ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պահեցողութեան շրջան մը կ՚ապրինք. այս շրջանը, ընդհանուր առումով՝ զսպումի շրջան մըն է։ Պահեցողութեան կարեւոր մէկ մասը կը կազմէ՝ ուտելու չափազանցութիւնը եւ մանաւանդ որկրամոլութեան զսպումը։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մի քանի օրեր առաջ ահաւոր ակռայի ցաւ մը ունեցայ եւ այդ ցաւի ազդեցութեան տակ սկսայ լրջօրէն մտածել, թէ մարդիկ ի՞նչ կ՚ընէին անցեալին՝ երբ գիտութիւնը այսքան յառաջդիմած չէր. ինչպէ՞ս կրնային դիմանալ այդ ցաւերուն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Պահեցողութիւնը՝ հաւատացեալին համար ինքնամփոփումի, ինքնաքննութեան, ինքնազսպումի եւ ինքնասրբագրութեան ժամանակամիջոց մը, շրջան մըն է՝ որ կը գործադրուի կամաւոր զսպումով եւ մանաւանդ մասամբ անօթութեամբ։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մեր կեանքը իր ամբողջութեանը մէջ մոռնալու եւ յիշելու արտասովոր խաղ մըն է պարզապէս, որովհետեւ յիշատակները՝ որոնք մաս կը կազմեն մեր յիշածներուն եւ մոռցածներուն, մեր կեանքի ամբողջական պատկերն ու պատմութիւնը կը ներկայացնեն:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
«Homo homini lupus». «Մարդ մարդուն գայլ»։ Մարդ գա՛յլ է մարդու համար։ Հոբբսի կողմէ արտայայտուած այս խօսքը, նախապէս գործածած է հռոմէացի բանաստեղծ Պլավտ մօտաւորապէս 250-184 թուականներուն՝ Ն.Ք.։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Սփիւռքի պայմաններու մէջ յաճախ կը բողոքենք, թէ հայ ծնողներէն շատեր իրենց զաւակները օտար վարժարան կը ղրկեն. այս դժբախտ իրողութեան որպէս պատճառ կը մատնանշուի հայ դպորցներու ներկայ «դժբախտ» վիճակը:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Կ՚ըսեն, որ մարդ երբ ինքն իր ցաւը զգայ, այս կը նշանակէ որ ո՛ղջ է, իսկ երբ ուիշին ցաւը զգայ, այս ալ կը նշանակէ թէ՝ մա՛րդ է։ Ահաւասի՛կ, մարդուն առաջնակարգ կոչումը՝ «իրերօգնութի՛ւն»։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Ճառերու, թերթերու եւ քարոզներու ընթացքին յաճախ լսած ենք «աշխարհայնացում» բառը եւ անոր մասին հազար ու մէկ տարբեր բաներ լսած, սակայն կայ երեւոյթ մը՝ որ որպէս սխալ բոյն դրած է մեզմէ իւրաքանչիւրին միտքին մէջ. աշխարհայնացման ընթացքը ո՛չ անհոգութեան եւ ո՛չ ալ պատահականութեան արդիւնք է:
ՄԱՇՏՈՑ ՔԱՀԱՆԱՅ ԳԱԼՓԱՔՃԵԱՆ
Որքա՛ն քաղցր է հարցումը Յիսուսին. «Կը սիրե՞ս զիս…»։ Իր Առաջին Ընդհանրական թուղթին մէջ Յովհաննէս առաքեալ կ՚ըսէ. «Մենք զԱյն կը սիրենք որովհետեւ առաջ Անիկա մեզ սիրեց». (Ա ՅՈՎՀ. Դ 19)։
ՀՐԱՅՐ ՏԱՂԼԵԱՆ
Մարդ արարածին մէջ գոյութիւն ունի Ես մը, որ անբաժան մէկ մասնիկն է մարդու ինքնութեան եւ կամայ թէ ակամայ մարդ արարածը պարտաւոր է գոհացում տալ այդ Եսին՝ շատ անգամ ի հեճուկս ուրիշներու:
