ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անցնող շաբթուան ընթացքին ներկայ գտնուեցայ Էջմիածնի Երուանդ Օտեանի անուան թիւ 7-րդ դպրոցին մէջ տեղի ունեցած դասախօսութեան մը, ուր խօսուեցաւ ընդհանուր Հայաստանի Խորհրդային Միութենէն դուրս գալուն եւ կամաց կամաց կազմակերպուելուն մասին:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Շաբաթավերջին առիթը ունեցայ երթալու Կիւմրի՝ Լենինական, շաբաթավերջը այդտեղ անցընելու նպատակով: Պատահեցաւ որ նոյն օրը երկու տարբեր վարորդներու հետ ճանապարհորդելու առիթը ունեցայ, ինչ որ պատճառ դարձաւ մտածելու հետեւեալ նիւթին մասին:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Աշխարհի մէջ այնքա՜ն արտառոց բաներ պատահած են ու կը շարունակին պատահիլ, որ շատ անգամ բուռն փափաքը կ՚ունենամ, որ գայ աշխարհի վախճանը՝ վերջ դնելու համար անմարդկային բոլոր արտառոցութիւններուն:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Այս օրերուն Լիբանանի մէջ ցաւագնոտ վիճակի մէջ իր գոյութիւնը կը փորձէ քաշքշել ապերջանիկ անձնաւորութիւն մը, որ կեանք մը ամբողջ հալածուեցաւ ու քարկոծուեցաւ ճշմարտութիւնները բարձրաձայնած ըլլալուն համար:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Անցեալը մի՛շտ ալ սիրած եմ, որովհետեւ կը հաւատամ, թէ այդտեղ մարդ աւելի՛ մարդ էր՝ քան այսօր. կը հաւատամ, որ այդտեղ արուեստը, մշակոյթը, գիրը, գրականութիւնը շա՜տ աւելի արժէք ունէր քան այսօր:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Հեքիաթները, զրոյցներն ու առասպելները ճշմարիտ են թէ ոչ՝ մեր այսօրուան նիւթը չէ, սակայն պարզ է, որ անոնք գրուելու եւ թուղթ լեցնելու սիրոյն գրուածքներ չեն: Թէեւ շատ անգամ անհաւատալի ու չափազանցուած, անոնք գրուած են փոխանցելու գաղափար մը, որ աւելի՛ կարեւոր է քան ճշմարտութեան ստուգումը:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
«Հայկական անցեալէն պատմութեան մէջ այսօր»ին մէջ յաճախ էջի սահմաններու մէջ կը ներկայացնենք կեանք մը, որուն մասին կարելի է գրել հատորներ. կեանքեր՝ որոնք երեւցածէն տարբեր անցած են դժուարութեան, չքաւորութեան ու պայքարի մէջ:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Շաբաթավերջին Երեւանի գրադարաններուն մէկուն մէջ գտայ 1920-ական թուականներուն տպագրուած գիրք մը՝ «Վախերու բառարան» (A Dictionary of Phobia) անունով, որուն մէջ նկարագրուած է աշխարհի երեսին մարդոց դիմագրաւած վախերն ու անոնց բացատրութիւնները:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մի քանի օրեր առաջ մասնակցեցայ ծանօթի մը յուղարկաւորութեան. եկեղեցական արարողութեան ժամանակ ներկաներէն մէկուն հեռաձայնը սկսաւ երգել անճոռնի երաժշտութեամբ մը. անձը առանց իրար անցնելու պատասխանեց եւ յայտնեց, թէ «գործ մը ունիմ. վերջացնեմ կու գամ»:
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մի քանի օրեր առաջ ազգակից մը հարցուց, թէ ինչ գործով կը զբաղուիմ. երբ գիտցաւ, թէ յօդուածագիր եմ զարմացաւ. «հիմա թերթ կարդացող մնա՞ց...»: Հարցումը անձէս աւելի ուղղուած էր բոլոր անոնց, որոնք հոգի, սիրտ, աչք ու երիտասարդութիւն կը մաշեցնեն, հրատարակելու համար այն մամուլը, որ շատերու համար ժամանակավրէպ, իսկ իրենց համար գրեթէ ամէն բան կը նշանակէ:
