Հարթակ

ԳԷՈՐԳ ՅԱ­ԿՈԲ­ՃԵԱՆ

21-րդ դա­րու կեն­ցա­ղա­յին ու ար­ժե­չա­փա­յին փո­փո­խու­թիւն­նե­րուն հետ՝ ան­փո­փոխ, բնա­կան, ու ան­վի­ճե­լի կար­ծուած ե­րե­ւոյթ­նե­րը ան­գամ սկսած են լուրջ կեր­պա­րա­նա­փո­խում­նե­րու եւ վե­րա­սահ­ման­նե­րու են­թար­կուիլ։ Օ­րէ օր ու անզ­գա­լա­բար, մայ­րու­թեան կեր­պա­րը ար­ժէ­քա­յին ան­կում կ՚ար­ձա­նագ­րէ։

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Կա­րե­լի չէ մեր­ժել Ար­մա­նին հիւ­րա­սի­րու­թիւ­նը, ինչ­պէս նաեւ հոս, այս նկու­ղին մէջ պատ­րաս­տուած գի­նին ըմ­պե­լը ինք­նին բախ­տա­ւո­րու­թիւն է: Ար­մա­նին բա­ժա­կա­ճա­ռէն ետք քիմ­քիս կը հպի տար­բեր, հա­ճե­լի համ մը, որ զո­վու­թիւն կը պար­գե­ւէ, վար­պետ ձեռ­քե­րու գործ է ու այս նկու­ղին մէջ պա­հուե­լուն ար­դիւնքն է կ՚ե­րե­ւի գի­նիին այս ե­զա­կի հա­մը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Մի­շէլ Փիէռ Փա­րա­ւոն: Լի­բա­նա­նի Պե­տա­կան ծրագ­րաւ­մա­ն նա­խա­րա­րը, որ 1996 թուա­կա­նէն սկսեալ Լի­բա­նա­նի խորհր­դա­րա­նի ան­դամ է:

Պատ­րաս­տեց՝ ՄՈՎ­ՍԷՍ ԾԻ­ՐԱ­ՆԻ

Տա­կա­ւին տա­րի մը ա­ռաջ Լոն­տո­նի «Վիք­թո­րիա էնտ Ալ­պըրթ» թան­գա­րա­նի հա­ւա­քա­ծոն հա­մալ­րուե­ցաւ Ա­սա­տու­րի ե­րեք ստեղ­ծա­գոր­ծու­թիւն­նե­րով, ո­րոնք ան­վեր­նա­գիր գու­նա­ւոր փո­րագ­րան­կար­ներ են: Այս մէ­կը Ա­սա­տու­րի հեր­թա­կան մէկ մի­ջազ­գա­յին նուա­ճում­նե­րէն է. շատ քի­չե­րու միայն սահ­մա­նուած է մուտք գոր­ծել այդ թան­գա­րա­նը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Իսրայէլացի պատասխանատուներուն համար նախկին հետաքրքրութիւնը չունին Սուրիոյ պատերազմական ճակատին վրայ ընթացող զարգացումները: Պաշտօնական Թել Աւիւի մէկէ աւելի բանբերներ սկսած են բացայայտօրէն խօսիլ Միացեալ Նահանգներու Նախագահ Տանըլտ Թրամփի վարչակարգէն Իսրայէլի ունեցած «ակնկալութեանց» մասին եւ շեշտը կը դրուի յատկապէս ամերիկեան վերնախաւին մօտ Թեհրանի դէմ մթնոլորտ մը հրահրելու «անհրաժեշտութեան» մասին:

ԿԻ­ՐԱ­ԿՈՍ ԳՈՒ­ՅՈՒՄ­ՃԵԱՆ

Թուի­թը­րի օգ­տա­տէ­րե­րէն մէ­կը, հա­ւա­նա­բար բար­կու­թեան մէկ պա­հուն, գրած էր, թէ յաղ­թա­նա­կէն ետք յե­ղա­փո­խա­կան­նե­րը պի­տի վտա­րեն հա­յե­րը Սու­րիա­յէն՝ դէ­պի ի­րենց նախ­կին բնա­կա­վայ­րե­րը, ո­րով­հե­տեւ ի­րենց հետ չեն գոր­ծակ­ցիր: Ան չէ նշած, թէ ո՛ւր, նկա­տի ու­նե­նա­լով, որ հա­յե­րը Սու­րիոյ զա­ւակ­ներն են, չէ՞ որ ա­նոնք հոս ծնած են, Սու­րիա ծնած են նաեւ ա­նոնց հայ­րերն ու մեծհայ­րե­րը, եւ սե­րուն­դէ սե­րունդ յատ­կան­շուած են իբ­րեւ այս երկ­րի հա­ւա­տա­րիմ, ազ­նիւ քա­ղա­քա­ցի­ներ:

Երբ որ «մեր» կ՚ը­սենք՝ պէտք է հասկ­նալ Հիւ­սի­սա­յին Ա­մե­րի­կան, ո­րով­հե­տեւ, տար­բեր աշ­խար­հա­մա­սե­րու մէջ հայ կրթա­կան գոր­ծը ու­նի տեղ­ւոյն յա­տուկ ե­զա­կի խն­­դիր­ներ. սա­կայն, բո­լոր շրջան­նե­րուն հա­մար հա­սա­րակ յայ­տա­րա­րը այն է, որ բո­լորն ալ նա­հան­ջի մէջ են, յա­ճախ պա­տաս­խա­նա­տու­նե­րը մատ­նե­լով յու­սալ­քու­թեան:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Մար­տի կէ­սէ­րուն Սէուա­տա­կան Ա­րա­բիոյ փոխ-գա­հա­ժա­ռանգ Մուհ­ա­մմէտ Պըն Սըլ­ման իշ­խա­նը Ո­ւա­շինկ­թըն կ­­՚այ­ցե­լէր եւ հան­դի­պում կ­­՚ու­նե­նար Միա­ցեալ Նա­հանգ­նե­րու Նա­խա­գահ Տա­նըլտ Թրամ­փի հետ:

Յ. ՊԱԼԵԱՆ

Հա­յե­րէ­նը Հա­յաս­տա­նի մէջ «կեան­քի լե­զու» է, իր դպրոց­նե­րով, բար­բառ­նե­րով, փո­ղո­ցի լե­զուով, թեր­թե­րով, ձայ­նաս­փիւ­ռով, հե­ռա­տե­սի­լով, գրող­նե­րով:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Քա­րե­րուն վրայ թուա­կան­ներ փո­րագ­րուած են՝ 1886, 1889..., հին­ցած փայ­տի խո­նաւ ու հա­ճե­լի բոյր մը կայ, ձմրան ձիւ­նի խո­նա­ւու­թիւ­նը տա­կա­ւին չէ ցամ­քած: Զա­ռի­վա­րը կը քա­շէ մեզ, այ­լեւ մեր քայ­լե­րը կը յա­ռա­ջա­նան, ա­ռանց նոյ­նիսկ մեզ­մէ հրա­հան­գի մը սպա­սե­լու: