Հարթակ

ԳԷՈՐԳ ՔԷՕՇ­ԿԷ­ՐԵԱՆ

ՈՉ՝ ԾԱ­ՓԱ­ՀԱ­ՐՈՒ­ԹԵԱՆ…
Ծա­փա­հա­րու­թիւ­նը գնա­հա­տան­քի ձեւ մըն է, որ կը ձգտի քա­ջա­լե­րել եւ խրա­խու­սել հան­դէս ե­կող ա­րուես­տա­գէ­տը։ Ան իր մեկ­նա­բա­նու­թեան ար­ժե­ւորու­մը կը տես­նէ ծա­փա­հա­րու­թեան ո­րա­կին՝ ո­րո­տըն­դոստ կամ յոտն­կայս, եւ տե­ւո­ղու­թեան մէջ։

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Ինչ որ մար­դու կը վե­րա­բե­րի, ամ­բող­ջու­թեամբ կա­րե­լի է վե­րագ­րել նաեւ կեն­դա­նա­կան (ա­նաս­նա­կան) աշ­խար­հի: Կ՚ը­սենք հայ­րե­նա­սի­րու­թիւն. մի­թէ՞ ան­տա­ռի ա­նա­սուն­նե­րը չու­նին ի­րենց հայ­րե­նի­քը… ու եր­բեմն զի­րար խա­չա­ձե­ւե­լով՝ նաեւ մա­հա­ցու մար­տեր կը մղեն ի­րարու մի­ջեւ, երբ ի­րա­րու սահ­ման­նե­րը աս­պա­տա­կած են, քա­նի որ ա­մէն ա­նա­սուն ինք կը գծէ իր սահ­մա­նը:

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ

Օ­գոս­տոս ամ­սուն հայ­րե­նի­քը կը վխտայ զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րով: Աշ­խար­հի տար­բեր եր­կիր­նե­րէն կը ժա­մա­նեն հայ­րե­նիք՝ ա­նոր տե­սար­ժան վայ­րե­րը ըմ­բոշխ­նե­լու: Զբօ­սաշր­ջիկ­նե­րը միայն հա­յեր չեն հար­կաւ. բա­ւա­րար է ե­րե­կո­յեան քա­լել Ե­րե­ւա­նեան հրա­պա­րակ­նե­րուն մէջ ու լսել հասկ­նա­լի ու ան­հասկ­նա­լի լե­զու­ներ՝ անգ­լե­րէն, գեր­մա­նե­րէն, պարս­կե­րէն, յու­նա­րէն, ա­րա­բե­րէն, հնդկե­րէն...:

ԳԷՈՐԳ ՅԱ­ԿՈԲ­ՃԵԱՆ

12 Օ­գոս­տո­սը Ե­րի­տա­սա­րու­թեան մի­ջազ­գա­յին օրն է: Այս տա­րի ՄԱԿ-ը այս օ­րը օգ­տա­գոր­ծած էր ե­րի­տա­սար­դու­թեան մաս­նակ­ցու­թիւնն ու ներգ­րա­ւուա­ծու­թիւ­նը ամ­րագ­րե­լու ՄԱԿ-ի Կա­յուն զար­գաց­ման նպա­տակ­նե­րու ի­րա­կա­նաց­ման մէջ:

ՍԱՐԳԻՍ ՓՈՇՕՂԼԵԱՆ

Սրտա­ռուչ եր­գեր շատ կան նա­յած ա­ռիթ­նե­րու. ին­ծի հա­մար ա­նոնց­մէ մէկն է «Վեր­ջին Զան­գը»... ոչ ա­նոր հա­մար, որ ապ­րած եմ այդ պա­հը, այլ ընդ­հակա­ռա­կը: Ու­րեմն հասկ­նա­լի է. ան­կա­տար իղձ մը կը կա­պէ զիս կա­րօ­տով, սա­կայն ջեր­մա­նա­լով ա­նոնց­մով, ո­րոնք ոչ միայն այդ պա­հը ապ­րած են, այլ շա­րու­նա­կած են մագլ­ցիլ վեր, մին­չեւ դոկ­տո­րա­կան...։

​

ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

​Ղա­րա­բա­ղեան հիմ­նախնդ­րին շուրջ վեր­ջին զար­գա­ցում­նե­րուն ա­ռըն­թեր նշա­նա­կա­լից ա­ռիթ մը պէտք է հա­մա­րել Ռու­սաս­տա­նի Նա­խա­գա­հ Վ­լա­տի­միր Փու­թի­նի հրա­ւէ­րով Հա­յաս­տա­նի Նա­խա­գահ Սերժ Սարգ­սեա­նի Մոս­կուա կա­տա­րած այ­ցը: Այս այ­ցե­լու­թեան ար­դիւնք­նե­րուն մա­սին մա­մու­լին մէջ թէեւ տա­կա­ւին ման­րա­մասն տե­ղե­կու­թիւն­ներ չկան, սա­կայն յստակ է, որ խնդրին կար­գա­ւոր­ման վե­րա­բե­րեալ ե­րե­ւե­լի տե­ղա­շարժ մը չկայ:

ՊՕ­ՂՈՍ ՇԱՀ­ՄԵ­ԼԻ­ՔԵԱՆ

Բա­րե­կա­մի մը տու­նը այ­ցե­լու­թեան գա­ցած էինք: Սո­վո­րու­թիւն դար­ձած ի­րա­րու որ­պի­սու­թիւն­նե­րը հարց­նե­լէ ետք, բնա­կա­նա­բար մեր խօ­սակ­ցու­թեան նիւ­թը հա­սաւ Ար­ցա­խի քա­ռօ­րեայ պա­տե­րազ­մին, Սարգ­սեան-Ա­լիեւ հան­դիպ­ման, Ֆրան­սիս­քոս Պա­պի Հա­յաս­տան այ­ցե­լու­թեան, Հա­լէ­պի դա­ժան օ­րե­րուն, ա­պա վե­րա­դար­ձանք Լոս Ան­ճե­լը­սի տե­ղա­կան մտա­հո­գու­թիւն­նե­րուն:

​ՍԱԳՕ ԱՐԵԱՆ

Ա­ռա­ջին ան­գա­մը չէ, որ ՀՏՓ կու­սակ­ցու­թեան ան­դամ եւ Թուր­քիոյ խորհդա­րա­նի պատ­գա­մա­ւոր Կա­րօ Փայ­լան կը փոր­ձէ «աստղ» դառ­նալ մաս­նա­ւո­րա­պէս սփիւռ­քի հա­յու­թեան լայն հա­սա­րա­կու­թեան հա­մար: Աս­կէ ա­ռաջ ալ նոյ­նան­ման խօս­քե­րով եւ քա­րոզ­չու­թեամբ ան փոր­ձած է շա­հիլ «սիրտ»ը սփիւռ­քի այն հա­տուած­նե­րուն, ո­րոնց հա­մար կա­րե­ւո­րը ոչ թէ խօս­քին խո­րու­թիւնն է, այլ՝ Թուր­քիոյ դէմ սուր խօս­քե­րուն ար­ձա­գան­գը:

Ա­ՆԻ ԲՐԴՈ­ՅԵԱՆ-ՂԱ­ԶԱ­ՐԵԱՆ

Հա­լէ­պա­հայ ծե­րու­նին՝ Յա­կո­բը, ա­մէն օր իր բնա­կած տան մօ­տա­կայ այ­գին կը յա­ճա­խէ ու եր­կար ժա­մեր կը մնայ հոն, եր­բեմն նոյ­նիսկ ինք­զինք մոռ­ցած, պա­րապ ստա­մոք­սին կանչն իսկ չի լսեր, միայն կը դի­տէ չորս դին. հա­մա­կեր­պած է ան Ե­րե­ւա­նի մէջ ապ­րելու, թէեւ ա­միս­ներ շա­րու­նակ կը տրտնջար ու կ­­՚ընդվ­զէր ա­մէն բա­նէ։ է՜հ, ի՞նչ խօսք, դժուար է հար­կաւ...:

ՍԱՐ­ԳԻՍ ՓՈ­ՇՕՂ­ԼԵԱՆ

Մարդ ա­րա­րա­ծը իբր մտա­ծող էակ յայտ­նուե­լէն ետք, ինչ­քա՜ն աշ­խա­տած է իր նմա­նը գե­րե­վա­րե­լու, եւ ա­նոր հա­կա­դիր՝ ա­զա­տուե­լու հա­մար ան­կէ. եր­կու գլխա­ւոր հա­տուած.- իշ­խող ու են­թար­կուող եւ եր­թը կը շա­րու­նա­կուի: