Ընկերա-մշակութային

ԷԼ­ԶԷ ԼԱՍ­ՔԵՐ-ՇԻՒ­ԼԵՐ

Օր մը կու գաս ին­ծի ժա­մու մը ե­րե­կո­յեան, 
Յու­շիկ ան­ջա­տուած աստ­ղէս ա­մե­նա­սի­րած. 
Բեր­նիդ մէջ սի­րոյ խօսքն ակն­կա­լուած.
Բո­լոր ճիւ­ղե­րը կը սպա­սեն զարդ հա­գած:

-Բա­րի Կա­ղանդ․ Աս­տուած ա­մէն տա­րի հասց­նէ սա օ­րին։

Յա­կոբ Օ­շա­կան («Կա­ղան­դի հե­քիաթ»)

Պէ­շիկ­թա­շի քա­ղա­քա­պե­տու­թեան նա­խա­ձեռ­նութեամբ ե­րէկ ե­րե­կո­յեան Գու­րու­չէշ­մէի «Սուա­տա»ին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ տօ­նա­կան ե­րե­կոյթ մը։

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Իրաքահայ պատմական ու պատուական համայնքի վառ ներկայացուցիչներէն մին կը փոխանցէ վկայութիւններ, յուշեր ու մեծ յիշողութեան մը հետքերը:
Պատմագէտ Սեդա Օհանեանի հեղինակած «Իրաքի հայ համայնքը 20-րդ դարուն» գիրքը անմիջական ուշադրութեան առարկայ:

Այս տա­րե­վեր­ջին մեր հա­մայն­քը ու­նե­ցաւ շատ ցա­ւա­լի կո­րուստ մը։ Ոչ եւս է ե­րէց սե­րուն­դի շատ սի­րուած ու յար­գուած դէմ­քե­րէն մին՝ Վար­դան Մե­լի­քեան։ Ե­րէկ, օ­րուան ա­ռա­ջին կէ­սին ան հո­գին ա­ւան­դած է իր բնա­կա­րա­նին մէջ, չարթն­նա­լով գի­շե­րուան քու­նէն։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Այ­սօ­րուան հրա­տա­րա­կուե­լիք գի­րը գրե­թէ պատ­րաստ էր, որ հար­ցազ­րոյց մըն էր Ի­րա­քէն Հա­յաս­տան հաս­տա­տուած պատ­մա­գէ­տի մը հետ, մինչ այդ լրա­տուա­մի­ջոց­նե­րը գու­ժե­ցին Ռու­սաս­տա­նէն Սու­րիա ու­ղե­ւո­րուող եւ Սեւ ծո­վուն մէջ կոր­ծա­նած Tu-154 օ­դա­նա­ւի ա­ղէ­տին մա­սին: Նիւ­թը ինք­նա­բե­րա­բար փո­խուե­ցաւ, երբ յայտ­նի դար­ձան յու­զիչ ման­րա­մաս­նու­թիւն­ներ կոր­ծա­նած օ­դա­նա­ւուն մէջ գտնուող ան­ձե­րուն մա­սին:

Էսաեան սանուց միութեան հաւաքատեղիին մէջ Ամանորի առթիւ կազմակերպուած խրախճանքը առիթ հանդիսացաւ մեծ խանդավառութեան:
Համոյթի փոքրիկները նուէրներ ստացան Կաղանդ պապուկի ձեռամբ, մինչ երէցներն ալ բարեմաղթութիւններ բաժնեցին իրարու միջեւ յառաջիկայ շրջանի համար դրական սպասումներով:

Փա­րի­զի «Նոր Յա­ռաջ» թեր­թին մէջ կը կար­դանք.-
Գրա­կա­նու­թեան մի­ջերկ­րա­կա­նեան կեդ­րո­նը Դեկ­տեմ­բե­րի 20-ին յայ­տա­րա­րած է, թէ «Նի­քոս Կա­ցոս-2016» գրա­կան մրցա­նա­կը շնոր­հուած է աշ­խար­հահռ­չակ հա­յազ­գի եր­գիչ Շարլ Ազ­նա­ւու­րին, իր ստեղ­ծա­գոր­ծա­կան ամ­բող­ջա­կան վաս­տա­կին հա­մար՝ ա­ւե­լի քան ութ հա­րիւր երգ:

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

«Ան­տակ ով­կիա­նոս մըն է մեծ մօրս ար­խի­ւը», մեր զրոյ­ցի պա­հուն կ՚ը­սէ սի­րե­լի ըն­կե­րու­հիս՝ լրագ­րող Լի­լիթ Ա­ւա­գեան իր մեծ մօ­րը՝ գրա­կա­նա­գէտ Ար­փիկ Ա­ւե­տի­սեա­նի ար­խի­ւին մա­սին: Ար­փիկ Ա­ւե­տի­սեան 1991 թուա­կա­նին հե­ռա­ցած է կեան­քէն եւ ա­նոր թոռ­նու­հին Հա­յաս­տա­նի լրագ­րա­կան դաշ­տին մէջ ծա­նօթ ու շատ յար­գուած լրագ­րող՝ Լի­լիթ Ա­ւա­գեան, խնամ­քով ու սրտի դո­ղով կը թեր­թէ իր մեծ մօ­րը թղթա­պա­նակ­նե­րը եւ ա­նոնց մէջ կը յայտ­նա­բե­րէ իս­կա­կան ան­գին գան­ձեր:

Պա­քըր­գիւ­ղի ըն­տա­նի­քը ե­րէկ ող­ջու­նեց Տա­տեան վար­ժա­րա­նի տնօ­րէ­նու­թեան նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ վեր­ջերս ձեռ­նար­կուած հեր­թա­կան ըն­կե­րամ­շա­կու­թա­յին ծրագ­րին փայ­լուն ար­դիւն­քը։ Տա­տեան վար­ժա­րա­նի «Տիգ­րան Կիւլ­մէզ­կիլ» հան­դի­սաս­րա­հի եր­դի­քին տակ ե­րէկ ներ­կա­յա­ցուե­ցան «Ա­ռակ­ներ»ը։