Հարթակ

ՄԵԼԻՆԷ ԳԱՐԱԳԱՇԵԱՆ

Աշ­նան պայ­ծառ օր մը, զար­միկ­ներս ու ես ուղ­ղուե­ցանք դէ­պի Շըր­մըն (Քա­նէք­թի­քըթ), Կոր­քիի գե­րեզ­մա­նը այ­ցե­լե­լու: Եր­կար ճան­բոր­դու­թիւ­նը հե­տաքրքրա­կան դար­ձաւ մեր խօ­սակ­ցու­թիւն­նե­րով, գիւ­ղա­կան ճամ­բա­նե­րուն ընտ­մէ­ջէն: Շըր­մը­նի մէջ, Կոր­քին յի­շեց­նող ոչ մէկ հետք գո­յու­թիւն ու­նի:

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

Գո­հա­բա­նու­թեան օ­րը (Thanksgiving Day) շատ մեծ նշա­նա­կա­նու­թիւն ու­նի Ամերիկայի Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու ժո­ղո­վուր­դին հա­մար: 1621 թուականին Անգ­լիա­յէն ժա­մա­նած ուխ­տա­ւոր­նե­րուն կող­մէ սկսած, 1789 թուա­կանին ա­նի­կա դար­ձաւ պե­տա­կան տօն՝ ա­ռա­­ջին նա­խա­գահ Ճորճ Ո­ւա­շինկ­թը­նի կող­մէ ստո­րագ­րուած հռչա­կա­գի­րով մը։ Ըստ այդ, Նո­յեմ­բեր ամ­սուան չոր­րորդ Հինգ­շաբ­թին կը նշա­նա­կուի իբ­րեւ Գո­հա­բա­նու­թեան տօն։

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

«Բա­րի Լոյս»ին հետ միա­տեղ ը­սաւ. «այս դա­րուս հայր ըլ­լա­լը դժուար է». մէկ կող­մէ իր եր­կու զա­ւակ­նե­րը ա­ռաջ­նոր­դե­լով ինք­նա­շարժ, ո­րոնց­մէ մին, գա­ւա­թը ձախ ձե­ռքին, իսկ ա­ջին՝ գիր­քե­րու տրցակ: Ը­սի. «Հայր ըլ­լալն ալ դժուար է, զա­ւակ ըլ­լալն ալ, վեր­ջա­պէս ապ­րի՛­լը դժուար է», ու միտ­քերս թռան հոս ու հոն, կեան­քի զա­նա­զան հանգ­րուան­նե­րու դժուա­րու­թեանց, սա­կայն հար­­ցին միւս ե­րեսն ալ կայ. մի­թէ՞ դժուա­րու­թիւն է կեան­քը, չկա՞յ զայն հա­կակշ­ռող այլ ուժ, հո­գե­կան, որ շատ ա­ւե­լի ու­ժեղ ըլ­լայ եւ ազ­դու. կամ՝ մտա­ծում. ու յի­շե­ցի, որ կրնայ խա­ւար գի­շե­րի մէջ զգա­ցում մը քեզ յի­շեց­նել Մե­ծա­րեն­ցի «Գի­շերն ա­նուշ է գի­շերն հեշ­տա­գին» եր­գը ու հո­գիդ «լե­ցուի հա­­շի­շով օ­ծուն ու բա­լա­սա­նով» ու ո­գեշն­չուիս ու վե­րա­նաս կար­ծես կը շնչես բոյ­րը գար­նա­նա­յին ծա­ղիկ­նե­րու, մոռ­նա­լով պահ մը ա­ռար­կա­յա­կան կամ ա­ռօ­րեա­յի ցա­ւե­րը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Եր­կար տա­րի­նե­րու ըն­թաց­քին սփիւռ­քի մէջ կրթա­կան նա­խա­րա­րու­թեան դեր ստանձ­նած Հայ բա­րե­գոր­ծա­կան ընդ­հա­նուր միու­թիւ­նը (ՀԲԸՄ) օ­րերս կը տօ­նախմ­բէ իր հիմ­նադ­րու­թեան 110-ա­մեա­կը: Յա­ւուր պատ­շա­ճի խօս­քե­րէն ան­դին միու­թիւ­նը նաեւ հե­տա­մուտ է իր ծննդեան տա­րե­դար­ձը նշել լուրջ հար­ցադ­րում­ներ տա­լով իր ա­պա­գայ ը­նե­լիք­նե­րուն եւ ծրա­գր­­ե­րուն մա­սին:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Ժա­մա­նա­կին կը խա­բէին մեզ մեր ծնող­նե­րը, մենք ալ միամ­տօ­րէն կը հա­ւա­տա­յինք: 
Ա­նոնք ան­համ­բեր կը սպա­սէին մեր լե­զու ել­լե­լուն:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

(4) Յի­մա­րին իր յի­մա­րու­թեա­նը հա­մե­մատ պա­տաս­խան մի՛ տար, չըլ­լայ որ դուն ալ ա­նոր նման ըլ­լաս:
(5) Յի­մա­րին իր յի­մա­րու­թեա­նը հա­մե­մատ պա­տաս­խան տո՛ւր, չըլ­լայ որ ա­նի­կա զինք ի­մաս­տուն կար­ծէ:

Ա­ռա­կաց (26)

Խ. ՏԷՐ ՂՈՒ­ԿԱ­ՍԵԱՆ

2000 թուա­կա­նի Օգոս­տո­սին Թո­րոն­թո­յի Եորք հա­մալ­սա­րանն էի յա­տուկ ծրագ­րով մը, որ մէկ­տե­ղած էր Լա­տի­նա­կան Ա­մե­րի­կա­յի եր­կիր­նե­րէն ընտ­րուած 25 գի­տաշ­խա­տող­ներ եւ ա­կա­դե­մա­կան­ներ՝ միաս­նա­բար քննար­կե­լու հա­մար տա­րա­ծաշր­ջա­նի հիմ­նախն­դիր­նե­րը եր­րորդ հա­զա­րա­մեա­կին: Խում­բին մաս կը կազ­մէր Քու­պա­յէն գոր­ծըն­կեր մը՝ Սան­թիա­կօ ա­նու­նով, որ ու­շագ­րաւ էր իր ու­րախ տրա­մադ­րու­թեամբ եւ կա­տա­կա­բա­նու­թեամբ:

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇ­ԿԷ­ՐԵԱՆ

Քա­նի մը բա­րե­կամ­նե­րով, սրճա­րա­նը (coffee shop) նստած կը զրու­ցէինք սփիւռ-­­քա­հա­յու­թեան սպառ­նա­ցող վտանգնե­րու մա­սին։ Ա­մե­րի­կա­յի մէջ, օ­րի­նակ՝

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Նա­խա­պէս գիւ­տե­րը ար­դիւնք էին միայն անհ­րա­ժեշ­տու­թեան մը, կա­րի­քի մը: Այժմ յա­ռա­ջա­ցած է շու­կա­յա­կան մրցակ­ցու­թեան գոր­ծօ­նը եւ զար­մա­նա­լի չէ, որ ըն­կե­րու­թիւն­ներ այս ա­ռա­ջադ­րան­քով բուռն մրցակ­ցու­թեան դաշտ նե­տ-ւած են: Այս ըն­թաց­քով կար­ծես թէ մար­դը կը սկսի դառ­նալ երկ­րոր­դա­կան…:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Այն պա­հուն, երբ Լի­բա­նա­նի նա­խա­գահ զօ­րա­վար Մի­շէլ Աուն հրա­մա­նա­գիր մը ստո­րագ­րե­լով Սաատ Հա­րի­րին երկ­րի վար­չա­պե­տի պաշ­տօ­նին կը կո­չէր, երկ­րի քա­ղա­քա­ցի­նե­րուն մեծ տո­կո­սը կու գար հա­մո­զուե­լու, որ կա­ռա­վա­րու­թեան կազ­մու­թեան հար­ցը պի­տի վճռուի ըն­դա­մէ­նը քա­նի մը օ­րուան ըն­թաց­քին: