Ընկերա-մշակութային

Շա­բաթ ե­րե­կո­յեան Պէ­յօղ­լուի մէջ տե­ղի ու­նե­ցաւ ա­րե­ւե­լեան ե­րաժշ­տու­թեան հա­մա­կիր­նե­րուն տե­սա­կէ­տէ ան­մո­ռա­նա­լի ձեռ­նարկ մը։ Այս­պէս, «Մա­րի» ճա­շա­րա­նի եր­դի­քին տակ, Ակ­նէս Յա­կո­բեա­նի նա­խա­ձեռ­նու­թեամբ կազ­մա­կեր­պուե­ցաւ ե­րե­կոյթ մը, ո­րու պա­տուոյ հիւրն էր Գա­լի­ֆո­րնիա­յէն հռչա­կա­ւոր ու­տա­հար Ռի­չըրտ Յա­կո­բեան։

Անմոռանալի երաժիշտ Օննօ Թունչ վերյիշուեցաւ իր մահուան 20-րդ տարելիցին առթիւ:
Պաքըրգիւղի քաղաքապետութեան կողմէ կազմակերպուած ձեռնարկը համախմբեց հոծ թիւով արուեստագէտներ:

Տեսակցեցաւ՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

Գագիկ Գէորգեան. «Հիասթափութիւնը առաւելապէս առընչուած է մարդկային յարաբերութիւններուն հետ»:
Յայտնի քանդակագործը հարցազրոյց մը տուաւ ԺԱՄԱՆԱԿ օրաթերթին՝ բաժնելով իր դիտարկումներն ու մեկնաբանութիւնները:

Շիշ­լիի «Քենթ» մշա­կոյ­թի կեդ­րո­նին մէջ ե­րէկ ե­րե­կո­յեան տե­ղի ու­նե­ցաւ ե­րաժշ­տա­կան ե­զա­կի ե­րե­կոյթ մը։ Այս շրջագ­ծով հայ եւ յոյն ե­րի­տա­սարդ ե­րա­ժիշտ­ներ հան­դէս ե­կան հա­մա­տեղ փայ­լուն հա­մեր­գով մը։

ԼԱԼԱ ՄԻՍԿԱՐԵԱՆ-ՄԻՆԱՍԵԱՆ

Ա­զատ օ­րը, ա­զատ սէ­րը, ա­մէն բա­րիք
իր ձեռ­քին,
Տան­ջում, տանջ­ւում, ո­րո­նում է ու
դժբախտ է նա կրկին.
Է՜յ ան­խելք մարդ, ե՜րբ տի թող­նես
ապ­րողն ապ­րի սրտա­լի,
Երբ տի ապ­րես ու վա­յե­լես էս
աշ­խարհ­քը շէն ու լի:
Յ. ԹՈՒ­ՄԱ­ՆԵԱՆ

«Նոսթալժի քիւլթիւր» կեդրոնին մէջ տեղի ունեցաւ գրքի շնորհանդէս մը եւ ցուցահանդէսի բացում։
«Birzamanlar» հրատարակչութիւնը կեանքի կոչեց հերթական ծրագիրը, որ լոյս կը սփռէ Անատոլուի մէջ հայոց պատմական ներկայութեան վրայ: Արմէն Ցոլակ Մարսուպեան ձեռնարկի ընթացքին հանդէս եկաւ ելոյթով մը:

Գրեց՝ ԱՆՈՒՇ ԹՐՈՒԱՆՑ

​Շար­ժան­կա­րա­յին ա­րուես­տի մեծ պաս­տառ­նե­րուն վրայ է հայ­կա­կան նոր շար­ժան­կար մը՝ «Վար­դա­պե­տի լռու­թիւ­նը»: Հայ­րե­նի բե­մադ­րիչ Վի­գէն Չալտ­րա­նեա­նի նոր աշ­խա­տանքն է՝ Կո­մի­տա­սի մա­սին: Շար­ժան­կա­րը Կո­մի­տաս Վար­դա­պե­տի մա­սին նոր բա­ցա­յայ­տում­նե­րու ճա­նա­պարհ կը բա­նայ. ար­դեօք խե­լա­գա­րուա՞ծ է Կո­մի­տաս, թէ պար­զա­պէս լռած է…

Հռո­մի Ֆրան­սիս­քոս Ա. Սրբա­զան Պա­պի ա­ռա­ջին գիր­քը, որ կը պա­րու­նա­կէ ի­տա­լա­ցի լրագ­րող Անտ­րէա Թոր­նիել­լիի հետ զրոյց­նե­րը, լոյս պի­տի տես­նէ Յու­նուա­րին:

ՄԱՐՈՒՇ ԵՐԱՄԵԱՆ

​Ե­թէ ա­շա­կերտ ըլ­լա­յի այ­սօր, 21-րդ դա­րուն, ճար­տա­րա­րուես­տի ա­հա­ւոր ա­ռա­տու­թեան մէջ ին­կած, ստի­պուած լո­ղա­լու կամ եր­բեմն ալ ա­ռա­տա­խեղդ ըլ­լա­լու, ժա­մա­նակ պի­տի ու­զէի՞ տրա­մադ­րել հա­յե­րէն սոր­վե­լու. աս­կէ ա­ռաջ սա­կայն՝ դա­սա­րա­նին մէջ պի­տի ու­զէի՞ մտիկ ը­նել ժա­մա­նա­կավ­րէպ ու­սուց­չու­հի­նե­րու ժա­մա­նա­կավ­րէպ դա­սա­ւան­դում­նե­րը, ու­զէի իսկ, պի­տի կա­րե­նա­յի՞ դի­մադ­րել ձանձ­րոյ­թիս եւ ա­նոր հե­տե­ւող ան­խու­սա­փե­լի «քունս կու գա՜յ…­»ին:

ես ձեզ կ՚ողբամ

ներշնչանքի արգանդաջուրերու

մէջ խեղդուած