Հարթակ

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Պուրճ Հա­մու­տի աղ­բա­նո­ցին «ծննդոց»ը 
Լի­բա­նա­նի քա­ղա­քա­ցիա­կան պա­տե­րազ­մին հե­տե­ւան­քով Պէյ­րու­թը կը կիսուէր եր­կու­քի: 

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Զա­տիկ մըն ալ ան­ցաւ, գնաց: Մեր կեան­քի տօ­նա­կան ա­ռիթ­նե­րէն հատ մը եւս գլո­րե­ցաւ: Կեանք: Ի՞նչ է ար­դեօք ա­նի­կա: Կը խօ­սինք, կը հա­ղոր­դակ­ցինք մեր հա­րա­զատ­նե­րուն հետ, բո­լո­րը հե­ռու, փառք կու տանք Բարձ­րեա­լին, որ կան գո­նէ այս հա­մա­ցան­ցա­յին հա­ղոր­դակ­ցու­թեան մի­ջոց­նե­րը:

ՆԱԶԱՐԷԹ ՊԷՐՊԷՐԵԱՆ

Ապ­րիլ 18-ին կը նշենք ծննդեան տա­րե­դար­ձը մեր գրա­կա­նու­թեան դա­սա­կան մե­ծու­թիւն­նե­րէն Ա­լեք­սանտր Մով­սի­սեա­նի (1858-1935), որ ա­րե­ւե­լեան կողմն Հա­յաս­տա­նի՝ ­Շա­մա­խի (Շիր­վան) մէջ ծնած ըլ­լա­լով, գրչա­նուն ընտ­րեց ­Շիր­վան­զա­տէն (­Շիր­վա­նի ­Զա­ւակ) եւ այդ ա­նու­նով իր լու­սա­ւոր տե­ղը նո­ւա­ճեց հայ ժո­ղո­վուր­դի հո­գեմ­տա­ւոր ժա­ռան­գու­թեան երկ­նա­կա­մա­րին։

Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Ոչ ոք իր մօր ո­րո­վայ­նէն տգէտ, գի­տուն կամ ի­մաս­տուն դուրս ե­լած է։ «Մերկ ե­կած ենք եւ մերկ ալ պի­տի եր­թանք», ինչ­պէս պի­տի ը­սէր համ­բե­րա­տա­րու­թեան գե­րա­գոյն օ­րի­նա­կը՝ Յոբ։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

- «Մենք ա­մէն ինչ պի­տի ը­նենք պահ­պա­նե­լու հա­մար մեր ե­կե­ղե­ցի­նե­րը»
Ա­հա­բեկ­չու­թե­նէն ժա­մեր անց Քի­րիլ­լոս Պա­հիժ ա­նու­նով ղըպ­տի քա­ղա­քա­ցին իր ըն­կեր­նե­րուն հետ շի­րիմ­ներ կը փո­րէր Թան­թա քա­ղա­քի «Մար Ժըր­ժէոս» ե­կե­ղեց­ւոյ մէջ զո­հուած­նե­րը թա­ղե­լու հա­մար:

ՅՈՒ­ՇԻԿ ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ 

Ես քե­սապ­ցի եմ:
Գի­տէ՞ք՝ ինչ կը նշա­նա­կէ քե­սապ­ցի ըլ­լալ… Վստա­հա­բար ա­ւե­լի նշա­նա­կու­թիւն ու­նի, քան՝ խնձո­րի պար­տէզ ու­նե­նա­լը, ա­մառ­նե­րը Քե­սապ ան­ցը­նե­լը, քա­նի մը բառ քեսպ­նօք ջար­դե­լը, կամ քե­սապ­ցի­նե­րուն կէ­սը ազ­գա­կան­ներդ ըլ­լա­լը (միւս կէսն ալ՝ խնա­մի­ներ): Այս բո­լո­րէն շա՜տ, շա՛տ ա­ւե­լի…

Հայ ե­կե­ղեց­ւոյ օ­րա­ցոյ­ցին հա­մա­ձայն, հինգ տա­ղա­ւար­նե­րու յա­ջոր­դող Եր­կու­շաբ­թի օ­րե­րը կը կո­չուին մե­ռե­լոց, այ­սինքն՝ մեր հան­գու­ցեալ­նե­րու յի­շա­տա­կը հա­ւա­քա­կան կեր­պով յար­գե­լու սահ­մա­նուած յա­տուկ օ­րեր: Տա­րուան 365 օ­րե­րու հեւ­քոտ ըն­թաց­քը մեր աչ­քին առ­ջեւ ու­նե­նա­լով, երբ յա­ճախ ապ­րող­ներս ալ զի­րար ալ կը մոռ­նանք, կը տես­նենք, որ մեր հայ­րե­րու կար­գադ­րու­թիւ­նը որ­քա՜ն ի­մաս­տուն է:

ՔՐԻՍՏ ԽՐՈ­ՅԵԱՆ

Անց­եալ տա­րի, անգ­լե­րէն լեզ­ուի գիր­քիս մէջ հան­դի­պած էի նա­խա­դա­սու­թեան մը: Հար­ցազ­րոյց մըն էր հան­րա­յայտ եր­գի­չի մը հետ, ո­րուն հա­ղոր­դա­վա­րը կը հարց­նէր. «Ի՞նչ է ա­մե­նա­մեծ հարցդ» եւ պա­տաս­խա­նը կ՚ըլ­լար «Օ­րը 24 ժամ է իսկ ես 36-ի պէտք ու­նիմ»:

ԳԷՈՐԳ ՊԵՏԻԿԵԱՆ

Կրկին Զա­տիկ է եւ ա­ւան­դու­թիւն՝ խուն­կով ու ա­ղօթ­քով: Մեր բո­լոր ա­ւան­դու­թիւն­ներն ալ ի­րենց խոր­քին մէջ մէ­կա­կան գե­ղեց­կու­թիւն­ներ են. խորհր­դա­ւո՛ր: Այլ խօս­քով, ա­ւան­դու­թիւն կը նշա­նա­կէ դար­ձեալ հա­ղոր­դակ­ցիլ մե­զի ժա­ռան­գուած ան­ցեա­լին հետ:

Ա­ԼԵՔՍ ՍՐԿ. ԳԱ­ԼԱՅ­ՃԵԱՆ

Մար­դիկ ի­րենց տօ­նախմ­բու­թեանց մէջ առ­հա­սա­րակ ան­ցեա­լի դէմ­քի մը, դէպ­քի մը ո­գե­կո­չու­մը կը կա­տա­րեն՝ ան­ցեա­լի այդ դէմ­քին կամ դէպ­քին մէջ տես­նե­լով յա­ւի­տե­նա­կան ճշմար­տու­թեան մը առ­կա­յու­թիւնն ու ար­տա­ցո­լա­ցու­մը։ Քրիս­տո­նէա­կան ե­կե­ղեց­ւոյ տօ­ներն ալ էա­պէս նոյն մտայ­նու­թեան ու հո­գե­բա­նու­թեան կը հե­տե­ւին։