելու: Կը խորհիմ, թէ միթէ հպարտառի՞թ երեւոյթ է սա, թէ՞ հակառակը, այսինքն՝ պարտուողականութեան տիղմին մէջ թաթախուած ըլլալու փայլուն ապացոյց. ո՞ր մէկը:

Էջեր