Հարթակ

ՆԱ­ՐԷ ԳԱ­ԼԵՄ­ՔԷ­ՐԵԱՆ

Ան­շուշտ ա­սի­կա չի վե­րա­բե­րիր ընթացիկ աշ­խա­տա­նոց­նե­րու, սե­փա­կան կա­լուած­նե­րու եւ գրա­սե­նեակ­նե­րու, ուր հասկ­նա­լի կ՚ըլ­լայ մուտ­քի ար­գել­քը: Աշ­խար­հի վրայ կան այն­պի­սի վայ­րեր, շրջան­ներ, ուր չեն կրնար մտնել ոչ միայն սո­վո­րա­կան մահ­կա­նա­ցու­ներ, այ­-

լեւ՝ մե­ծա­հա­րուստ­ներ, բարձ­րաս­տի­ճան պաշ­տօ­նա­տար­ներ, ըն­կե­րա­յին բարձր դիր­քե­րու վրայ գտնուող  անձ­նա­ւո­րու­թիւն­ներ: Բնա­կա­նա­բար այս­պի­սի պա­րա­գա­նե­րու մար­դոց հե­տաքրք­րու­թիւ­նը ա­ւե­լի ու ա­ւե­լի կը սրի եւ ար­կա­ծախն­դիր­ներ կը փոր­ձեն թա­փան­ցել այդ վայ­րե­րը:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Երբ 13 Հոկ­տեմ­բեր 1990 թուա­կա­նին սու­րիա­կան բա­նա­կի «Մի­կ» կոր­ծա­նիչ­նե­րը ծանր հա­րուած­ներ կու տա­յին Պաապ­տա­յի նա­խա­գա­հա­կան պա­լա­տին, այդ օ­րուան զի­նուո­րա­կան «փո­խանց­ման կա­ռա­վա­րու­թեա­ն» վար­չա­պետ զօ­րա­վար Մի­շէլ Աուն կը ստի­պուէր ա­պաս­տա­նիլ Պէյ­րու­թի մօտ ֆրան­սա­կան դես­պա­նա­տուն:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱԶ­ԱՐԵԱՆ

Դահ­լի­ճի մը մէջ նստած՝ ժա­մե­րով կը լսեմ թեր ու դէմ կար­ծիք­ներ: Հար­ցը կը քննարկուի բո­լոր տե­սան­կիւն­նե­րէն, հե­ղի­նա­կա­ւոր մտա­ւո­րա­կան­նե­րու հոյլ մը նոյն մտա­հո­գու­թիւն­նե­րը կ՚ար­ծար­ծէ: Ափ ի բե­րան կը հե­տե­ւիմ ան­ցու­դար­ձին՝ «Միա­ձու­լեն­ք», կ՚ը­սէ մին, «Միա­ձու­լու­մը լու­ծում չէ» կ­­՚ը­սէ ու­րիշ մը: Բո­լո­րը միա­բե­րան կ՚ար­ձա­գան­գեն դպրոց­նե­րու ծրա­գիր­նե­րուն մէջ նե­րա­ռել ա­րեւմ­տա­հա­յե­րէ­նը:

ՅԱՍ­ՄԻԿ ՍԱՐ­ԳԻ­ՍԵԱՆ-ԳԷՈՐ­ԳԵԱՆ

Ա­սեղ­նա­գոր­ծու­թիւ­նը ժո­ղո­վուր­դի մը մշա­կու­թա­յին ժա­ռան­գու­թեան ցայ­տող աղ­բիւրն է, ո­րուն ճամ­բով կը պատ­մուի ժո­ղո­վուր­դի մը ա­ւան­դու­թիւն­նե­րուն, սո­վո­րու­թիւն­նե­րուն, ա­ռաս­պել­նե­րուն մա­սին, ինչ­պէս նաեւ հոն կը հաս­տա­տուի ա­նոր տա­ղանդն ու հնա­րամ­տու­թիւ­նը:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Տիե­զե­րա­կան հա­մա­կար­գին մէջ զմայ­լե­լի կարգ կա­նոն կայ, ուր տի­րող ներ­դաշ­նա­կու­թիւ­նը կ՚ընդգր­կէ նաեւ ա­մե­նա­փոքր հիւ­լէն, աստ­ղերն ու ա­րե­ւը, ինչ­պէս ն­­աեւ կեն­դա­նա­բա­նա­կան աշ­խար­հի մէջ միաբ­ջի­ջէն՝ բազ­մա­մի­լիո­նա­ւո­րը: Կարգ ու կա­նո­նը հիմն է գո­յու­թեան:

ԼԻ­ԶԱ ՔԷ­ԼԷ­ՇԵԱՆ-ԹԻՒՄ­ՊԷ­ՐԵԱՆ

Աչ­քե­րը պէտք է գե­ղեց­կու­թիւն ըմ­պեն, որ­պէս­զի սնունդ տան հո­գիին եւ յա­գեց­նեն ա­նոր ծա­րա­ւը:
Որ­քան հա­ճե­լի եւ ու­րա­խա­լի է տես­նել քու իսկ աշ­խա­տած ձե­ռա­գործդ՝ զայն ա­ւար­տե­լէ ետք, որ­քան հպար­տու­թեամբ կը լե­ցուի հո­գիդ տես­նե­լով քու կա­րած ու նաշ­խած կտորդ:

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Յու­նուա­րին Հայ­ֆա­յի մէջ տե­ղի ու­նե­ցած պաշ­տօ­նա­կան հան­դի­սու­թեան մը ըն­թաց­քին Իս­րա­յէ­լի Վար­չա­պետ Պե­նիա­մին Նե­թա­նի­յա­հու հա­կիրճ խօսք մը ար­տա­սա­նե­լով կը յայ­տա­րա­րէր. «Մեր ար­դիա­կան սու­զա­նա­ւե­րը ա­ւե­լիով պի­տի կա­տա­րե­լա­գոր­ծեն Իս­րա­յէ­լի ծո­վու­ժը:

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇԿԷՐԵԱՆ

«Ա­մե­րի­կեան բար­քեր»ու խո­րագ­ր­ին տակ՝ յօ­դուածներս յա­ճախ կ՚­­ըլ­լան բա­ցա­սա­կան, որ­ովհ­ետ­եւ ա­նոնք խո­տոր կը համ­ե­մա­տին մեր ա­ւան­դա­կան սո­վո­ր­ու­թիւնն­եր­ուն եւ ըմբռ­նումն­եր­ուն հետ։

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ
Հոկ­տեմ­բե­րին, երբ Սու­րիոյ Ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թեա­ն տնօ­րէն զօ­րա­վար Ա­լի Մեմ­լուք կը ժա­մա­նէր Գա­հի­րէ, ոչ ոք կրնար են­թադ­րել, որ այդ հան­դի­պու­մը պի­տի դառ­նար եր­կու եր­կիր­նե­րուն յա­րա­բե­րու­թիւն­նե­րը վե­րա­հու­նա­ւո­րող այ­ցե­լու­թիւն մը:

ՅԱ­ԿՈԲ ՄԱՐ­ՏԻ­ՐՈ­ՍԵԱՆ

Ա­ւե­լի քան հա­րիւր տա­րի­ներ ան­ցած են Մեծ ե­ղեռ­նի դժխեմ տա­րի­նե­րէն, ո­րոնց յի­շա­տա­կը տա­կա­ւին սպիա­ցած վէր­քի նման է հայ ազ­գի զա­ւակ­նե­րուն սրտին մէջ, ա­ռանց կա­րե­նալ մոռ­նա­լու այն զար­հու­րե­լի օ­րե­րը, ո­րոնք ար­մա­տա­խիլ ը­րին հայ ժո­ղո­վուր­դը իր հայ­րե­նի­քէն, դարձ­նե­լով զինք թա­փա­ռա­կան հայ։ Ե­րե­ւա­կա­յե­ցէք ցնցո­տի­նե­րու մէջ փա­թա­թուած, ո­տա­բո­պիկ, ա­նօ­թի, ծա­րաւ, հիւ­ծած հա­յոր­դի­ներ, ո­րոնք բախ­տա­ւոր ե­ղան փրկուե­լու Ե­ղեռ­նի ճի­րան­նե­րէն, հա­սան սու­րիա­կան, ի­րա­քեան եւ հա­րե­ւան եր­կիր­նե­րու ա­նա­պատ­նե­րը, ար­մա­ւով մը, բա­րե­սիրտ ա­րաբ հիւ­րըն­կա­լին կամ այն «պէ­տէուիին» սե­ղա­նի փշրանք­նե­րուն ա­ւել­ցուք­նե­րով սնե­լու հա­մար, որ­պէս­զի կա­րե­նան ապ­րիլ եւ գո­յա­տե­ւել։ Դժբախ­տա­բար այ­սօր՝ հա­մայն աշ­խար­հի աչ­քե­րուն ա­ռաջ, նոյն բա­նը կը կրկնուի Սու­րիոյ մէջ։