Ընկերա-մշակութային

Հա­յաս­տա­նի մէջ Նոր տա­րուայ եւ Ս. Ծննդեան տօ­նա­կա­տա­րու­թիւն­նե­րը եզ­րա­փա­կուե­ցան ըստ ըն­կա­լեալ սո­վո­րու­թեան՝ հին Ա­մա­նո­րի թուա­կա­նին։ Մայր Ա­թոռ Սուրբ Էջ­միած­նի Հա­յոր­դեաց տու­նե­րու ա­շա­կերտ­նե­րը նա­խըն­թաց օր Ե­րե­ւա­նի մէջ հան­դէս ե­կան հին Ա­մա­նո­րի օ­րով կազ­մա­կեր­պուած փայ­լուն ձեռ­նար­կով մը։

Խոր ցա­ւով վե­րա­հա­սու ե­ղանք, թէ Սուրբ Խաչ դպրե­վան­քի ըն­տա­նի­քը ու­նե­ցած է ծանր կո­րուստ մը։ Այս­պէս, հաս­տա­տու­թեան ա­ռա­ջին շրջա­նա­ւարտ­նե­րէն Վահ­րիճ Չա­փա­րեան կնքած է իր մահ­կա­նա­ցուն՝ խոր ցաւ պատ­ճա­ռե­լով թէ՛ իր ըն­տա­նի­քին եւ թէ հա­մայն դպրե­վանք­ցի­նե­րուն։

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Հայաստանի սահմանամերձ Տաւուշի մարզի Բերդ աւանին մէջ ծնած, մեծցած, ապա Մոսկուա տեղափոխուած, այսօր հռչակ վայելող գրող՝ Նարինէ Աբգարեանը յաճախ կ՚անուանեն «ռուսական գրականութեան հայկական բոյրը»:

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Հայաստանեայց Առաքելական Եկեղեցւոյ Տաւուշի Թեմէն ներս առօրեան պայմանաւորուած է մահուկենաց բնոյթի սահմանային իրադարձութիւններով:
Առաջնորդարանը Հաղարծինի վանական համալիրէն ներս հիմնած է արտադրամաս մը, ուր գիւղացիներէն կը գնէ բերքը՝ պատրաստելու համար անուշի տեսակներ:

Խոր ցա­ւով վե­րա­հա­սու ե­ղանք, որ ե­րէկ Թիֆ­լի­զի մէջ իր մահ­կա­նա­ցուն կնքած է բա­նաս­տեղծ, թարգ­մա­նիչ, հրա­պա­րա­կա­գիր ու լրագ­րող Ա­նա­հիտ Պոս­տան­ճեան։ Թէ՛ Վրաս­տա­նի եւ թէ Հա­յաս­տա­նի Գրող­նե­րու միու­թեան կ՚ան­դա­մակ­ցէր Ա­նա­հիտ Պոս­տան­ճեան, որ միեւ­նոյն ժա­մա­նակ Քա­լի­ֆոր­նիոյ հայ Գրող­նե­րու միու­թեան պա­տուոյ ան­դամ­նե­րէն մին էր։

Պա­քըր­գիւ­ղի Տա­տեան վար­ժա­րա­նէն ներս Ա­մա­նո­րի եւ Ս. Ծննդեան տօ­նա­կան շրջա­նին ապ­րուե­ցաւ մեծ խան­դա­վա­ռու­թիւն։ Ա­ւան­դա­կան մթնո­լոր­տի մը մէջ Տա­տեա­նի ըն­տա­նի­քը ող­ջու­նեց Նոր տա­րին՝ ան­կեղծ բա­րե­մաղ­թու­թիւն­նե­րու փո­խա­նա­կու­մով։ Տա­րե­մու­տի առ­թիւ տե­ղի ու­նե­ցան նաեւ հան­դէս­ներ, ո­րոնք Տա­տեա­նի ամ­բողջ ըն­տա­նի­քին տե­սա­կէ­տէ հրճուան­քի ա­ռիթ հան­դի­սա­ցաւ։

ՄԱ­ՐԻԱ­ՆԱ ՊԷՐ­ԹԻԶ­ԼԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Լսելն ու ա­կա­նա­տես ըլ­լա­լը որ­քան տար­բեր բա­ներ են: Ա­բով­եան քա­ղա­քի նո­րա­կա­ռոյց Ս. Յով­հան­նէս ե­կե­ղեց­ւոյ մա­սին հի­աս­քանչ ար­տա­յայ­տու­թիւն­ներ լսած էի թէ՛ կա­ռոյ­ցի, խաչ­քա­րա­յին քան­դակ­նե­րու եւ թէ սր­­բա­պատ­կեր­նե­րու ու գմ­­բէ­թի պատ­կե­րա­զարդ «ներ­կա­յու­թեան» մա­սին:

Բան­կալ­թիի Մխի­թա­րեան վար­ժա­րա­նին մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ Կա­ղան­դի տօ­նա­կա­տա­րու­թիւն իւ­րա­յա­տուկ վա­յել­չու­թեամբ:

ՎԻԼ­ՀԵԼՄ ՊՈՒՇ

Բախ­տը, հա­մա­ձայն իր ի­մաս­տին, 
Լա­ւը նը­ւի­րել կ՚ու­զէ քե­զի։
Շնոր­հա­կալ ե­ղիր, ըն­դու­նէ զայն,
Ա­ռանց եր­կար մը­տա­հո­գու­թեան։

ՍՏԵ­ՓԱՆ ՔԷՕՇ­ԿԷ­ՐԵԱՆ

ա­մը նոր է այ­սօր
ա­ման ամ ա­ման
բա­րի ե­կար մա­քուր ե­կար
գի­տեմ որ նո­րու­թեանդ
դուն իսկ չես հա­ւա­տար