Հարթակ

Ա­ՐԱԶ ԳՈ­ՃԱ­ՅԵԱՆ

Սուրբ Ծննդեան եւ Նոր տա­րուան տօ­նե­րուն ա­ռիթ­նե­րով տե­ղի կ՚ու­նե­նան զա­նա­զան նա­խա­ձեռ­նու­թիւն­ներ, ո­րոնք կը դրսե­ւո­րուին ա­րուես­տի զա­նա­զան ձե­ւե­րով: Այս է­ջով  ա­խոր­ժա­բեր­նե­րու նման պա­տա­ռիկ­ներ կը հրամց­նենք ձե­զի՝ տօ­նե­րուն առըն­չուած ա­րուես­տի ո­ճով ներ­կա­յա­ցում­նե­րու ընդ­մէ­ջէն:

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Կրկին ան­գամ այդ ե­րե­կոյ մեզ բո­լորս մէկ եր­դի­քի տակ մէկ­տե­ղո­ղը, Հա­լէ­պի մեր Ճե­մա­րա­նի ե­րախ­տա­պարտ շրջա­նա­ւարտ­նե­րով կազ­մուած միու­թիւնն էր: Ը­սի՛, Ճե­մա­րան. խօսքս Քա­րէն Եփ­փէ Ազ­գա­յին Ճե­մա­րա­նի մա­սին է:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ա­րա­բա­կան աշ­խար­հին հա­մար բա­ւա­կան ա­ռանց­քա­յին դիրք եւ դեր ու­նե­ցող Թուր­քիոյ զար­գա­ցում­նե­րը կ՚ար­ժա­նան յա­տուկ ու­շադ­րու­թեան:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Ե­թէ ա­րեւն այս դա­րա­ւոր կու տայ լոյ­սի ճա­ռա­գայթ­նե­րը, ո­րով կեան­քը կը շնչէ: Սա բնու­թեան ար­գա­սիքն է. իսկ բա­նա­կա­նու­թեան տուածն ալ բազ­մա­ճիւղ ու բազ­մա­զան, կեան­քին կու տան ի­մաստ, հա­ճե­լի միտ­քե­րով կ՚ո­ռո­գեն ան­ձը, ու պահ մը, դառ­նու­թիւն­ներդ սփո­փանք չեն գտներ, սա­կայն մխի­թա­րա­կան լա­րե­րով կը մեղ­մաց­նեն ու կ՚ա­նուշց­նեն… հոս, բա­նա­կա­նու­թե­նէն միա՛յն գրա­կան աշ­խարհ պի­տի մտնենք, կարգ մը պատ­կեր­նե­րու ընդ­մէ­ջէն, ո­լո­րապ­տոյտ ա­րա­հետ­նե­րով:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Եր­կին­քէն հոյլ մը թա­փաւ կար­ծես,
Լու­սա­ւո­րեց խա­ւա­րած տունն ամ­բողջ.
Տա­րի­նե­րու խա­ւա­րը ջնջեց,
Ու փա­րա­տե­լով ճամ­բեց դառն հող­մերն ամ­բողջ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Տա­րին շու­տով կը հաս­նի իր լրու­մին: Մեր ի­րա­կա­նու­թեան հետ ա­ռըն­չու­թիւն ու­նե­ցող հայ մար­դու հա­մար, բա­ցի ար­ցա­խեան ճա­կա­տին վրայ տե­ղի ու­նե­ցած սրա­ցու­մէն, տա­րին կը հա­մա­րուի բնա­կա­նոն, ա­ռանց անս­պա­սե­լի մեծ ցնցում­նե­րու:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

«Պատ­մու­թիւ­նը ինք­զինք կը կրկնէ». Ին­չո՞ւ չէ, քա­նի որ մարդն է, որ պատ­մու­թիւն կը կեր­տէ,  կ՚ապ­րի,  կ՚ար­ձա­նագ­րէ եւ այն ե­րե­քի մար­տէն ի՞նչ փոխուած է: Նոյն «զէն­քե­րո­վ» նեն­գու­թիւն, դա­ւա­ճա­նու­թիւն, գե­րա­կա­յու­թեան ո­գի, պա­տե­րազմ­ներ եւ այլն. մա­նա­ւանդ այս վեր­ջին­նե­րէն, երբ ա­նա­սուն­ներ ու­նին, մար­դը ին­չո՞ւ չու­նե­նայ:

ՇՈՒ­ՇԻԿ ՄԱ­ՒԻ­ՍԱ­ԳԱ­ԼԵԱՆ

Բա­նաս­տեղծ, ար­ձա­կա­գիր եւ հա­սա­րա­կա­կան գոր­ծիչ Ի­սա­հա­կեա­ն ծնած է 30 Հոկ­տեմ­բեր 1875-ին, Ա­լեք­սանդ­րա­պոլ գա­ւա­ռի Ղա­զա­րա­պատ գիւ­ղը, որ ներ­կա­յիս կը կրէ բա­նաս­տեղ­ծին ա­նու­նը՝ Ի­սա­հա­կեան: 81 տա­րե­կա­նին մա­հա­ցած Ի­սա­հա­կեա­ն թա­ղուած է Ե­րե­ւա­նի Կո­մի­տա­սի ա­նուան պան­թէո­նին մէջ:

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԱՐ­ՏԻ­ՐՈ­ՍԵԱՆ

Աշ­խար­հի զա­նա­զան եր­կիր­նե­րու մէջ գո­յու­թիւն ու­նին պե­տա­կան իշ­խա­նու­թեան տար­բեր ձե­ւա­ւո­րում­ներ եւ կի­րար­կում­ներ: Ժա­մա­նա­կին, եր­կար ժա­մա­նակ ա­ռաջ, երբ տա­կա­ւին պե­տու­թիւն­ներ գո­յու­թիւն չու­նէին, մարդ­կու­թիւ­նը կ՚ապ­րէր այ­սօ­րուան ա­ռու­մով՝ «մթու­թեան մէջ» կամ «քա­րայր­նե­րու», կի­սա­վայ­րե­նի եւ ա­նաս­նա­կան բնազդ­նե­րով ցե­ղա­խում­բե­րու բաժ­նուած. ու­նէին «ըն­տա­նի­քի մե­ծեր», ո­րոնք ցե­ղա­խում­բե­րուն տա­րեց­ներն էին, ո­րոնք կը ղե­կա­վա­րէին ի­րենց ցե­ղա­խում­բը, ըն­տա­նի­քը կամ գիւ­ղը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Իր կար­գին Հայր Պու­լոս Հա­լիմ, որ ղպ­­տի ե­կե­ղեց­ւոյ պաշ­տօ­նա­կան բան­բերն է, BBC Arabic կա­յա­նին խօ­սե­լով նկա­տել տո­ւաւ, որ թէեւ կա­նուխ է ընդ­հա­նուր գնա­հա­տա­կան մը տա­լու հա­մար, բայց եւ այն­պէս յստակ է, որ ա­պա­հո­վա­կան օ­ղակ­նե­րուն մէջ կան բաց­թո­ղում­ներ, ո­րոնք ար­ժա­նի են լուրջ քննար­կում­նե­րու: Բնա­կա­նա­բար Պու­լոս Հա­լի­մի կա­տա­րած յայ­տա­րա­րու­թե­նէն զատ երկ­րի ընդ­դի­մա­դիր, բայց ոչ-իս­լա­մա­մէտ շրջա­նակ­նե­րուն մօտ ալ հնչե­ցին նման կար­ծիք­ներ, ո­րոնց մէջ բնա­կա­նա­բար կա­յին իշ­խա­նու­թիւն­նե­րը քննա­դա­տե­լու ա­ռիթ փնտռող­ներ: