Հարթակ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Տա­րին շու­տով կը հաս­նի իր լրու­մին: Մեր ի­րա­կա­նու­թեան հետ ա­ռըն­չու­թիւն ու­նե­ցող հայ մար­դու հա­մար, բա­ցի ար­ցա­խեան ճա­կա­տին վրայ տե­ղի ու­նե­ցած սրա­ցու­մէն, տա­րին կը հա­մա­րուի բնա­կա­նոն, ա­ռանց անս­պա­սե­լի մեծ ցնցում­նե­րու:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

«Պատ­մու­թիւ­նը ինք­զինք կը կրկնէ». Ին­չո՞ւ չէ, քա­նի որ մարդն է, որ պատ­մու­թիւն կը կեր­տէ,  կ՚ապ­րի,  կ՚ար­ձա­նագ­րէ եւ այն ե­րե­քի մար­տէն ի՞նչ փոխուած է: Նոյն «զէն­քե­րո­վ» նեն­գու­թիւն, դա­ւա­ճա­նու­թիւն, գե­րա­կա­յու­թեան ո­գի, պա­տե­րազմ­ներ եւ այլն. մա­նա­ւանդ այս վեր­ջին­նե­րէն, երբ ա­նա­սուն­ներ ու­նին, մար­դը ին­չո՞ւ չու­նե­նայ:

ՇՈՒ­ՇԻԿ ՄԱ­ՒԻ­ՍԱ­ԳԱ­ԼԵԱՆ

Բա­նաս­տեղծ, ար­ձա­կա­գիր եւ հա­սա­րա­կա­կան գոր­ծիչ Ի­սա­հա­կեա­ն ծնած է 30 Հոկ­տեմ­բեր 1875-ին, Ա­լեք­սանդ­րա­պոլ գա­ւա­ռի Ղա­զա­րա­պատ գիւ­ղը, որ ներ­կա­յիս կը կրէ բա­նաս­տեղ­ծին ա­նու­նը՝ Ի­սա­հա­կեան: 81 տա­րե­կա­նին մա­հա­ցած Ի­սա­հա­կեա­ն թա­ղուած է Ե­րե­ւա­նի Կո­մի­տա­սի ա­նուան պան­թէո­նին մէջ:

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԱՐ­ՏԻ­ՐՈ­ՍԵԱՆ

Աշ­խար­հի զա­նա­զան եր­կիր­նե­րու մէջ գո­յու­թիւն ու­նին պե­տա­կան իշ­խա­նու­թեան տար­բեր ձե­ւա­ւո­րում­ներ եւ կի­րար­կում­ներ: Ժա­մա­նա­կին, եր­կար ժա­մա­նակ ա­ռաջ, երբ տա­կա­ւին պե­տու­թիւն­ներ գո­յու­թիւն չու­նէին, մարդ­կու­թիւ­նը կ՚ապ­րէր այ­սօ­րուան ա­ռու­մով՝ «մթու­թեան մէջ» կամ «քա­րայր­նե­րու», կի­սա­վայ­րե­նի եւ ա­նաս­նա­կան բնազդ­նե­րով ցե­ղա­խում­բե­րու բաժ­նուած. ու­նէին «ըն­տա­նի­քի մե­ծեր», ո­րոնք ցե­ղա­խում­բե­րուն տա­րեց­ներն էին, ո­րոնք կը ղե­կա­վա­րէին ի­րենց ցե­ղա­խում­բը, ըն­տա­նի­քը կամ գիւ­ղը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Իր կար­գին Հայր Պու­լոս Հա­լիմ, որ ղպ­­տի ե­կե­ղեց­ւոյ պաշ­տօ­նա­կան բան­բերն է, BBC Arabic կա­յա­նին խօ­սե­լով նկա­տել տո­ւաւ, որ թէեւ կա­նուխ է ընդ­հա­նուր գնա­հա­տա­կան մը տա­լու հա­մար, բայց եւ այն­պէս յստակ է, որ ա­պա­հո­վա­կան օ­ղակ­նե­րուն մէջ կան բաց­թո­ղում­ներ, ո­րոնք ար­ժա­նի են լուրջ քննար­կում­նե­րու: Բնա­կա­նա­բար Պու­լոս Հա­լի­մի կա­տա­րած յայ­տա­րա­րու­թե­նէն զատ երկ­րի ընդ­դի­մա­դիր, բայց ոչ-իս­լա­մա­մէտ շրջա­նակ­նե­րուն մօտ ալ հնչե­ցին նման կար­ծիք­ներ, ո­րոնց մէջ բնա­կա­նա­բար կա­յին իշ­խա­նու­թիւն­նե­րը քննա­դա­տե­լու ա­ռիթ փնտռող­ներ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Կի­րա­կի, Դեկ­տեմ­բե­րի 11-ին, Գա­հի­րէն ցնցած պայ­թու­մը կան­խա­տե­սե­լի էր: Նախ՝ ա­ռա­ջին ան­գա­մը չէր, որ Ե­գիպ­տո­սի ղպ­­տի­նե­րը ա­հա­բեկ­չու­թեան թի­րախ կը դառ­նա­յին, յե­տոյ կար նաեւ ար­տա­քին ազ­դա­կը, որ կապ ու­նէր երկ­րի բարձ­րա­գոյն ղե­կա­վա­րու­թեան վեր­ջերս որ­դեգ­րած ընդ­հա­նուր կե­ցո­ւածք­նե­րուն հետ:

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Տրա­մա­բա­նա­կան է, որ մար­դիկ մտա­ծեն, որ նա­խա­գա­հը, մա­նա­ւանդ՝ Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու նա­խա­գա­հը, հան­գիս­տի պէտք ու­նի եւ ար­ժա­նի է ար­ձա­կուրդ­նե­րու: Սա­կայն այդ նպա­տա­կով ծախ­սուած գու­մար­նե­րու շուր­ջը մար­դիկ տա­րա­կար­ծիք են, նոյ­նիսկ բազ­մա­թիւ դժգոհ­ներ եւ քննա­դա­տող­ներ կան: Բայց ա­տոնց­մէ ազ­դուող­ներ կա՞ն, երբ պե­տու­թեան գու­մար­նե­րը ա­զատ եւ բա­ցա­յայ­տօ­րէն կը մսխուին:

ՆԱՅԻՐԻ ՄԿՐՏԻՉԵԱՆ

Կա­սա­կա­ծէ վեր է, որ Սփիւռ­քա­հայ գոր­ծա­րար­նե­րը մեծ ներդ­րում ու­նե­ցած են Հա­յաս­տա­նի տնտե­սու­թիւ­նը բա­րե­լաւ­ման եւ տար­բեր ո­լորտ­նե­րու զար­գաց­ման կա­րե­ւոր գոր­ծին մէջ. Հա­յաս­տա­նի ան­կա­խու­թեան շուն­չը զգա­լէն քա­նի մը տա­րի ետք, ա­նոնք սկսան մտա­ծել Հայ­րե­նի­քի մէջ բա­րե­գոր­ծա­կան, շա­հու­թա­բեր եւ այլ ծրա­գիր­ներ ի­րա­կա­նաց­նե­լու հար­ցին շուրջ։ Աշ­խար­հի ազ­դե­ցիկ հա­յեր, ո­րոնք աշ­խար­հի մէջ ար­դէն յայտ­նի են ի­րենց ու­նե­ցած յա­ջո­ղու­թիւն­նե­րով, ձեռք մեկ­նե­ցին մայր հայ­րե­նի­քին՝ ի­րենց ի­րա­կա­նա­ցու­ցած լուրջ ներդ­րում­նե­րով։ Նմա­նօ­րի­նակ յայտ­նի դէմ­քեր են՝

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Կը պա­տա­հի խա­չա­ձե­ւում, երբ սոյն օ­րուան մէջ, նոյն ժա­մուն, հան­դի­սու­թիւն մը կամ հա­ւաք մը տե­ղի կ՚ու­նե­նայ, ու ա­հա երկմ­տան­քը. հոս կա­րե­ւո­րու­թիւն կը զգե­նու նա­խա­պա­տուու­թիւ­նը. ո՞ր մէ­կը ընտ­րել. ան­շուշտ ե­թէ սլա­քը թե­քի մէկ կամ միւս կողմ, քա­նի որ եր­բեմն ա­նակն­կալ պա­րա­գա­նե­րու մէջ կը գտնուիս եւ այ­լեւս քեզ­մէ կա­խեալ չէ ընտ­րու­թիւ­նը, ուս­տի ո՛չ մէ­կը եւ ո՛չ ալ միւ­սը ի գործ կը դրուի­…

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Լաւ, յու­սադ­րիչ լու­րեր կան Հա­լէ­պէն: Տա­րի­նե­րէ ի վեր փակ ճամ­բա­նե­րը բա­ցուած ու եր­թե­ւե­կը կա­մայ-ա­կա­մայ վե­րա­կանգ­նած է: Քա­ղա­քի փո­ղոց­նե­րուն վրայ տե­ղա­ւո­րուած հսկայ ժայ­ռե­րը վեր­ցուած են: Ար­գե­լակ­նե­րը նուա­զած են կար­ծես, ինչ­պէս բա­րե­կամ մը ու­րա­խու­թեամբ տե­ղե­կա­ցուց.